Της Βαρβάρας Ηλιοπούλου
Πολιτισμολόγος, Κοιν. Επιστήμονας
Υπάρχει άραγε τρόπος επανασύνδεσης ή και συμφιλίωσης σε μια οποιαδήποτε σχέση προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική, όπου η απέναντι πλευρά έχει ξεκάθαρα αρνητική στάση? Τι μπορεί να επιτύχει κανείς όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια σχέση η οποία διαφαίνεται ότι δεν συμμερίζεται την αμοιβαία επικοινωνία κι όταν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα για να μην επέλθει η διάλυση. Ακόμη κι αν έχει καταβάλλει τόσες προσπάθειες συμφιλίωσης με όλα τα δυνατά μέσα και παρόλα αυτά έχει αποβεί σε πλήρη αποτυχία.
Εδώ λοιπόν για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στο άγχος της αποξένωσης, να αποκτήσουμε προοπτική και να ζήσουμε με περισσότερη χαρά και αισιοδοξία, οφείλουμε να αφήσουμε τις ικεσίες και να κοιτάξουμε μπροστά. Είναι η στιγμή που θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει την προηγούμενη σχέση και να αποβάλλει κάθε στίγμα προσκόλλησης και μυρηκασμού. Δηλαδή παύουμε να σκεφτόμαστε και να προσκολλούμαστε στον πόνο και την ελπίδα ότι θα αλλάξει ο άλλος και θα σκεφτεί με τον τρόπο που θέλουμε εμείς να σκεφτεί, έτσι ώστε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μας.
Επίσης η εμμονή σε ένα κύκλο λύπης και κατάθλιψης χωρίς τέλος μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε θύμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το πέρασμα όμως από τη διαδικασία της θλίψης σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την κατάσταση και αρχίζουμε να οραματιζόμαστε νέες δυνατότητες και προοπτικές για τον εαυτό μας. Είναι η στιγμή που σκεφτόμαστε ξεκάθαρα τη δυναμική που κατέχει η ζωή και πόσο ανάγκη έχουμε να τη διανύσουμε με αγάπη για οτιδήποτε είναι αυτό που μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία. Είναι η στιγμή που συγχωρείς αυτόν που σε πλήγωσε αλλά περισσότερο τον ίδιο σου τον εαυτό για την τυχόν ευθύνη του σε αυτή την κατάσταση. Όσο δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συγχωρεί, τόσο θα συνεχίσει να αισθάνεται πληγωμένος και τόσο θα φαντάζει απίθανη η συμφιλίωση η οποία είναι απαραίτητη για τη χαρά στη ζωή. Όσο αφήνουμε τα αρνητικά συναισθήματα να επισκιάζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, τόσο θα μεγιστοποιείται ο πόνος και η απομόνωση, απομακρύνοντας φίλους και άλλα αγαπημένα πρόσωπα.
Η αποδοχή της πραγματικότητας όπως διαφαίνεται τη στιγμή που βιώνεται η αποξένωση είναι σημαντική και διευκολύνει τη διατήρηση των αποστάσεων, ούτως ώστε να πραγματωθεί ο κατάλληλος χώρος και χρόνος που χρειάζεται για να διατηρηθεί η ελπίδα και η αγάπη για επανεκκίνηση μιας νέας προσωπικής προοπτικής και ευημερίας σε όλα τα επίπεδα.
