Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, σε εκδήλωση της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Βερολίνου
Θέλω να ευχαριστήσω όλους και όλες όσοι βρίσκεστε σήμερα εδώ στο Βερολίνο, είναι μεγάλη χαρά που βρίσκομαι εδώ απέναντί σας, να ευχαριστήσω και τους οικοδεσπότες μας του Die Linke που μας φιλοξενούν εδώ στο Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ» σε αυτό το πολύ όμορφο κτίριο. Και να πω ότι είναι ιδιαίτερη η χαρά μου να βρίσκομαι απέναντί σας στο Βερολίνο σε μια κρίσιμη προεκλογική περίοδο για την Ελλάδα, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στο Βερολίνο. Έχω έρθει αρκετές φορές, εννοώ με πολιτική ιδιότητα, όχι ως επισκέπτης.
Και ας μου επιτρέψετε να κάνω μια αναδρομή σε προηγούμενες επισκέψεις μου εδώ. Την πρώτη φορά που ήρθα ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο ήταν το 2015, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα. Όλα τα φώτα της δημοσιότητας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη Γερμανία και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ήταν στραμμένα πάνω σε εκείνη την επίσκεψη, σε εκείνη τη συνάντηση. Θυμάμαι είχε δημιουργήσει και πολύ μεγάλη ένταση η παρουσία μου εδώ. Υπήρχαν πολίτες οι οποίοι διαδήλωναν έξω από το ξενοδοχείο υπέρ της Ελλάδας, της παρουσίας μου, και άλλοι πολίτες, συντηρητικοί μάλλον οι οποίοι ήταν θυμωμένοι με την παρουσία μου.
Ήταν μια δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, ήρθα εδώ ως εκπρόσωπος μιας χώρας που είχε χάσει το ¼ του ΑΕΠ, του εθνικού της πλούτου, μέσα σε λίγα χρόνια. Ήταν μια χώρα βαθιά μέσα στη χρεοκοπία, με την οικονομία της να καταρρέει, την ανεργία να έχει φτάσει στο 30% -για τους νέους ανθρώπους πολύ πιο υψηλή ανεργία- και με ένα πρόγραμμα λιτότητας το οποίο ήταν αδιέξοδο και αποδείχθηκε το αδιέξοδο.
Θυμήθηκα επίσης ότι είχα έρθει και το ’16 όταν η Ελλάδα εκτός από την οικονομική χρεοκοπία και τις τρομακτικές δυσκολίες τις δημοσιονομικές, είχε να αντιμετωπίσει και μια τρομακτική προσφυγική κρίση με τις μεγαλύτερες προσφυγικές ροές που αντιμετώπισε ποτέ η Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, να περνάνε μέσα από τα ελληνικά νησιά.
Και βεβαίως αυτή ήταν η δύσκολη περίοδος του ’15-’16 αλλά ως πρωθυπουργός επισκέφθηκα αυτή εδώ την πόλη, το Βερολίνο και το 2018 και το 2019 σε δυο τελείως διαφορετικές περιόδους.
Το 2018 όταν επισκέφθηκα εδώ την Καγκελαρία ήμουν πια πρωθυπουργός μιας χώρας που είχε αρχίσει, είχε καταφέρει να ανταπεξέλθει, να σταθεί στα πόδια της, είχε αναδιαρθρώσει το χρέος της, είχε καταφέρει να μειώσει την ανεργία μέσα σε 3-3,5 χρόνια κατά 10%, είχε καταφέρει να μετατρέψει το ασφαλιστικό της σύστημα σε βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Κυρίως όμως τα κατάφερε όλα αυτά, να εξασφαλίσει δηλαδή μια δημοσιονομική ισορροπία κρατώντας και τους πιο ευάλωτους, τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας εντός της οικονομικής πραγματικότητας, της οικονομικής ζωής, κρατώντας γενικά θα έλεγα την ελληνική κοινωνία όρθια.
