Του Νίκου Φυλάγγελλου
Με τη διαχείριση των συμβόλων, οι πολιτικοί τα πηγαίνουν παραδοσιακά καλά.
Ακόμη και όταν οι ίδιοι διακρίνονται από ατελή ανάγνωση των παραμέτρων, ακόμη και όταν το επιτελείο που επιλέγουν να έχουν δίπλα τους, δεν προσφέρει… συγκινήσεις, στη εποχή των social media και της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, είναι δύσκολο να μην κάνεις ένα βήμα παραπέρα.
Να πας πιο μακριά.
Στο πλαίσιο αυτό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού στην Ευρώπη και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο χώρος της Αυτοδιοίκησης προσφέρθηκε διαχρονικά για φωτογενείς καριέρες.
Ως ένα σκαλοπάτι για το βήμα παραπάνω, στην κεντρική πολιτική.
Ειδικά, όταν η πόλη την οποία κλήθηκε να αξιοποιήσει ως σκαλοπάτι το υποκείμενο της πολιτικής δράσης, είχε αύρα Ιστορίας.
Ο Ματέο Ρέντσι είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Σχεδόν χαρισματικός, εκπρόσωπος της γενιάς των σαραντάρηδων, στην καταμερματισμένη πολιτικά Ιταλία, που πάντα αναζητούσε σταθερές.
Δήμαρχος της Φλωρεντίας, δηλαδή της πόλης της Αναγέννησης, και στη συνέχεια πολιτικός αρχηγός και πρωθυπουργός.
Προτού καταλήξει… σπίτι του.
Το παράδειγμά του, είναι αυτό που φαίνεται να έχει ζωηρό στο μυαλό του ο Κώστας Μπακογιάννης.
Και να επιδιώκει να αποφύγει,
Γι’ αυτό και στον δημόσιο λόγο του, ο πολιτικός κληρονόμος της εθνικής συμφιλίωσης, την οποία πλήρωσε με τη ζωή του, ο μάρτυρας της Δημοκρατίας, πατέρας του, Παύλος Μπακογιάννης, εστιάζει στο προφίλ του δημάρχου-εργάτη.
Εκείνου που θα πάρει τα κλειδιά της Αθήνας, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου, και θα εστιάσει στο να βελτιώσει τηη καθημερινότητα της ζωής των πολιτών της πρωτεύουσας.
Όχι για να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία, και να διαδεχθεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μόλις προκύψουν οι σχετικές συνθήκες.
Αλλά, για τον πολύ απλό λόγο ότι… αυτή είναι η δουλειά του.
Η βελτίωση της ζωής των πολιτών.
