Του Νίκου Φυλάγγελου
Η πολιτική διαδρομή του έχει διαρκές και ξεκάθαρο αποτύπωμα μετριοπάθειας. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν κουράστηκε να μιλάει για την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων και συνθέσεων, κατανοώντας ότι, όσο η κοινωνία μας παραμένει “όμηρος” των εθνικών διασκεδαστών που φουντώνουν με τη ρητορική μίσους τους τον εθνικό διχασμό, δεν πάμε πουθενά. Πολύ περισσότερο, δεν βγαίνουμε από την κρίση.
Τις τελευταίες μέρες, γίνεται μεγάλη συζήτηση για την εμφάνιση του Δημήτρη Αβραμόπουλου στην τηλεόραση του Alpha. Όσοι δεν τον γνωρίζουν, και συνεχίζουν να τον υποτιμούν, τον αδικούν και τον παρερμηνεύουν.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος θα είχε πληθυντικούς λόγους να πετάει πέτρες για να σπάσει τη τζαμαρία της εθνικής ενότητας, μετά τον ηθικό κανιβαλισμό του από τη σημερινή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, για ένα πολιτικό σκάνδαλο, αυτό της Novartis, που δεν τον αφορούσε. Δεν το έκανε. Δεν το κάνει. Δεν επέτρεψε στην ανθρώπινη αγανάκτηση να υπερισχύσει της εθνικής ευθύνης.
Αφήνοντας πίσω του τις Βρυξέλλες, και επανερχόμενος πλήρως στην κεντρική πολιτική σκηνή, προφανώς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αναδιατάσσει ισορροπίες και… χαλάει προσωπικούς σχεδιασμούς. Όλα όμως εκκινούν από την αφετηρία του συγκριτικού πλεονεκτήματος που προσφέρουν η μετριοπάθεια και η ψυχραιμία.
Ο Αρκάς αυτοδημιούργητος πολιτικός, πιάνει κλίμα. Καταλαβαίνει τι ζητάει η ελληνική κοινωνία, μετά από μια δεκαετία εθνικής καταστροφής λόγω των Μνημονίων. Στον επίλογο μιας σκοτεινής περιόδου, που επέτρεψε στα άκρα και τις ακρότητες να μετακινηθούν από το περιθώριο στον πυρήνα του δημοσίου βίου.
Παραμένουν ωστόσο άκρα. Περιθώριο. Και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος καταλαβαίνει ότι, αυτό που χρειάζονται σήμερα οι Έλληνες είναι πολιτικούς… θεραπευτές. Που θα γιατρέψουν και θα κλείσουν τις πληγές τις οποίες άνοιξε ο διαρκής εθνικός διχασμός των τελευταίων ετών. Και οι… εισοδηματίες αυτού του διχασμού.
