Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι συγκρίσεις είναι φυσικά άτοπες. Προσφέρουν ωστόσο ένα δείγμα γραφής, κυρίως για να διαγνώσει κανείς την κοινή συναισθηματική και ψυχολογική αφετηρία.
Γιατί βγαίνει κάποιος στους δρόμους, και μάλιστα με τέτοια μαζικότητα; Φυσικά, επειδή του το υποδεικνύει η καρδιά του.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έμεινε στην Ιστορία για τα ιστορικά πλήθη που συγκέντρωνε στις ομιλίες του, σε… σκηνοθεσία Τάσου Μπιρσίμ.
Οι εικόνες από το Ιράν όλες αυτές τις μέρες, από πόλη σε πόλη, με ογκώδεις συγκεντρώσεις για τη δολοφονία του Κασίμ Σολεϊμανί, προκαλούν δέος. Και… εξηγούν την έντονη ανησυχία, εντός Ουάσινγκτον, για την παράτολμη απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να διατάξει τη δολοφονία του αρχηγού των Φρουρών της Επανάστασης, κάτι δηλαδή που δεν έκανε κανένας προκάτοχός του στο Οβάλ Γραφείο.
Φυσικά, διαισθάνεται ότι… χάνει τις εκλογές του Νοεμβρίου, γι’ αυτό και βγήκε εκτός πλαισίου. Αντίστοιχη ανάγκη επιθυμούσε να εξυπηρετήσει και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που επίσης βρίσκεται πίσω από τον Μπένι Γκαντζ στις δημοσκοπήσεις για τις νέες εκλογές στο Ισραήλ, την άνοιξη, τρίτες μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο.
Ας σταθούμε όμως στη δύναμη της εικόνας. Το αδιανόητο μέγεθος του πλήθους. Που… δεν χρειάζεται Μπιρσίμ. Γι’ αυτό και ο επικεφαλής της ιρανικής διπλωματίας, Τζαβάντ Ζαρίφ, επέλεξε να στείλει το μήνυμα στον Ντόναλντ Τραμπ, μέσω Twitter.
Κοίτα τι έκανες…
