Του Μάνου Οικονομίδη
Πόσο εύκολο είναι τελικά να βρεις την ειρήνη για την οποία διψάει η καρδιά σου; Σίγουρα όχι αποφεύγοντας τη ζωή, όπως μας περιέγραψε η Βιρτζίνια Γουλφ στην ταινία “The Hours”.
Η γοητεία του οξύμωρου και της αντιπαραθετικής σκέψης. Μια ταινία-ωδή στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού και της καρδιάς, να αυτο-ακυρώνει τη βολική καταφυγή στη… φυγή. Στην απόσυρση. Στην αποστασιοποίηση.
Όπως κάθε συγγραφικό αποτύπωμα βέβαια, αγκαλιάζει με διάθεση αποστασιοποίησης τον διάλογο με τον φόβο. Αυτόν που προκύπτει από τη διαπίστωση του αδιεξόδου. Της παραδοχής όπως, κάθε φορά που κάτι μέσα μας ραγίζει, τα αιχμηρά κομμάτια θα βρίσκονται μόνιμα εκεί. Για να ματώσουν την καρδιά, κάθε φορά που εκείνη θα σεργιανίζει ανυποψίαστη στην ψευδαίσθηση της ανάκτησης μέρους της προσδοκίας. Της επανασυγκόλλησης του καθρέφτη με το χαμόγελο των ξεθωριασμένων προσδοκιών.
Είναι εκείνα τα μονότονα, επίμονα και επαναλαμβανόμενα ερωτήματα, για το κατά πόσο αξίζει τον κόπο. Ίσως εκεί να βρίσκεται το πραγματικό δέος του μυστηρίου της ζωής. Στη σιωπή της απάντησης…
