Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020
Ο τροχός της Ιστορίας δεν κινείται σε… ευθεία. Οι ταλαντώσεις της διαδρομής, που κάθε φορά διαμορφώνονται από τις απρόσμενες συγκυρίες, είναι εκείνες οι οποίες κρίνουν την κατεύθυνση της συνέχειας. Και τους… συνεπιβάτες.
Στην Ελλάδα της κρίσης με την πανδημία του κορονοϊού, οι… ταλαντώσεις άρχισαν ήδη να γίνονται ορατές. Τα πρώτα υπόγεια ρεύματα άρχισαν να κινούνται στην ελληνική κοινωνία. Και η ηχώ τους δεν πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο ή εφησυχασμένο. Πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης ή γητευτές του δημόσιου βίου.
Η κοινωνία μας υπήρξε εξαιρετικά σπάνια ορθολογική, στην ιστορική διαδρομή του έθνους μας. Είναι περίπου αυταπόδεικτο ότι το κυρίαρχο γονίδιο το οποίο κληρονομείται από γενιά σε γενιά, αφορά την παθιασμένη και ανορθολογική διαχείριση της πραγματικότητας. Του απρόσμενου.
Είμαστε κοινωνία των άκρων. Γι’ αυτό και, ειδικά μετά τις εκλογές του 2009 και την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή, τα άκρα και οι ακρότητες δίνουν… παραστάσεις στον δημόσιο βίο. Κυριαρχώντας οριζόντια σε κόμματα, ΜΜΕ, δημόσιο λόγο και συμπεριφορές. Με φυσικό επακόλουθο τον διακριτικό παραμερισμό-απόσυρση των πιο μετριοπαθών κυττάρων της κοινωνίας μας.
Καθώς λοιπόν η κρίση της πανδημίας του κορονοϊού διαμορφώνει συνθήκες ανασφάλειας σε επίπεδο οικονομικής επιβίωσης, με σκανδαλιστικές αναλογίες εκείνων που είχαν διαμορφωθεί τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, ακριβώς επειδή το νήμα που ενώνεται ανάμεσα στις δυο κρίσεις λειτουργεί σωρευτικά και με αφόρητη ασφυξία για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τα δύσκολα και δυσανάγνωστα είναι μπροστά μας.
Η Ελλάδα μετά την πανδημία θα έχει ελάχιστη σχέση με εκείνη πριν από την τρέχουσα τραγωδία. Όσοι καταλάβουν εγκαίρως, με προσοχή και εις βάθος, τις καινούριες αγωνίες και προτεραιότητες των Ελλήνων, θα βρεθούν σε καλύτερη αφετηρία για να τις εκφράσουν και να τις διαχειριστούν αποτελεσματικά.
Οι υπόλοιποι… θα χάσουν το τρένο του μέλλοντος.
