Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Τον υποδέχτηκαν πάλι με χειροκροτήματα. Κυρίως όμως με ζεστά χαμόγελα και θερμές αγκαλιές. Ο ίδιος άλλωστε το είχε εξηγήσει: Η σχέση με τους πολίτες ήταν η μόνη που του έδινε δύναμη.
Ο Κώστας Καραμανλής ψήφισε στη Θεσσαλονίκη, όχι όσο νωρίς συνήθιζε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά με την ίδια στοχοπροσήλωση: Να δείξει την ανάγκη συμμετοχής και όχι απουσίας, από την πλέον κορυφαία δημοκρατική διαδικασία.
Ο ίδιος άλλωστε είδε, μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2009, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης της Κεντροδεξιάς να γυρίζει την πλάτη σε όσους τον ακολούθησαν στην προεδρία του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και έτσι, η Νέα Δημοκρατία να καταγράφει έκτοτε συρρικνωμένο κοινωνικό αποτύπωμα σε όλες τις εκλογές.
Πόσο λείπει ο Κώστας Καραμανλής, ειδικά σήμερα. Με τον μετριοπαθή και συναινετικό λόγο του. Με τη συνειδησιακή και ηθική αντιπαράθεση με τα άκρα και τις ακρότητες. Με τον κοινωνικό χαρακτήρα της πολιτικής και του λόγου του.
Όπως το είπε με την πρόσφατη δήλωση του: “Οι μη ευνοημένοι”. Αυτοί πρέπει να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις στρατηγικές και τις πολιτικές των κομμάτων. Οι άνθρωποι. Που δοκιμάστηκαν άγρια από την κρίση. Και ζητούν κατανόηση και αλληλεγγύη. Όχι… υποδείξεις.
