Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου:
Στο «φως της δημοσιότητας» έχει περιέλθει επιστολή-παρότρυνση προσωπικοτήτων από τον πολιτικό, τον επιστημονικό, τον διπλωματικό (κ.α.) χώρο προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, για εκκίνηση διαδικασίας ακύρωσης της «Συμφωνίας των Πρεσπών», την επομένη των εκλογών, που όπως όλα δείχνουν θα υπάρξει κυβέρνηση με τη Νέα δημοκρατία (είτε αυτοδύναμη είτε με συνεργασία). Η αίσθηση του κόσμου είναι ότι η Ν.Δ. δεν έχει την διάθεση να μπει σε μια τέτοια κουβέντα, επιβεβαιώνοντας την κριτική των «ΣΥ.ΡΙΖ.Αίων» ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου τους αφαίρεσε έναν «πονοκέφαλο».
Ήδη σε δηλώσεις τους, αρμόδια πρόσωπα από τη Ν.Δ. (Κουμουτσάκος, Μηταράκης, Συρίγος) επισήμαναν ότι «…η ΝΔ δεν είναι αναθεωρητική δύναμη…». Ως προς τη συμφωνία δηλαδή και απλά θα εστιάσει στην «…εφαρμογή της άρθρο-άρθρο…» προκειμένου να αντιμετωπίσει θετικά την προοπτική εισόδου της γειτονικής χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αρκεί όμως αυτό για την πλειοψηφία των Ελλήνων; Οι πολίτες είδαν τους Τσίπρα-Κοτζιά να τους αγνοούν (αφού δεν θέλησαν να καταγράψουν την γνώμη τους έτσι ώστε αυτή να αποτυπωθεί επίσημα). Τώρα; Για ακόμη μία φόρα, μία «εν δυνάμει» κυβέρνηση, φέρεται να τους αγνοεί και να προδιαγράφει μια εξέλιξη κόντρα στα πραγματικά «θέλω» της πλειοψηφίας.
Θα μου πείτε η οργή και το μένος της κοινωνίας εναντίον της «πρώτης φορά αριστερής» διακυβέρνησης είναι τέτοιο που ο Μητσοτάκης το εκμεταλλεύεται προκειμένου να μην έρθει σε ρήξη με Αμερικανούς και Ε.Ε. που υποστήριξαν σθεναρά τη «συμφωνία» (την ώρα που οι «σύμμαχοι» φαντάζουν «απαραίτητοι», δεδομένης της «απειλής» του «σουλτάνου»). Είναι όμως αυτό θεμιτό; Να θυσιάζεται μια κυρίαρχη εθνική προοπτική ακύρωσης μιας επαίσχυντης «συμφωνίας», για να μην στεναχωρήσουμε τους «συμμάχους μας»; Με αυτόν τον τρόπο υποχωρούμε στο «δόγμα Σημίτη» για «όχι πάντα ευχάριστες λύσεις», προκειμένου να αποφύγουμε «επεισόδια»!
Μια προσεχτική ματιά στην επιστολή προς των πρόεδρο της Ν.Δ., για τις προϋποθέσεις ακύρωσης (ακυρωσιμότητα) της «Συμφωνίας των Πρεσπών», λόγω καταπάτησης της Σύμβασης της Βιέννης (1969) περί νομιμότητας και εγκυρότητας Διεθνών Συμφωνιών (που κυκλοφορούν και σε έγκριτα Μέσα από ειδικούς αναλυτές) πιστοποιεί τις εμφανείς, και πολλές, αδυναμίες της «συμφωνίας» (χαρακτηριστικά αναφέρεται από την εφημερίδα «Εστία» και τον κ.Ανδρέα Σταλίδη – πολιτικό αναλυτή – ένα από τα λάθη της «Συμφωνίας των Πρεσπών» που έχει να κάνει με τη μη έγκρισή του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας των Σκοπίων και αντί αυτού από τον Πρόεδρο της Βουλής τους).
Όλα τα παραπάνω λοιπόν καταδεικνύουν ότι αν υπάρξει Πολιτική Βούληση, η «συμφωνία» Τσίπρα-Ζάεφ είναι για «τον κάλαθο των αχρήστων» (έτσι όπως προετοιμάστηκε – στο πόδι – μιας και δεν τηρεί βασικές, τυπικές και ουσιαστικές προδιαγραφές. Δεν έχει τόπο, χώρο και χρόνο ύπαρξης, πόσο μάλλον εφαρμογής).
Ας το λάβουν αυτό υπόψη εκεί στην Πειραιώς, γιατί η πρωτιά μπορεί να έχει κριθεί…, η πολυπόθητη αυτοδυναμία όμως όχι!
