Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Ο Θ. Πάγκαλος -όταν ήταν στα καλά του – έλεγε και κάπου έγραψε για τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Το 1981 οι πολίτες ήξεραν ότι δεν θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ. Τον ψήφισαν γιατί ήθελαν να το λέει».
Αν δει κανείς από τη σημερινή απόσταση, το 2015 κάτι ανάλογο συνέβη με τον Αλέξη Τσίπρα. Ήθελαν να λέει ότι «θα καταργήσει το μνημόνιο σε μια νύχτα». Αλλά δεν πίστευαν ότι θα τόκανε- ίσως να μην το ήθελαν κιόλας.
Από αυτή την άποψη ότι τον ψήφισαν δεν έχει σχέση με το Μνημόνιο. Τον ψήφισαν γιατί ήταν αυτός που ήταν. Δηλαδή ήταν το καινούργιο. Και εκπροσωπούσε το ιστορικό δικαίωμα της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς να κυβερνήσει.
Ψήφιζαν Τσίπρα. Όχι μέσα ή έξω από το Μνημόνιο. Αποδείχθηκε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Όταν τον ξαναψήφισαν για να εφαρμόσει το αντίθετο από αυτό για το οποίο τον είχαν ψηφίσει τον Ιανουάριο.
Μετά από αυτή την εισαγωγή, το ερώτημα στις προσεχείς εκλογές δεν θα είναι αν οι πολίτες θα ψηφίσουν τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη.
Μεταξύ μας: τον Κυριάκο δεν τον έβαλαν ποτέ στη ζυγαριά. Δεν τον υπολογίζουν -και τους έχει αποδείξει ότι καλώς κάνουν. Ακόμη και για τους πιο παραδοσιακούς οπαδούς της ΝΔ είναι «λύση ανάγκης». Τους έτυχε. Και θα τον ψηφίσουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Με βαριά καρδιά.
Οι υπόλοιποι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν για κάτι άλλο: αν ο Τσίπρας είναι ακόμη το καινούργιο.
Είναι; Μπορεί να το πει μετά από τέσσερα χρόνια ταραχώδους διακυβέρνησης -που στιγματίσθηκε ως πρόσφατα με τη σύμπραξη Καμμένου; Εξαρτάται. Από τι; Από τη σύγκριση με τους αντιπάλους του. Εδώ είναι η πολιτική ουσία.
Τι έχει σήμερα απέναντι του σήμερα ο νεαρός του 2008, με το μαλλί «καρφάκι», που εκτοξεύθηκε στη κορυφή μόλις βρήκε την ευκαιρία; Και που με έναν συρφετό πίσω του για κόμμα έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν προέρχεται από τζάκι, χωρίς του μιντιάρχες δίπλα του;
Αυτός, αυτή και το σόι τους
Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: έχει δυο κληρονόμους, που προσπαθούν να αλληλοσυμπληρωθούν. Δυο μέτριους πολιτικούς που υπάρχουν στο δημόσιο βίο με το όνομα του πατέρα τους. Είναι ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη και η κόρη του Γιώργου Γεννηματά. Δυο γόνοι πολιτικών οικογενειών που πέρασαν τη νεανική τους ηλικία μακριά από την πολιτική- και πάντως μακριά από το πατρικό κόμμα.
Ο Μητσοτάκης δεν είχε δραστηριότητα, στην ΟΝΝΕΔ, τη ΔΑΠ και τη ΝΔ. Κολέγιο, σπουδές στην Αμερική, καλό βιογραφικό και έτοιμη καλοπληρωμένη δουλειά στην Αγγλία και σε ελληνικές τράπεζες. Ως Μητσοτάκης. Μέχρι που πήρε το 2004 τη θέση του πάτερα του στη Β’ Αθήνας.
Είχε αποτελεσματικό πολιτικό μάρκετινγκ ως βουλευτής, αλλά δεν ήταν διόλου αποτελεσματικός ως υπουργός. Και τι υπουργός. Του μόνου Πρωθυπουργού που δεν θα μπορούσε κανείς να τον φανταστεί: του Σαμαρά. Δηλαδή αυτού που τσάκισε τον πατέρα του και την αδελφή του. Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, κάπου πάσχει…
Η Φώφη δεν έχει καν βιογραφικό, σπουδές στο εξωτερικό, γλώσσες, ειδίκευση. Πριν τελειώσει το Πολιτικό της Νομικής διορίσθηκε σε Τράπεζα και εξαφανίσθηκε. Δεν μετείχε ποτέ σε ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΠ, δεν είχε παρουσία στο ΠΑΣΟΚ. Ούτε στην τράπεζα, λέει ο Πάγκαλος.
