Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Με το συμπάθιο: τόσους μήνες στην κορυφή του πολιτεύματος η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ακόμη δεν πείθει πως κατανοεί την ουσία και τα όρια του ρόλου της.
Πριν από όλα δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να δρα σαν προέκταση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ΔΕΝ είναι υπουργός.
Δεν είναι ούτε επόπτης της δημόσιας ζωής, ώστε να αξιολογεί, και μάλιστα μονομερώς, πολιτικές επιλογές και αποφάσεις των πολιτικών δυνάμεων. Ούτε κάθε τόσο να σπεύδει σαν την καλή γειτόνισσα που λέει τον καλό της το λόγο για την κυβερνητική δραστηριότητα.
Εμφανίσθηκε πάλι ως οιονεί μέλος του υπουργικού συμβουλίου, χαρακτηρίζοντας «δύσκολη αλλά αναγκαία» την απόφαση της κυβέρνησης για το κλείσιμο των σχολείων.
Από πότε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εμφανίζεται ως συνήγορος πολιτικών αποφάσεων; Πώς νοείται να κρίνει -άρα να δέχεται ή να απορρίπτει- επιλογές της κυβέρνησης ή των κομμάτων;
Είναι αδιανόητο το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους να μιλάει για «δύσκολη απόφαση που ως την τελευταία στιγμή πιστεύαμε πως θα μπορούσαμε να αποφύγουμε». Ποιοι ακριβώς «πίστευαν»; Μετέχει στην διακυβέρνηση και δεν το ξέρουμε;
Η Πρόεδρος δεν κάνει πολιτική και δεν εμπλέκεται στην πολιτική ζωή. Πρωτίστως δεν παίρνει θέση στις κομματικές διαμάχες. Αν μη τι άλλο, όφειλε να ξέρει ότι οι κυβερνητικές επιλογές στην πανδημία αμφισβητούνται από την αντιπολίτευση. Και δεν είναι Πρόεδρος μόνο της κυβέρνησης
Με την ευκαιρία: Ποιος από τους «άτυπους συμβούλους της», της οργανώνει ακόμη και αμφιλεγόμενες επαφές; Όπως η επικοινωνία της με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Pfizer Άλμπερτ Μουρλά, τον οποίο, ως μη όφειλε, συνεχάρη «για τη γρήγορη και αποτελεσματική, όπως φαίνεται, εξέλιξη του εμβολίου κατά του κορωνοϊού».
Ποιος άλλος αρχηγός κράτους στον πλανήτη το έκανε; Το επιχείρημα της ελληνικής καταγωγής του είναι αστείο. Πρωτίστως είναι επιχειρηματίας . Ελπίζουμε να μην τον ρώτησε και για το πακέτο μετοχών του που πούλησε.
Καθήκον του ρυθμιστή του Πολιτεύματος είναι η επαγρύπνηση για την πιστή τήρηση του Συντάγματος. Και αν είχε αυτές τις μέρες ένα λόγο να παρέμβει, ήταν για την πρόθεση υπουργού να… συλλάβει βουλευτές.
Αντί γι’ αυτό βάζει αβασάνιστα την υπογραφή της στο ΦΕΚ που καταργεί την Εισαγγελία Διαφθοράς, όταν υπογράφεται και από μέλος της κυβέρνησης που ελέγχεται από την Εισαγγελία.
Από την αρχή το ΑΠ είχε επισημάνει ότι η άπειρη Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πήρε στραβό δρόμο ως αρχηγός του κράτους. Η επικοινωνιακή δίψα της τον κάνει και ολισθηρό.
Η συνταγματική αποστολή της δεν είναι να βρίσκεται εκεί που τη θέλει κάθε φόρα η κυβέρνηση. Αλλά εκεί που τη θέλει το έθνος. Και το έθνος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Θα είναι πλήγμα για το πολίτευμα αν ισχύουν όσα αναφέρθηκαν για ψυχρότητα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Πρόεδρος δεν είναι… βοηθός του Πρωθυπουργού. Οφείλει απλώς να φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία του Πολιτεύματος. Και να προστατεύει το κύρος του αξιώματος της. Κρίνεται μόνο ως προς το αν είναι επαρκής σ’ αυτό.
Είναι; Από ό,τι φαίνεται ο πρώτος που δεν το πολυπιστεύει είναι ο Πρωθυπουργός: στα ΜΜΕ έχει καταγραφεί ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν ζητάει σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, είναι ότι δεν την εμπιστεύεται ότι μπορεί να το διευθύνει.
Καθόλου υγιές σύμπτωμα για το Πολίτευμα.