Οι προσφυγικές ροές ήταν σε έλεγχο, σε συνεργασία βεβαίως και με τους Ευρωπαίους εταίρους μας αλλά και με την Τουρκία και βεβαίως έχοντας όμως εξασφαλίσει τα εύσημα σημαντικών παγκόσμιων ηγετών, όπως του Μπάρακ Ομπάμα ή του Πάπα Φραγκίσκου ότι οι Έλληνες δίδαξαν σε όλη την υφήλιο, ο ελληνικός λαός δίδαξε σε όλη την υφήλιο τι σημαίνει ανθρωπιά και πως μπορεί να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Θυμάμαι επίσης ότι το 2019 επισκέφθηκα για τελευταία φορά ως πρωθυπουργός το Βερολίνο, κουβαλώντας στις αποσκευές μου το μήνυμα ότι είναι εφικτό να λύνεις χρόνιες διεθνείς διαφορές ειρηνικά και με αμοιβαία αποδεκτό τρόπο με τους γείτονες σου. Και είναι εφικτό ακόμη και σε μια περιοχή όπως τα Βαλκάνια, που χαρακτηρίζονται ως η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπη, τα Βαλκάνια από όπου τόσοι πόλεμοι άρχισαν ανά τους αιώνες.
Και τότε, μαζί με τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας, τον Ζόραν Ζάεφ, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, δώσαμε, πιστεύω, ένα πολύ σημαντικό μήνυμα όχι μόνο σε όλα τα Βαλκάνια αλλά σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν, ότι οι προοδευτικές δυνάμεις μπορούν να δώσουν τις λύσεις που χρειαζόμαστε για την ειρήνη και τη σταθερότητα. Με μια συμφωνία που ξεπάγωσε την ευρωπαϊκή προοπτική των δυτικών Βαλκανίων, που μέχρι τότε βυθίζονταν από κρίση σε κρίση, με την επιρροή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εξαφανίζεται στην περιοχή, προς όφελος άλλων, τρίτων δυνάμεων. Και αναρωτιέμαι πού θα βρισκόμασταν σήμερα στα Βαλκάνια, πώς θα ήταν σήμερα τα Βαλκάνια, αν πριν πέντε χρόνια δεν είχε υπάρξει αυτή η Συμφωνία.
Έκανα αυτή την αναδρομή στις επισκέψεις μου στο Βερολίνο αυτή τη δύσκολη περίοδο για την Ευρώπη αλλά και για την Ελλάδα ως πρωθυπουργός, για να καταλήξω στο ότι σήμερα έρχομαι εδώ όχι με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, αλλά με αυτή του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας μπροστά μια δύσκολη εκλογική αναμέτρηση.
Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι αυτή η εμπειρία, η συσσωρευμένη εμπειρία από αυτή τη δύσκολη περίοδο, αλλά μια περίοδο που, πιστεύω, καταφέραμε να ξανακάνουμε την Ελλάδα μια κανονική χώρα, καταφέραμε να δείξουμε ότι μπορεί μια προοδευτική κυβέρνηση να είναι διαφορετική από τις συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα σφιχτό δημοσιονομικό πλαίσιο, καταφέραμε δηλαδή πάρα πολλά και βέβαια σε μια περίοδο που δεν είχαμε την ευχέρεια να κυβερνήσουμε δίχως καταναγκασμούς, να εφαρμόσουμε πλήρως το πρόγραμμά μας.
Εντούτοις, καταφέραμε να κάνουμε τη χώρα μια κανονική χώρα. Και γι’ αυτό μπορώ να πω σήμερα ότι αισθάνομαι περήφανος, αισθανόμαστε περήφανοι. Γιατί ήμασταν ίσως η μόνη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, που αυτό που αφήσαμε πίσω μας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε η επόμενη κυβέρνηση να πει αυτό που λένε συνήθως στην Ελλάδα. Κάθε φορά που αλλάζουν οι κυβερνήσεις, η κυβέρνηση που αναλαμβάνει λέει «παραλάβαμε χάος». Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη δεν είχε τη δυνατότητα να το πει αυτό, το αντίθετο. Η χώρα που αφήσαμε στους διαδόχους μας το 2019 θα έλεγα ότι δεν είχε καμία σχέση με τη χώρα, την υπό κατάρρευση χώρα που μας παρέδωσαν το 2015.
