Τα τελευταία βήματα σε μια Βουλή που έγινε το φυσικό θέρετρο της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας της.
Το κορίτσι που μεγάλωσε στη… λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου και εξελίχτηκε στη σημαντικότερη ηγετική φυσιογνωμία της ηπείρου μας, μετά τη Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν είναι πια κορίτσι. Ή μάλλον, είναι… το κορίτσι που άφησε πίσω η ίδια, όταν αποφάσισε να ανταποκριθεί στις ιαχές του πεπρωμένου της.
Η Άνγκελα Μέρκελ αποχωρεί από τη Μπούντεσταγκ, μετά την τελευταία ομιλία της ως Καγκελάριος. Τέτοια μέρα, πριν από τρία χρόνια.
Η Γερμανία που άφησε ήταν ισχυρότερη από εκείνη την οποία κληρονόμησε από τον Γκέρχαρντ Σρέντερ. Η Ευρώπη… όχι και τόσο, χωρίς εκείνη ωστόσο, πιθανότατα η κοινή πατρίδα μας θα είχε παραδοθεί στην επέλαση των υστερικών ακροδεξιών, που από τα Μνημόνια μέχρι το μεταναστευτικό, και εσχάτως μέχρι την πανδημία του κορονοϊού, και την… κακόγουστη παράσταση στην Ουκρανία αναζητούν αφορμές για να διχάσουν. Για να εμπεδώσουν το μίσος σε μια ήπειρο που στηρίχτηκε στην ανοχή και την ενσωμάτωση, τον σεβασμό και τη συνεννόηση, τη σύνθεση και τη συμφιλίωση.
Η κόρη του πάστορα, που έζησε το δέος της παρακμής του Σιδηρούν Παραπετάσματος στην Ανατολική Γερμανία, αποχωρεί ως το πρόσωπο στον καθρέφτη της ιστορικής, ηθικής και συνειδησιακής μάχης απέναντι στο τέρας της ακροδεξιάς, που έχει επανεμφανιστεί στην Ενωμένη Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Η Άνγκελα Μέρκελ κέρδισε τις μάχες που τις αναλογούσαν. Και η Ιστορία θα είναι στοργική μαζί της. Ειδικά βλέποντας την… τραγωδία των “παλιάτσων”, από τον Όλαφ Σολτς μέχρι τον Εμμανουέλ Μακρόν, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Σαρλ Μισέλ, που οδηγούν τους ευρωπαϊκούς λαούς σε φτωχοποίηση, με τη στάση τους στην ουκρανική κρίση.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
