Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020
Η ζωή είναι ένας διαρκής μαραθώνιος, με ανατροφοδοτούμενες αφετηρίες κινητροδότησης, για να συνεχίζει κανείς το σεργιάνισμα, χωρίς να το βάζει κάτω.
Όταν η συζήτηση φτάνει στην υπεράσπιση, διαφύλαξη και ενδυνάμωση ηθικών ιδανικών που περνούν από γενιά σε γενιά, με τη συνειδησιακή υποχρέωση της προάσπισης και διαιώνισής τους, η αίσθηση της μαραθώνιας διαδρομής πολλαπλασιάζεται.
Με αφορμή τη δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, δεν θα έβλαπτε να ξανασκεφτούμε τον… μαραθώνιο. Και μετά τους πανηγυρισμούς ανακούφισης και λύτρωσης, να ξαναπιάσουμε το νήμα με την αυτονόητη πραγματικότητα ότι, η μάχη απέναντι στον ολοκληρωτισμό δεν τελείωσε. Δεν τελειώνει.
Πιθανότατα μάλιστα, οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής να ήταν οι πιο εύκολοι αντίπαλοι, από τη στιγμή που δεν έκρυβαν την αποκρουστική ιδεολογία τους, προσφέροντάς της μάλιστα και βίαιες συμπεριφορές για να την επιβεβαιώνουν, για όσους… έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν.
Η μεγάλη, πραγματική και διαρκής μάχη έχει ως αντίπαλο τον… χρυσαυγίτη μέσα μας. Δίπλα και μπροστά μας. Στην κοινωνία, στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στα social media, στο δημόσιο γίγνεσθαι.
Εκείνους που δίνουν όρκους πίστης στη Δημοκρατία, και αρκεί μια φράση τους για να γίνει εύληπτα κατανοητός ο αξιακός κώδικας ολοκληρωτισμού που κουβαλούν μέσα τους, και προσπαθούν να μακιγιάρουν με καθωσπρεπισμούς.
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, όπως συνήθιζε να λέει, την εποχή της πολιτικής ηγεμονίας του ο Κώστας Καραμανλής. Από τη στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός αποχώρησε από το προσκήνιο, ο χορός των τεράτων έγινε ανεξέλεγκτος. Με οριζόντια απεικόνιση στον δημόσιο βίο.
Πόσο μελαγχολικά θα ήταν τα επικαιροποιημένα συμπεράσματα του Μάνου Χατζηδάκι. Γίναμε το τέρας που είμαστε συνειδησιακά προορισμένοι να μαχόμαστε. Και όσο περισσότερο του μοιάζουμε, τόσο υποτιμούμε τον κίνδυνο της επιβίωσής του.
