Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 18 Μαϊου 2019
Failed State… Ίσως αυτή είναι η πιο αυτοπροσδιοριστική περιγραφή της χώρας μας, ως ενός κράτους που απέτυχε. Όχι απλά και μόνο μετά από μια δεκαετία εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Αλλά και αρκετά χρόνια πριν, διαμορφώνοντας με… πάθος αυτοκαταστροφής τους λόγους που οδήγησαν στην εθνική χρεοκοπία του 2010.
Μια χώρα που υποτιμούσε ιστορικά τις δυνατότητές της, και σπαταλούσε τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της, σε μάχες χαρακωμάτων, εσωτερικής εκτόνωσης. Με… τον εαυτό της, ή μεταξύ μας ο ένας με τον άλλο, σε διαρκείς μικρούς, αλλά επίμονους και ζημιογόνους «εμφυλίους».
Η κρίση είναι βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη. Είναι. Δεν… ήταν. Δεν την ξεπεράσαμε. Δεν θα την ξεπεράσουμε. Τουλάχιστον, όχι εύκολα. Για τους ίδιους λόγους που δεν την ξεπεράσαμε εύκολα μέχρι σήμερα. Μοιάζουμε να αδυνατούμε να εξελιχτούμε. Ως ατομικές οντότητες αλλά και ως κοινωνικό σύνολο. Αρνούμενοι να μάθουμε από τα λάθη μας και να διορθωθούμε.
Πάνω από όλα, η πατρίδα μας διέρχεται κρίση Δημοκρατίας. Κρίση αντιπροσώπευσης. Διαρκή και επιδεινούμενη. Από τις εκλογές του 2009 και μετά, κάθε Βουλή είναι χειρότερη της προηγούμενης. Και η ανάλογη ποιοτική παρακμή καταγράφεται στην Αυτοδιοίκηση, στους Θεσμούς, σχεδόν παντού στον λεγόμενο δημόσιο βίο.
Δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας έχουν… οι χειρότεροι. Φυσικά εμείς ευθυνόμαστε. Σε συνθήκες Δημοκρατίας, ο λαός αποφασίζει. Και, αν είναι… ο εξυπνότερος λαός του κόσμου, όπως θεωρούμε εμείς τον εαυτό μας, η τραγωδία είναι αυθόρμητη και μη αναστρέψιμη.
Στην τελική ευθεία για τις πολλαπλές κάλπες των εκλογών της 26ης Μαϊου, στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση κυριαρχούν οι… γκάφες και τα αυτογκόλ. Οι αστοχίες. Με την κοινωνία να αναρωτιέται για το αν οι πολιτικοί… το κάνουν επίτηδες. Και ποιος ευθύνεται πραγματικά.
Φυσικά και ευθύνονται οι ίδιοι. Μεγάλα παιδιά είναι άλλωστε, και έχουν προσπεράσει προ πολλού το ηλικιακό ορόσημο της… απαλλαγής ευθύνης, λόγω άγνοιας. Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο τους το προκαλούν τα επιτελεία τους. Ιστορικά και παγίως. Εκείνοι που θα έπρεπε να λειτουργούν ως φίλτρα ανάσχεσης των υστερήσεων ενός πολιτικού, για τους δικούς τους λόγους, συμπλέγματα, ανεπάρκειες, υστερήσεις και προσωπικές ατζέντες, λειτουργούν τελικά ως… ανατροφοδότες και μεγάλοι επιταχυντές των προβληματικών πτυχών του πολιτικού που, υποτίθεται ότι… συνδράμουν.
Η μεγάλη και άβολη αλήθεια. Που όσο περνάει ο καιρός θα «γεννάει» μεγαλύτερα πολιτικά… παρατράγουδα.
