Του Νίκου Φυλάγγελου
Η εστίαση εξελίχτηκε καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο μεγάλο και διαρκές “θύμα”. Οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι βιώσαν “αργό θάνατο”, καθώς, παρά τις συγκροτημένες και γενναίες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, η συγκυρία είναι ακραία, και η κρατική συνδρομή έχει όρια.
Στη χώρα μας, η εστίαση συνιστά τον πυρήνα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Από τη στιγμή μάλιστα που, την περίοδο της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, ο χώρος της οικοδομής γνώρισε την απόλυτη καταστροφή, η εστίαση έμεινε μόνη να συντηρεί τόσα επαγγέλματα.
Η πανδημία του κορονοϊού και τα lockdown, πλήρη ή… light οδήγησαν στον “θάνατο” της εστίασης. Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που θα κληθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση την επόμενη μέρα. Όπως και η ελληνική κοινωνία, μετρώντας ανέργους στον “στενό κύκλο γνωστών” του καθενός.
Το πολιτικό κόστος είναι δυσβάσταχτο. Εν πολλοίς, μη διαχειρίσιμο. Και η εμπειρία μας έχει δείξει ότι αποτυπώνεται σε βάθος χρόνου.