Εμφανίσθηκε στα 35 της και ζήτησε από την Σημίτη να της βρει υποψηφιότητα για να εξαργυρώσει τη οικογενειακή επιταγή. Σε τέσσερα υπουργεία που πέρασε, -όπως και στην Υπερνομαρχία Αττικής -έργο μηδέν. Δεν επικαλείται άλλωστε ποτέ το παρελθόν της.
Έγινε αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ που εξέτρεψε ο Γ. Παπανδρέου και αποτελείωσε ο Βενιζέλος. Με αντίπαλο τον άσχετο με το κόμμα Λοβέρδο. Το διέλυσε και στη συνέχεια διέλυσε το δικό της κόμμα. Αλλά… θέλει να γίνει Πρωθυπουργός!
Σήμερα οι δυο συνεργαζόμενοι γόνοι έχουν τον ίδιο κοινό παρονομαστή: δυο συγκροτήματα τύπου, παλιές οικογένειες της οικονομικής ισχύος, ξεπεσμένους της διαπλοκής, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους των παλιών εποχών του » εκσυγχρονισμού», του Χρηματιστηρίου και του εύκολου χρήματος.
Δεν έχουν διεθνή προσωπική αύρα και δεν είναι καλοί ρήτορες. Υστερούν σε διεθνή κυκλοφορία και απήχηση στις αντίστοιχες πολιτικές ομάδες της Ευρώπης- ειδικά η Φώφη. Ότι η σιωπηλή πλειοψηφία των αγνών οπαδών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μένουν στο χώρο τους, είναι θέμα συναισθήματος, όχι έμπνευσης από τους σημερινούς επικεφαλής. Ποτέ άλλοτε επικεφαλής κομμάτων δεν είχαν τόσο χαμηλή υπόληψη στη βάση τους.
Απέναντι τους ο Τσίπρας, ήταν παρών στους αγώνες της γενιάς του, είναι αυτοδημιούργητος πολιτικά, έχει εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, συγκροτημένο πολιτικό λόγο, προσωπική ευπρέπεια, διεθνή αναγνώριση και την ικανότητα να διορθώνει τα -πολλά-λάθη του. Και να αντέχει στο πιο ελεεινό μπούλινγκ που δέχθηκε ποτέ πολιτικός αρχηγός.
Με κυβερνήσεις που συχνά σέρνονται, με ανύπαρκτο κόμμα, με στελέχωση από ιδεοληπτικούς άσχετους ή και σούργελα- αλλά και με μια νέα φουρνιά αποτελεσματικών πολιτικών προσώπων που ο ίδιος ανέδειξε,-εξακολουθεί να είναι το νέο και το ανατρεπτικό απέναντι στους αντιπάλους τους. Τους οποίους σε προσωπικό επίπεδο «έχει για πρωινό» κατά την εύστοχη έκφραση του Νίκου Μουζέλη. Τόπιασαν οι επικοινωνιολογοι του Κυριάκου και προσπαθούν να το ακυρώσουν… Ο ίδιος δεν μπορεί.
Η φοβισμένη κάστα
Στις προηγούμενες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε τον ασύδοτο Σαμαρά- που επιχείρησε να τον παγιδεύσει σε «παρένθεση», με επίνευση Βενιζέλου- και στη συνέχεια τον ευπατρίδη Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Επικράτησε, ως φορέας αλλαγής.
Στις επόμενες εκλογές βρίσκεται μπροστά σε μια ιδιαιτερότητα. Αντιπάλός του δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι καν ο Μαρινάκης,ή ο Αλαφούζος που τον πολεμούν μιντιακά. Είναι ο φόβος της τιμωρίας που διαπερνά μια ολόκληρη κάστα. Όσους πλούτισαν με το δημόσιο, το τραπεζικό, το κοινοτικό- αλλά και το ιδιωτικό μέσω του Χρηματιστηρίου- χρήμα στις περιόδους της διαφθοράς.
