Του Μάνου Οικονομίδη
Τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων που έχουν διενεργηθεί τον τελευταίο μήνα στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν μια… υποψία που εδώ και αρκετό καιρό σεργιανίζει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ο Μπέρνι Σάντερς του 2020 και ο Ντόναλντ Τραμπ του 2016 είναι… το ίδιο πρόσωπο.
Η κοινωνική δυναμική που αγκαλιάζει τον Γερουσιαστή του Βερμόντ στη μάχη για τον Λευκό Οίκο έχει σκανδαλιστικά κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη που, πριν από τέσσερα χρόνια, έστειλε στο Οβάλ Γραφείο τον εκκεντρικό μεγιστάνα του real estate. Η πόλωση, η διχαστική ρητορική, ο εντυπωσιασμός, το φλερτ με το συναίσθημα μιας κοινωνίας που αυτοπροσδιορίζεται ως αδικημένη, παραγκωνισμένη, ξεχασμένη.
Γι’ αυτό άλλωστε και μπορεί να διακρίνει κανείς ένα αόρατο νήμα ανάμεσα στις δυο καμπάνιες. Ένα νήμα που προσπαθεί με συνέπεια να εκμεταλλευτεί ο Ντόναλντ Τραμπ, με τις επαναλαμβανόμενες θεωρίες περί… συνωμοσίας του “βαθέως κράτους” του Δημοκρατικού Κόμματος, ώστε να… κλέψουν το προεδρικό χρίσμα μέσα από τα χέρια του Μπέρνι Σάντερς, για λογαριασμό του Τζο Μπάιντεν, όπως έκαναν το 2016 για λογαριασμό της Χίλαρι Κλίντον. Με τα… γνωστά αποτελέσματα.
Λίγο πριν τις αναμετρήσεις της Σούπερ Τρίτης, που θα κρίνουν πολλά στη μάχη για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, ο Μπέρνι Σάντερς αισθάνθηκε να… μένει μόνος, βλέποντας τον Τζο Μπάιντεν να εξασφαλίζει τη στήριξη του Πιτ Μπούτετζετζ, της Έιμι Κλομπουσάρ και του Μπέτο Ο’ Ρουρκ. Μια “συμμαχία της λογικής”, απέναντι στο… πάθος.
Ο… παππούλης από το Βερμόντ χαμογελάει με νόημα. Το σενάριο “μόνος μου και όλοι σας” ήταν κάτι που και ο ίδιος επεδίωκε. Να εμφανιστεί απέναντι στο σύστημα. Απέναντι στο… 1%. Και να προσπαθήσει να εκφράσει την υπόλοιπη Αμερική. Το… 99%.
Το 2016 σχεδόν τα κατάφερε απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον. Αυτή τη φορά, έχει την εμπειρία της… προηγούμενης, τη φθορά του Ντόναλντ Τραμπ και το κορίτσι-φαινόμενο, την Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτέζ στο πλευρό του.
Όχι κι άσχημα…
