Γράφει ο Γιάννης Αντύπας
Αν το θέμα μπορούσε να λυθεί στο γήπεδο η κραυγή θα ήταν… βάλτε ένα γκολ (με τα ευκόλως εννοούμενα να παραλείπονται).
Όμως, επειδή δεν παίζουμε ποδόσφαιρο, αλλά βρισκόμαστε στο «παιχνίδι» της ζωής, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα για τη νέα κυβέρνηση.
Η χώρα έχει ανάγκη από νίκες. Η χώρα έχει ανάγκη από καλά νέα. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων όπου όλοι κουνούσαν το δάχτυλο στον Έλληνα πολίτη, μετά από δέκα χρόνια λιτότητας, περικοπών, χαμηλών οριζόντων και ξενιτιάς οι πολίτες έχουν επιτέλους το δικαίωμα να ακούσουν μία λύση.
Όχι απλά την περιγραφή του προβλήματος. Όχι γιατί θα πρέπει να κόψουν και άλλα από τις οικογένειές τους. Όχι γιατί θα πρέπει να βάλουν και πάλι το χέρι στην τσέπη. Όχι τι θα κάνουν αυτοί για το κράτος και τους δανειστές, αλλά τι θα κάνουν δανειστές και κράτος για αυτούς.
(σ.σ. Βασικά ίσως θα ήταν αρκετό να τους αφήσουν ήσυχους να δημιουργήσουν. Αλλά, βλέπετε κράτος και δανειστές βάζουν τους κανόνες).
Για όσους προτίμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ καλά νέα ήταν ένα επίδομα, μια «θεσούλα» στο δημόσιο, συμβασιούχος στην αρχή, μόνιμος στη συνέχεια και με μια απόσπαση σε έναν κυριλέ δημόσιο οργανισμό κοκ.
Το σέβομαι και το λαμβάνω υπόψιν. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Να μην πρέπει να σηκώνεις το κεφάλι και να ζητάς περισσότερα. Να σου αρκεί να πηγαίνεις για καφέ στον φούρνο της γωνίας, ενώ οι πολιτικοί σου θα ξεκουράζονται σε κότερα. Είναι μία οπτική.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη. Που θέλει τους Έλληνες πρωτοπόρους και δημιουργούς στον ιδιωτικό τομέα και τις αγορές. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται το κράτος σύμμαχο. (σ.σ. Για να κάνουν και τη ζωή των πρώτων καλύτερη). Γιατί, χωρίς λειτουργικό δημόσιο δε μπορεί να γίνει δουλειά.
Οι νέοι υπουργοί θα πρέπει λοιπόν να φέρουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ορατά και μετρήσιμα. Η καθημερινότητα στη σχέση κράτους- πολίτη πρέπει να αλλάξει άμεσα. Το δημόσιο θα πρέπει να σταματήσει να είναι απλά ο ελεγκτής και να γίνει ο εγγυητής των κανόνων. Από συνεταίρος να γίνει και συνεργάτης.
Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι στον 21ο αιώνα να ταλαιπωρούνται για ένα χαμένο χαρτί. Όπου αν το έχει χάσει το δημόσιο δεν υπάρχει καμία επίπτωση, ενώ αν το έχει έχει χάσει ο πολίτης δε γίνεται η δουλειά του. Γιατί;
Γιατί επιτρέπουμε στον παραλογισμό να δυναμιτίζει την ενότητα της κοινωνίας; Είναι τόσο δύσκολο να δει το δημόσιο τον πολίτη ως πελάτη; Να του φερθεί ευγενικά και η σχέση να μην ξεκινά από την υποψία πως ο πολίτης θέλει να κλέψει το κράτος και ότι ο δημόσιος λειτουργός θέλει μπαξίσι να κάνει τη δουλειά του πολίτη;
Δύσκολο δεν είναι. Βούληση χρειάζεται και πολιτική απόφαση. Για αυτά θα κριθούν οι νέοι υπουργοί, ο καθένας στον τομέα ευθύνης του και όλοι μαζί για το αν θα καταφέρουν να αλλάξουν σελίδα στη χώρα.
Για αυτά θα κριθούν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που εκπροσωπούν σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Για το αν θα αποτελέσουν δυνάμεις που θα σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά ή αν θα λειτουργήσουν ως άγκυρες με το νοσηρό παρελθόν.