Σήμερα έρχομαι στο Βερολίνο ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπροστά σε μια ενδιαφέρουσα και αμφίρροπη εκλογική μάχη. Οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι εξίσου σοβαρές, αλλά είναι πολύ διαφορετικές και είναι προκλήσεις που αφορούν προφανώς την Ελλάδα αλλά με μια ευρεία έννοια θα έλεγα ότι είναι προκλήσεις που αφορούν την Ευρώπη συνολικά.
Σήμερα η Ελλάδα καλείται να αφήσει πίσω της τις πολιτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία δυο φορές και το ’09 και το ’15, δηλαδή καλείται να αφήσει πίσω της τη λογική του πελατειακού κράτους και της διαφθοράς στη διακυβέρνηση. Καλείται να αφήσει πίσω της πολιτικές που διευρύνουν τις ανισότητες, με μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου από τους αδύναμους και τη μεσαία τάξη προς λίγους και ισχυρούς.
Σήμερα η Ελλάδα καλείται να αφήσει πίσω της μια περίοδο όπου το κράτος δικαίου και η δημοκρατία δυστυχώς κακοποιήθηκαν με βάναυσο τρόπο, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Αυτά τα τέσσερα χρόνια η δημοκρατία και το κράτος δικαίου κακοποιήθηκαν από μια κυβέρνηση που παρακολουθούσε το μισό πολιτικό σύστημα, και από μια κυβέρνηση που δεν έδειξε κανένα σεβασμό στην ελευθεροτυπία και στον πλουραλισμό της ενημέρωσης.
Σε αυτές τις εκλογές που για πρώτη φορά θα γίνουν με ένα σύστημα ισοτιμίας της ψήφου, οι Έλληνες πολίτες και ορισμένοι Έλληνες όμως ομογενείς Έλληνες πολίτες που ζείτε στη Γερμανία -δυστυχώς όχι όλοι, διότι ο νόμος που ψηφίστηκε τελικά είναι ένας νόμος πολύ περίπλοκος και δεν δίνει τη δυνατότητα στους ομογενείς να έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν, αλλά μονάχα σε αυτούς που εδώ και 35 χρόνια ζουν εδώ αλλά έχουν τουλάχιστον πέντε χρόνια συνεχόμενα στην Ελλάδα, αλλά θα υπάρξει ένας αριθμός ομογενών που θα ψηφίσουν-, οι Έλληνες πολίτες λοιπόν καλούνται σε αυτές τις εκλογές, που για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση θα γίνουν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής δηλαδή της ισοτιμίας της ψήφου, οι συσχετισμοί δύναμης στις εκλογές θα αντιστοιχούν με τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά, οι Έλληνες πολίτες λοιπόν καλούνται να επιλέξουν ποια συμμαχική κυβέρνηση επιθυμούν να τους κυβερνήσει. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες εδώ και πάρα πολλά και στη Γερμανία. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για αυτοδύναμες κυβερνήσεις, να βαφτίζουμε αυτοδύναμες κυβερνήσεις, κυβερνήσεις που είναι μειοψηφικές στην κοινωνία και στο εκλεκτορικό Σώμα.
Τώρα, για πρώτη φορά θα έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε μια κυβέρνηση συμμαχική, η οποία δεν θα είναι μειοψηφική. Θα είναι πλειοψηφική στην ελληνική κοινωνία/ Κι αυτό πιστεύω ότι από μόνο του θα είναι μια νέα μεγάλη αλλαγή για τη χώρα, αν επιτευχθεί.
Η νέα διακυβέρνηση, το νέο σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα θα είναι μια μεγάλη αλλαγή. Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κυρίως, το κυβερνών κόμμα κινδυνολογεί, λέει ότι «αυτό είναι αστάθεια», λέει ότι «αυτό θα φέρει αβεβαιότητα». Στην πραγματικότητα όμως η αβεβαιότητα και η αστάθεια είναι οι ίδιοι και όχι η προοπτική κυβερνήσεων συνεργασίας.
