Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Από την εποχή που βρέθηκε στο πλευρό του Γιάννου Παπαντωνίου, και στη συνέχεια μεταπήδησε στο επιτελείο του Κώστα Σημίτη, ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν… πάντα εδώ. Μέρος του συστήματος. Μέρος του προβλήματος. Μέρος της… παρέας που με την παρουσία της στον δημόσιο βίο, με δικαίωμα και υπογραφή για τη ζωή μας, άνοιξε το δρόμο και διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για να πέσει η Ελλάδα στα βράχια.
Στην εθνική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου. Εκείνου που, σύμφωνα με τον Νίκο Παπανδρέου, πήρε από τον Κώστα Σημίτη ένα… θαμπό δαχτυλίδι, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το 2004, ώστε ο… “καταλληλότερος” να μην αντικρίσει τον πληγωμένο εγωισμό της προσωπικής πολιτικής συντριβής από τον Κώστα Καραμανλή στις εκλογές της 7ης Μαρτίου. Να μην υποστεί την κρίση και το… ανάθεμα των Ελλήνων.
Όπως είπε πρόσφατα ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, η Ελλάδα μπήκε στη ζώνη του ευρώ με παραποιημένα στοιχεία. Τα οποία φυσικά βρήκαμε μπροστά μας στη συνέχεια, όταν και κληθήκαμε να πληρώσουμε τον βαρύ και ασήκωτο λογαριασμό.
Ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν μέρος εκείνου του μωσαϊκού. Του κάδρου των μοιραίων επιλογών και προσώπων. Είναι λοιπόν εντυπωσιακό το πώς… αγωνιούν για το μέλλον του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας όσοι βρέθηκαν απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, τα χρόνια που το σύστημα Σημίτη ξεκλήρισε τον κοινωνικό ιστό, παγίωσε συνθήκες διαρκούς διαφθοράς και ανεξέλεγκτης διαπλοκής στον τόπο και επιχείρησε να… τη βγάλει καθαρή.
Δεν τη έβγαλε. Παρόλαυτά, οι νοσταλγοί εκείνης της περιόδου προσπαθούν σήμερα να πείσουν όσους μπορούν να επηρεάσουν την Κριστίν Λαγκάρντ, να μην… ξηλώσει τον Γιάννη Στουρνάρα από την Τράπεζα της Ελλάδας. Να του προσφέρει ακόμη μια θητεία.
Γιατί, μπορεί η κυβέρνηση να είναι εκείνη που κάνει τις επιλογές, σε συνθήκες μετά-Μνημονιακής επιτήρησης ωστόσο, η Φρανκφούρτη, εκεί όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι εκείνη που… υποδεικνύει και προσυπογράφει.
Ένα σύστημα… αχόρταγο για παρουσία στα δημόσια πράγματα. Παρά την τοξικότητα, τις ευθύνες του για την εθνική καταστροφή των Μνημονίων και την… αλλεργία του προς την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης.
