Του Νίκου Φυλάγγελου
Η Αυτοδιοίκηση είναι, υπό κανονικές συνθήκες, σε κανονικά κράτη, και με… κανονικούς ανθρώπους, ο πιο ανθρωποκεντρικός θεσμός μιας συντεταγμένης Πολιτείας.
Στην Ελλάδα… το καταφέραμε και αυτό. Η Αυτοδιοίκηση να είναι επί σειρά πολλών ετών φυτώριο διαπλοκής και διαφθοράς, και εσχάτως… εξοχικό λαϊκισμού, με αφορμή το μεταναστευτικό.
Είναι προφανές ότι οι τοπικές κοινωνίες υφίστανται πρώτες το μεγάλο πλήγμα από την ανεπαρκή διαχείριση του μεταναστευτικού την τελευταία δεκαετία. Μόνο που, οι κοινωνίες δεν είναι… αυτοτελή πρόσωπα. Έχουν συλλογική βούληση και σκέψη. Επηρεάζονται. Και διαμορφώνονται.
Οι δήμαρχοι και οι Περιφερειάρχες είναι το βασικό σημείο αιχμής. Για το καλό ή… το κακό. Από τον Μάιο του 2019 που πραγματοποιήθηκαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, και από τον Σεπτέμβριο που ανέλαβαν επισήμως θητεία, είχαν επαρκή χρόνο στη διάθεσή τους να σπαταλήσουν πολιτικό κεφάλαιο. Να συζητήσουν με τις κοινωνίες τους. Να προτείνουν και να εξηγήσουν. Και να διαπραγματευτούν με όρους ρεαλισμού και ψυχραιμίας με την κυβέρνηση.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Έτσι, φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Με τον λαϊκισμό στο μεταναστευτικό να είναι εθνικά επικίνδυνος. Σε βάθος χρόνου. Και να προσφέρει σε άκρα και ακρότητες το οξυγόνο που τους στερεί η Δημοκρατία. Η συναίνεση. Η αναζήτηση κοινών τόπων.