Διότι αυτοδύναμες ήταν οι κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Αυτοδύναμες ήταν οι κυβερνήσεις που έχτισαν αυτό το πελατειακό κράτος, το αναξιοκρατικό κράτος για το οποίο ιδίως εσείς που ζείτε στο εξωτερικό πολλές φορές ντρέπεστε που είμαστε τόσο πίσω σε πράγματα αυτονόητα. Σίγουρα κι εδώ υπάρχουν προβλήματα… και τεχνικά προβλήματα όπως είδαμε πιο πριν! Αλλά δεν υπάρχει αυτή η ασυδοσία του κομματικού, πελατειακού, αναξιοκρατικού κράτους που υπάρχει στην Ελλάδα. Οι αντίπαλοί μας λοιπόν κινδυνολογούν. Αλλά απέναντι σε αυτή την κινδυνολογία, εγώ θα ήθελα να φέρω το παράδειγμα πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων προγραμματικής συνεργασίας, που είναι συνώνυμο της σταθερότητας.
Το κόμμα που θα κερδίσει, το κόμμα που θα έρθει πρώτο στις εκλογές της 21ης Μάη στην Ελλάδα, στις εκλογές με την απλή αναλογική θα είναι αυτό το οποίο θα έχει την πολιτική αλλά και την ηθική νομιμοποίηση να δημιουργήσει συμμαχίες σε προγραμματική βάση, να αναζητήσει συμμαχίες σε προγραμματική βάση για να έχουμε μια κυβέρνηση σταθερή.
Η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη αυτό το αρνείται. Το αρνείται και λέει ότι «ακόμη κι αν έρθει πρώτη, δεν θα αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα», θα οδηγήσει τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές μέχρις ότου βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση του ενός κόμματος. Ή αν δεν βγει, θα πάει και σε τρίτες εκλογές. Να λοιπόν η αστάθεια. Αυτό δεν είναι σταθερότητα, αυτή είναι η αβεβαιότητα και η αστάθεια.
Από την άλλη, εμείς λέμε ότι είμαστε έτοιμοι, αν έρθουμε πρώτοι στις εκλογές της 21ης του Μάη, να σχηματίσουμε την επόμενη ημέρα μια κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας. Μια κυβέρνηση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις που όλοι γνωρίζουμε.
Και λέμε το αυτονόητο: ότι αυτό μπορεί να συμβεί αν και μόνο αν ηττηθεί η αλαζονική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που έχει οδηγήσει την χώρα και την ελληνική κοινωνία σε μεγάλα αδιέξοδα, που δεν θέλει συνεργασίες. Και για να ηττηθεί αυτή η κυβέρνηση και αυτό το κόμμα, πρέπει να κινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Διότι όλες οι μετρήσεις πια δείχνουν ότι θα είναι μια αμφίρροπη αναμέτρηση, που ή ο ένας θα έρθει πρώτος ή ο άλλος.
Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι δεν είναι ένα καπρίτσιο, δεν είναι μια εμμονή δική μας που λέμε ότι αυτό θα συμβεί μονάχα αν έρθει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το λέμε για να ψηφοθηρήσουμε. Το λένε τα μαθηματικά, τα απλά μαθηματικά. Δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση αν δεν συμμετέχει σε αυτή το πρώτο κόμμα. Και το λέει και η πολιτική λογική και η πολιτική ηθική. Και το λέει και ο εκπρόσωπος του τρίτου κόμματός σήμερα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίοι εκπρόσωποι ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνουν ότι θα είναι ανοιχτοί να συνεργαστούν με το κόμμα το οποίο θα κερδίσει τις εκλογές.
Άρα, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα με ευρεία διαφορά στις εκλογές, θα ανοίξει τον δρόμο για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, όχι για δεύτερες και τρίτες κάλπες, αλλά και μια κυβέρνηση συνεργασίας η οποία, επαναλαμβάνω, θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις που έχει σήμερα η χώρα μπροστά της.
-
Την ενεργειακή αλλά και την κλιματική κρίση.