Οικονομικοί παράγοντες, στελέχη ΜΜΕ, πολιτικοί που άσκησαν διακυβέρνηση, προμηθευτές του δημοσίου και κυκλώματα απομύζησης των πόρων της κοινωνίας, εξωνημένοι δημοσιογράφοι, χρυσοκάνθαροι του δημοσίου, του συνδικαλισμού,της αυτοδιοίκησης, και «παραγονταραίοι» που λέει ο Στεφ. Τζουμάκας -η επανεργοποίηση του οποίου ενόχλησε τον Μητσοτάκη.
Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημά τους δεν είναι ότι κόπηκαν οι «δουλειές». Είναι ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, για τα παλιά. Η νέα γενιά δικαστών για πρώτη φορά χωρίς την πολιτική εξουσία πάνω από το κεφάλι της, προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη και συχνά το καταφέρνει.
Μεγάλα ονόματα με κυρίαρχο ρόλο σ’ αυτή την κάστα εξαφανίσθηκαν. Πού είναι ο «Πήγασος» και οι Μπομπολαίοι; Πού είναι ο ΔΟΛ,το Μέγκα και οι παραφουσκωμένες περσόνες του; Πού είναι οι «επιχειρηματίες» της αρπαχτής που έδεναν τα σκυλιά με το λουκάνικα; Πού είναι οι μεγαλοεργολάβοι που συντηρούσαν στρατιές αβανταδόρων στα ΜΜΕ και στο κράτος; Πού είναι οι μεγαλοπολιτικοί που «εκσυγχρονισμό» έπιαναν και χρυσάφι γινόταν;
Άλλοι κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, άλλοι πήγαν φυλακή και άλλοι ξημεροβραδιάζονται στα ανακριτικά γραφεία. Να προφυλακιστεί ο Γιάννος; Να βρεθούν στον Κορυδαλλό οι χρυσοκάνθαροι της Μυκόνου; Να ξεπέσουν όσοι ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις και υπουργούς και τους υπέβαλαν τα σέβη τους οι μισοί πολιτικοί της χώρας; «Δεν υποβάλω αιτήματα, δέχομαι» τους έλεγε ο πιο χαρακτηριστικός -και ο πιο αφελής τελικά- εκπρόσωπος του συστήματος.
Οι εισαγγελείς δεν… σέβονται τίποτε. Ερευνούν ακόμη και τον Σημίτη ή τον Σαμαρά, όταν υπάρχει λόγος. Στέλνουν τον Λοβέρδο στον ανακριτή και ποιος ξέρει ποιους ακόμη για τη Νοβάρτις. Ο Λυκουρέζος δακτυλοσκοπείται στη Γενική ασφάλεια. Άλλους έσωσε, εαυτόν ου δύναται σώσαι.
Χάλασε ο κόσμος. Και όταν λέει ο Βορίδης να φροντίσουμε θεσμικά να μην ξανακυβερνήσουν αυτοί -υπονοώντας ίσως ακόμη και αν κερδίσουν εκλογές- εκπροσωπεί αυτή την κάστα και ένα τμήμα του κατεστημένου που ορκίζεται: «Αυτό να μην μας ξανασυμβεί». Κυριάκος και ξερό ψωμί…
Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του Τσίπρα. Ο τρόμος πλανάται πάνω από τη πόλη από το 2015. Η αγωνία ποιος θα πάρει την επόμενη κλήση για τον εισαγγελία. Τίνος ο λογαριασμός θα ανοίξει. Τίνος μαύρα λεφτά θα βρεθούν στο εξωτερικό με τις λίστες. Και τίνος η περιουσία, που αποκτήθηκε με άνομο χρήμα, θα βγει στο σφυρί.
Αυτός ο φόβος οπλίζει τους πολιτικούς αντιπάλους του. Θέτει στην υπηρεσία τους στρατιές από φοβισμένους και τους παρατρεχάμενους που τους συνεπικουρούσαν. Απλώς αυτοί δεν γίνεται να νικηθούν από τον Τσίπρα, αν δεν έχουν ήδη νικηθεί στη συνείδηση των πολιτών.
ΥΓ: Αυτή η κάστα πήρε ανάσα. όταν προέκυψε ο Πετσίτης- ό,τι και αν συμβαίνει με αυτόν τον τύπο. Τους φάνηκε ότι «και αυτοί που κυβερνούν σαν εμάς είναι». Είναι; Ενδεχομένως κάποιοι προσπαθούν να τους μοιάσουν. Πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί. Είναι στο χέρι του Αλέξη Τσίπρα να τους απομονώσει. Και να κάνει τον φόβο πάνω από την πόλη σύμμαχό του…
