Βαγγέλης Παπαδημητρίου: Το τένις είναι μοναχικό άθλημα

Του Μανώλη Κομηνού

Όσα… τραγελαφικά κατεγράφησαν τις προηγούμενες ημέρες στα social media, στο περιθώριο της μεγάλης προσπάθειας του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη στο Ρολάν Γκαρός, σχολίασε ο Βαγγέλης Παπαδημητρίου, με ανάρτηση στην προσωπική σελίδα του στο Facebook.

Ο καλός δημοσιογράφος επεσήμανε χαρακτηριστικά τα εξής:

“Πολλες συζητήσεις «αναψε» η πορεία των Ελλήνων αθλητών σε ένα απο τα μεγαλύτερα τουρνουά τένις του κόσμου. Συζητήσεις που οι εκφάνσεις τους, ενέχουν και στοιχεία ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά θα τολμούσα να πω. Με πολύ σεβασμό στον αγώνα όλων των παιδιών που ασχολούνται με το τένις στην Ελλάδα, αλλά και σε εκείνους που, επισης, καταθέτουν τις ιδεολογικές τους αποψεις, θα τολμήσω να αποτυπώσω και τη δική μου.

Η νίκη του Στέφανου και η μοναδική πορεία της Μαρίας, είναι κυριολεκτικά φανταστικές. Πριν μερικά χρόνια οχι πολύ μακρια απο σήμερα, κανεις δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κατι αντίστοιχο απο έλληνα αθλητή. Τελεια και,παύλα.

Το τένις είναι ένα πολύ ακριβό άθλημα. Και οι θυσίες που απαιτούνται. Γνωρίζω πολύ καλά τις σας λέω καθώς ο γιος μου, είναι προπονητής στο τένις. Το «ακριβο» του αθλήματος δεν σημαίνει πως είναι άθλημα των «δεξιών» ή της «μεγαλοαστικης» τάξης της χώρας. Αυτό ήταν. Μέσα στα χρονια, όμως, το ίδιο το άθλημα, ξεπέρασε και τους «εραστές» της συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Παγκοσμίως. Υπάρχουν αθλητές σε πολύ υψηλό,επίπεδο που γεννήθηκαν κυριολεκτικά στη φτώχεια. Όπως και στην Ελλάδα!

Το τένις είναι ένα μοναχικό άθλημα. Βάλτε τον εαυτό σας να παίζετε μόνοι σας και να προσπαθήσετε να νικήσετε. Παλεύεις με τον εαυτό σου. Και στη ψυχή ενος παιδιού συμβαίνουν πολλα εκείνη την ώρα. Ακόμη και του ενήλικα αθλητή. Δεν είναι θέμα λύπησης ή συμπόνιας. Δεν έχεις να δώσεις πάσα. Δεν αγκαλιάζεις τον συμπαίχτη σου, δεν σε βοηθάει κανεις. Είσαι εκεί, μόνος σου.

Το τένις οφείλει να είναι άθλημα των πολλών. Οφείλει η πολιτεία να βοηθήσει. Και ο ομοσπονδία με όσες δυνάμεις διαθέτει να το «κοινωνικοποιήσει».

Το τένις δεν είναι μαζικό,άθλημα. Επομένως δεν έχει και τη λαϊκή αναγνώριση. Και έτσι είναι. Αυτό δεν σημαίνει όμως, πως είναι απαγορευτικό άθλημα για τους πολλούς. Προφανώς μια ρακέτα δεν κοστίζει όσο μια μπάλα ποδοσφαίρου ή του μπασκετ. Και φυσικά δεν μπορώ να πάρω δυο φίλους και να στήσω δυο,πέτρες για να παιξω μπάλα. Θα πρέπει να πληρώσω. Εκεί απαιτείται η βοήθεια της πολιτείας. Η «κοινωνικοποηση» που λέγαμε.

Το τένις δεν είναι αθλημα των 50 και 60 χιλιάδων θεατών. Και το μπασκετ δεν είναι. Δεν παίζουν όλοι. Εξάλλου οι περισσότεροι κοροϊδεύουμε αυτούς που παίζουν. Ακόμη και τα παιδιά. «Αδελφή είσαι και, παίζεις τένις». «Αν δεν συγκρούονται τα κορμιά δεν είναι άθλημα». Και στο βόλεϋ δεν «συγκρουονται». Κοντολογίς, το τένις ενέχει για πολλούς , στοιχεία, έντονης ιδεολογικής , πολιτικής,,οικονομικής και κοινωνικής, «συγκρουσης». Άλλο είναι να βάζει το καλάθι ο Γκάλης και άλλο να κάνει winner ο Τσιτσιπας. Και όμως, ο χθεσινός του τελικός άσος, μας έκανε να πανηγυρίσουμε. Δεν βγήκαμε στους δρόμους, αλλά το χαρήκαμε.

Και κατι τελευταίο. Κουραστηκα απο τη μίζερη αντίληψη των «διαχωρισμων» σε όλα τα επίπεδα. Όπως και κουραστηκα απο τις «μεγαλες ήττες». Όλων των ειδων. Οι μικρές νίκες φέρνουν και τις μεγάλες ανατροπές. Παντου!

Καλημέρα.”.