Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Εκείνο το Συνέδριο, εκείνη η ομιλία. Το 2004, καθώς το Δημοκρατικό Κόμμα επέλεγε τον Τζον Κέρι ως αντίπαλο του Τζορτζ Μπους του νεώτερου για την Προεδρία των ΗΠΑ, ο νεαρός Γερουσιαστής του Ιλινόις Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα εκφώνησε μια ομιλία που τον “καρφίτσωσε” στην καρδιά της αμερικανικής κοινωνίας.
Μια ομιλία βγαλμένη από το μέλλον, για το μέλλον. Μιλώντας για την ανάγκη αλλαγής, την υπεραξία της προόδου, την υπεροχή της ενότητας. Αυτό ήταν μέχρι και χθες το βράδυ ο Μπαράκ Ομπάμα. Ο άνθρωπος που φρόντιζε να ενώνει την Αμερική, ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές της.
Ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ ωστόσο, δεν άντεξε και υπέκυψε στη… γοητεία του διχασμού. Με την ομιλία του στο διαδικτυακό Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, πέρασε κόκκινες γραμμές, αναφορικά με τη σκληρή κριτική του προς τον Ντόναλντ Τραμπ. Επέλεξε τον ρόλο του κομματάρχη, παραδίδοντας τη σκυτάλη εκείνου που ένωνε διαχρονικά το έθνος.
Η περίσταση φυσικά το απαιτούσε. Από τον Μπαράκ Ομπάμα ωστόσο, περίμενε κανείς κάτι περισσότερο. Περισσότερη γοητεία στην επιλογή των λέξεων.
Οι λέξεις άλλωστε, ήταν εξαρχής εκείνες που τον καλωσόρισαν στην καρδιά της ανθρωπότητας. Τότε. Πριν από 16 χρόνια. Όταν μπορούσαμε να ελπίζουμε ξανά…
