Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στη συνωμοσία της μετριότητας, που στα χρόνια του… ΓΑΠ και της υπόλοιπης παρέας έβαλε την υπογραφή της κάτω από τη χρεοκοπία της Ελλάδας, το πολιτικό σύστημα διεκδικεί, με άνεση και χωρίς ουσιαστικό ανταγωνισμό, τα πρωτεία της ανεπάρκειας.
Φιγούρες τραγικές και μοιραίες, που υπό κανονικές συνθήκες δύσκολα θα εμπιστευόταν κάποιος με μια θέση απασχόλησης σε εργασία που θα χρηματοδοτούσε ο ίδιος, έχουν δυστυχώς δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Και, καθώς κάθε Βουλή τα τελευταία χρόνια είναι χειρότερη από την προηγούμενη, η αβάσταχτη εθνική μελαγχολία δεν έχει θεραπεία.
Σήμερα για παράδειγμα, επέτειο μνήμης για τα γενέθλια του Ελευθερίου Βενιζέλου, αρκετοί, ξένοι προς την ιδεολογία και το ηγετικό ανάστημά του, μπήκαν στον πειρασμό να τον… μνημονεύσουν. Χωρίς καμία συναίσθηση της διαφοράς αποτυπώματος, και των καινούριων προτεραιοτήτων που γέννησε η βαθιά κρίση.
Μια Ελλάδα που μικραίνει, από γενιά σε γενιά.
