Του Νίκου Φυλάγγελου
Στο περιθώριο της σκανδαλώδους αφέλειας και βαθιάς άγνοιας πολιτικών επιτελείων και… παρατρεχάμενων, μια ψύχραιμη ανάλυση των στρατηγικών κινήσεων Τσίπρα, δείχνει ξεκάθαρα ότι, ο Πρωθυπουργός διαβάζει (προσεκτικά) το σενάριο των εκλογών του 2000. Που κέρδισε ο Κώστας Σημίτης πάνω στο νήμα.
Ήταν οι βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν την ήττα του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, στις ευρωεκλογές που είχαν προηγηθεί μερικούς μήνες πριν.
Οι εκλογές που πάτησαν στις βάρκες του Χρηματιστηρίου, και των… ελληνοποιήσεων.
Και τη στήριξη συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Και συμφερόντων.
Οι εκλογές στις οποίες η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, η οποία σήμερα στηρίζει κατά συντριπτική πλειοψηφία τον Αλέξη Τσίπρα, έφτασε μαζικά στις κάλπες, για να αποτρέψει την επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία.
Παρόλο που, ο τότε αρχηγός της, Κώστας Καραμανλής, είχε κοινωνικά χαρακτηριστικά, ώστε να θεωρείται αντίπαλος και όχι εχθρός.
Ούτε νεοφιλελεύθερες απόψεις ακούγονταν τότε, ούτε τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν συμμετείχαν στην “όλη Κεντροδεξιά”.
Βρίσκονταν στον φυσικό χώρο τους: Το περιθώριο της κοινωνίας.
Ήταν οι εκλογές που “μαγείρεψε” ο Κώστας Λαλιώτης.
Ο οποίος και σήμερα φέρεται να αναδεικνύει την ανάγκη αποτροπής “παλινόρθρωσης της Δεξιάς ενός Μητσοτάκη”.
Ως γνωστόν, η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ως φάρσα ή τραγωδία.
Ωστόσο… επαναλαμβάνεται.
Και αυτό πρέπει να έχουν στο μυαλό τους οι αφελείς και… εφησυχασμένοι.
