Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2019
Το φυσικό διαβατήριο της προόδου είναι… να μην κοιτάζουμε πίσω. Να βλέπουμε μονάχα μπροστά, σαν έθνος και κοινωνία, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε το εθνικό και ιστορικό παρελθόν, αλλά και χωρίς ταυτόχρονα να αυτο-εγκλωβιζόμαστε σε εκείνες τις ένδοξες και συγκινησιακά φορτισμένες μνήμες.
Ας κάνουμε ωστόσο μια εξαίρεση. Και ας επιτρέψουμε στη συλλογική μνήμη, να κοντοσταθεί στον εμβληματικό Μάνο Χατζηδάκι, όχι με αφορμή τα μουσικά αριστουργήματα που δώρισε στην οικουμένη, αλλά στην κιβωτό ιδεών και αξιακών διακυβευμάτων.
Ο Μάνος Χατζηδάκις, την εποχή της καλπάζουσας χυδαιότητας του κιτρινισμού και του λαϊκού, συνήθιζε να μιλάει για το «τέρας στον καθρέφτη». Που, αν έχει σταματήσει να μας ενοχλεί, σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα του σημερινού πολιτικού συστήματος, όπως αποτύπωθηκε στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, για τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Πάθη, ύβρεις, εξυπνακισμοί, πόλωση. Μίσος, διχασμός. Ρητορική που σε κάνει να κοκκινίζεις, να ντρέπεσαι. Οι περισσότεροι ετεροπροσδιορίζονται από το… τι έκανε στο παρελθόν ο αντίπαλος.
Με πρακτικό αποτέλεσμα, αντί να υπάρχει ξεκάθαρη καταδίκη ακραίων συμπεριφορών και ακραίας ρητορικής, να αρχίζουν… οι αστερίσκοι. Τα «ναι μεν, αλλά».
Εκεί βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα. Εκεί, σεργιανίζει το «τέρας». Του λαϊκισμού και ελιτισμού, του κοινωνικού κυνισμού, της ηθικής βαρβαρότητας. Το τέρας του εθνκού διχασμού, που… ενηλικιώθηκε στην Ελλάδα των Μμημονίων.
