Του Νίκου Φυλάγγελου
Είναι θλιβερό το κατάντημα αρκετών από όσους συμμετέχουν στον δημόσιο βίο, είτε μιλάμε για πολιτικούς, είτε για δημοσιογράφους, να θεωρούν περίπου δεδομένη τη… συλλογική αμνησία όλων ημών των υπολοίπων, και να περιφέρουν σε δημόσια θέα μια προκλητική αναντιστοιχία όσων λένε και κάνουν σήμερα, σε σχέση με όσα έλεγαν και έκαναν πριν από λίγο καιρό.
Η περίπτωση της μεταχείρισης του Σταύρου Θεοδωράκη είναι πολύ χαρακτηριστική. Με αφορμή την αξιοπρεπή απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να επιστρέψει στο κράτος την επιχορήγηση του Ποταμιού, τον εξυμνούν και τον αποθεώνουν εκείνοι που, μέχρι τις διπλές εκλογές Μαϊου και Ιουλίου, τον πολέμησαν, τον χλεύασαν και τον απαξίωσαν, προκειμένου να τον οδηγήσουν στο περιθώριο.
Θα πείτε βέβαια, και δίκαια, ότι… τη δουλειά τους την έκαναν. Το Ποτάμι συρρικνώθηκε πολιτικά και εκλογικά. Σήμερα λοιπόν έχουν την άνεση να εμφανίζονται… γαλαντόμοι προς τον Σταύρο Θεοδωράκη.
