Του Βασιλη Ταλαμαγκα
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
Τον τελευταίο καιρο γίνεται θόρυβος για την προσφυγή στην Χάγη πριν την επέκταση της αιγιαλίτιδας στα 12 μίλια παντού. Το γεγονός αυτό ενώ το γνωρίζουν όσοι έχουν βασικές γνώσεις διεθνούς δικαίου, αποσιωπούν βασικές πτυχές του .
Οι γνωριζοντες λένε ότι προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, πρέπει να γίνει μετά την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, στα 12 ναυτικά μίλια. Ούτως ώστε η συζήτηση του δικαστηρίου να γίνει επί των δεδομένων που θα έχουν προκύψει μετά την άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος από την πλευρά της Ελλάδας.
Σε αντίθετη περίπτωση, το δικαστήριο δεν πρόκειται να κρίνει πάνω σε υποθετική μελλοντική άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος, αλλά στα τετελεσμένα την ώρα που θα γίνει η προσφυγή. Έτσι, οι αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου θα διέπονται για το Αιγαίο, υπό το καθεστώς των 6 μιλίων που ισχύει σήμερα. Πράγμα που σημαίνει ότι με δικαστική απόφαση πλέον, η Ελλάδα μελλοντικά θα έχει απεμπολήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια.
Τον τελευταίο καιρο εχουμε κορεστεί από την επανάληψη διακηρύξεων για τα εθνικά μας δικαιώματα στις θάλασσες, του τύπου της πρόσφατης δήλωσης του υπουργού Άμυνας ότι «…τα νησιά της Δωδεκανήσου έχουν δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα, σε ΑΟΖ και σε χωρικά ύδατα έως 12 μίλια, όπως ακριβώς προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία αποτελεί και εθιμικό Δίκαιο και δεσμεύει τους πάντες…».
Το ζήτημα δεν είναι να διακηρύττεις συνεχώς και με σθένος ένα εθνικό σου Δικαίωμα αλλά να το εφαρμόζεις.
Η εφαρμογή του Δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια οφείλει να γίνει μονομερώς και όχι σε συμφωνία με την Τουρκία, όπως έχουν κάνει όλες οι χώρες του κόσμου και όπως έγινε και με την εφαρμογή αυτού του Δικαιώματος στην πλευρά του Ιονίου πελάγους.
Έτσι και στο Αιγαίο, αφού εφαρμόσει η Ελλάδα τα 12 ναυτικά μίλια, θα ενημερώσει τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς αλλά και τα γειτονικά κράτη (Τουρκία), για να συμφωνήσουν ως προς τη «μέση γραμμή», δηλαδή, για τα τεχνικά ζητήματα της διευθέτησης του συνόρου, σε περιοχές που η απόσταση δύο εθνικών ακτών είναι κάτω από 24 ναυτικά μίλια.
Όταν απεμπολείς το δικαίωμα μονομερούς εφαρμογής ενός εθνικού δικαιώματος, είτε λόγω φοβικού συνδρόμου που προκαλεί το «casus belli» είτε επειδή το μεταθέτεις σε διεθνές δικαστήριο, είτε επειδή θέλεις να το χρησιμοποιήσεις ως «ισχυρό διπλωματικό χαρτί», τότε ασκείς μια πολιτική εκφυλισμού των δικαιωμάτων σου που μάλλον σε οδηγεί σε επώδυνες υποχωρήσεις .
