Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς υπάρχουν σημερινοί Ελληνες πολιτικοί που εκστασιάζονται μπροστά στην προοπτική περαιτέρω γερμανικής διείσδυσης στη χώρα. Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω, αλλά δεν θέλω να το σκέπτομαι έτσι…
Δείτε για παράδειγμα τον Αδωνι. Πανηγυρίζει για τις νέες γερμανικές επενδύσεις που θα φέρει. Παρέα με τον φίλο του, διαχρονικό μεσάζοντα γερμανικών συμφερόντων, Γιώργο Πατεράκη, που έτρεχε να χωθεί στο φωτογραφικό κάδρο με τη Μέρκελ και τον πρωθυπουργό.
Το ίδιο και ο Χατζηδάκης, που έσπευσε να συνδέσει τις τύχες της πολύπαθης ΔΕΗ με μια βιαστική και αβασάνιστη «πράσινη μετάλλαξη», κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σκληρών γερμανικών συμφερόντων – ενεργειακών και όχι μόνον.
Προχθές το ομολόγησε επιβεβαιώνοντας τις φήμες: Η απολιγνιτοποίηση της ΔΕΗ και η στροφή στις ΑΠΕ με τα φαραωνικά φωτοβολταϊκά στους κάμπους και τα αιολικά πάρκα στα βουνά θα γίνει «σε συνεργασία» (υπό την επίβλεψη δηλαδή) της γερμανικής RWE.
Ολόκληρη η κυβέρνηση μοιάζει απόλυτα «γερμανοπροσανατολισμένη». Σαν να μην καταλαβαίνει ότι αυτός ο αναγκαστικός προσανατολισμός των τελευταίων ετών, υπό τη μορφή αβάστακτης οικονομικής εξάρτησης, μας στοίχισε πανάκριβα, γιατί συνδέθηκε και με άλλης μορφής «υποχρεώσεις» στο γεωστρατηγικό πεδίο: το άνοιγμα των συνόρων στους λαθρομετανάστες και βεβαίως τις ντροπιαστικές παραχωρήσεις προς εξαιρετικά αδύναμους Βαλκάνιους γείτονες, όπως τα Σκόπια και η Αλβανία, που υπό συνθήκες «κανονικότητας» έπρεπε να χορεύουν καρσιλαμά με την Ελλάδα να βαράει παλαμάκια.
Προσωπικά δεν εκστασιάστηκα καθόλου και από τις «χλιαρές» δηλώσεις στήριξης της κυρίας Μέρκελ. Φανταστείτε, άμα λέει αυτά τα… μασημένα σε ελληνογερμανικό οικονομικό φόρουμ, τι θα πει στο αντίστοιχο γερμανοτουρκικό. Ή μεθαύριο που θα δει τον αγριεμένο «σουλτάνο» μαζί με τον Μακρόν.
Στην Ευρώπη, αλλά και στον πολιτισμένο κόσμο γενικότερα, δεν υπάρχει πιο αρνητικά διακείμενος παράγων έναντι της Ελλάδας από τη Γερμανία, ειδικά με τη σημερινή ηγεσία της.
Και η Αμερική του Τραμπ «μας αδειάζει» πανηγυρικά, όταν χρειάζεται να προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα, και η Ρωσία του Πούτιν νταραβερίζεται με τον Ερντογάν, όταν αντίστοιχα θέλει να εξασφαλίσει τα δικά της. Ομως καμία από αυτές τις δυνάμεις δεν συνδυάζει τις οικονομικές επιδιώξεις στη χώρα μας με μορφές καθυπόταξης και αποικιοκρατικής εξάρτησης που να τις ονομάζει κιόλας «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις».
Καμία δεν πήγε να βάλει χέρι με λογική πλιατσικολόγου στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της καθημαγμένης Ελλάδας. Καμία δεν επιχείρησε να καταστήσει τη χώρα μας πάμφθηνο τουριστικό φέουδο για να πλένουν τα πόδια τους οι συνταξιούχοι της. Και καμία δεν έχει επιχειρήσει να εξαγοράσει ελαφράς συνείδησης κρατικούς λειτουργούς με βαλίτσες και δωράκια.
Η γερμανική νοοτροπία είναι πραγματικά αφοπλιστική. Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου επίσης δικά μου. Λατρεύουν την Ελλάδα, κατά προτίμηση χωρίς τους Ελληνες. Αφού δυστυχώς υπάρχουμε κι εμείς πρέπει να γίνουμε δούλοι τους. Και οι πολιτικοί μας τρέχουν μη χάσουν το κελεπούρι…
Δώσαμε το «σιγουράκι» των αεροδρομίων για να θησαυρίζει η Fraport, έχοντας «επενδύσει» με δάνεια από τις υπερχρεωμένες ελληνικές τράπεζες. Νωρίτερα δώσαμε τις τηλεπικοινωνίες, αν και ο ΟΤΕ στη χρυσή εποχή της εξαγοράς του είχε δείξει ότι και από μόνος του μπορούσε να κάνει θαύματα. Μας διέλυσαν τις τράπεζες υποχρεώνοντάς τις να αποσυρθούν από τα Βαλκάνια όπου λειτουργούσαν και ως μοχλός πολιτικής πίεσης. Μας υποχρέωσαν να ψωνίζουμε οπλικά από αυτούς. Ακόμη και υποβρύχια που γέρνουν.
Τώρα οι ίδιοι αχόρταγοι θέλουν να ελέγξουν και το ενεργειακό τοπίο της χώρας: να τη γεμίσουν με δικά τους φωτοβολταϊκά για να επωφελούνται οι ίδιοι στο χρηματιστήριο ρύπων.
Τα λένε κιόλας, χωρίς περιστροφές, μπροστά στα μούτρα μας. Αυτός ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών, πρώην σύμβουλος της Μέρκελ, ο Πέτερ Αλτμάιερ, που έδωσε το «παρών» στην εκδήλωση του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: «Δεν θα αφήσουμε τρίτες χώρες να πάρουν το μεγαλύτερο μερίδιο επενδύσεων στην Ελλάδα» είπε κι ύστερα πρόσθεσε: «Βασική προϋπόθεση είναι όμως να συνεννοηθούμε πώς θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις». Εμ, βέβαια…Το μαχαίρι και το πεπόνι.
Έφτασε μάλιστα αυτός ο αθεόφοβος να ανατρέξει στις ελληνογερμανικές σχέσεις από τον 19ο αιώνα ως τη δεκαετία του ’60 υποστηρίζοντας ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν βιβλίο με τίτλο «Ήταν αγάπη»! Και δεν βρέθηκε ένας Ελληνας εκείνη την ώρα, πολιτικός ή επιχειρηματίας, να του πει: Τι λες, βρε Καραγκιόζη;
Έτσι είναι οι Γερμανοί. Βομβαρδίζουν αυτούς που… αγαπούν. Το ερώτημα είναι όμως γιατί τους προτιμούν οι σύγχρονοι Ελληνες πολιτικοί. Δεν υπάρχει άλλη «πηγή επενδύσεων»; Μόνο το Βερολίνο παράγει τεχνογνωσία; Χάθηκε ολόκληρη Αμερική, Ρωσία, Βρετανία, Ιαπωνία, Αυστραλία, Κορέα, Κίνα; Ας κρατήσουν οι Γερμανοί τις χρυσοφόρες επενδύσεις τους για άλλους προορισμούς. Εμείς χορτάσαμε, δεν θέλουμε άλλο…