-
Την κρίση της ακρίβειας αλλά και της τρομακτικής διεύρυνσης των ανισοτήτων.
Στην Ελλάδα, η μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών έχει χάσει από 30 έως 40% της αγοραστικής της δύναμης μέσα σε ενάμιση χρόνο. Δεν είναι υπερβολή ότι δυσκολεύονται τα νοικοκυριά να τα βγάλουν πέρα και την τρίτη εβδομάδα του μήνα, σώνεται το εισόδημα.
Την ίδια στιγμή, όμως, μόλις 15 μεγάλες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις, έχουν ρεκόρ κερδοφορίας της τελευταίας εικοσαετίας με πάνω από 1 δισ. κέρδη η κάθε μία. Την ίδια στιγμή που ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος, η Δημόσια Επιχείρηση -κατ’ όνομα δημόσια, διότι ιδιωτικοποιήθηκε λίγο πριν την ενεργειακή κρίση- Ηλεκτρισμού και οι άλλες ιδιωτικές εταιρείες ενέργειας έχουν τρομακτικά υπερκέρδη, πρωτοφανή υπερκέρδη. Και το ίδιο συμβαίνει και με τις εταιρείες διύλισης.
Διότι η Ελλάδα, η μικρή Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στις τιμές ρεύματος συγκριτικά με το εισόδημα των πολιτών, έχει την ακριβότερη βενζίνη σε όλη τη δυτική Ευρώπη. Εδώ εσείς στο Βερολίνο έχετε φτηνότερη βενζίνη από ό,τι στην Ελλάδα, παρ’ ότι τα εισοδήματα είναι πολύ καλύτερα εδώ στη Γερμανία από ό,τι τα εισοδήματα στην Ελλάδα.
Και βεβαίως έχει και εφάμιλλες ή και ακριβότερες τιμές στα βασικά προϊόντα κατανάλωσης στο σούπερ μάρκετ. Αυτή τη μεγάλη κρίση της ακρίβειας των τιμών και της διεύρυνσης των ανισοτήτων θα πρέπει να κληθεί να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια προοδευτική κυβέρνηση. Όπως επίσης και τις συνέπειες από την υγειονομική κρίση, αλλά και την παγκόσμια αποσταθεροποίηση που φέρνει η αιματηρή και παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ξέρουμε όλοι βεβαίως ότι αυτός ο αγώνας που δίνουμε, αυτές οι εκλογές, έχουν σημασία και για τον απόδημο Ελληνισμό και πιο συγκεκριμένα για εσάς τους Έλληνες της Γερμανίας.
Έχουν σημασία, θα έλεγα, διότι στην ουσία συγκρούονται δύο διαφορετικοί πολιτικοί κόσμοι, που βλέπουν με ριζικά διαφορετικό τρόπο όχι μόνο τον κόσμο και την Ευρώπη, αλλά και τη θέση που πρέπει να έχει η Ελλάδα, στον κόσμο και στην Ευρώπη.
Και όπως βλέπετε, δεν μίλησα μονάχα για δύο διαφορετικές ιδεολογίες, αλλά για δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Διότι αυτό που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι απλά μια δύναμη της Δεξιάς με την οποία διαφωνούμε ιδεολογικά. Θα έλεγα ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη είναι μια δύναμη νεοσυντηρητισμού και νεοφιλελευθερισμού ταυτόχρονα, με την οποία μας χωρίζουν βαθύτατες και ανυπέρβλητες πολιτικές αλλά και αξιακές διαφορές.
Για μας η Ελλάδα του αύριο πρέπει να έχει ένα ισχυρό, σύγχρονο, δημόσιο σύστημα Υγείας. Αυτό για εμάς είναι ένα πολύ κρίσιμο, θα έλεγα είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. Ιδίως σε μια χώρα που είχε τελικά τους χειρότερους δείκτες σε όλο τον δυτικό κόσμο στην πανδημία, με 36.000 και πλέον χιλιάδες νεκρούς, αλλά σε έναν πληθυσμό 9,5 εκατομμυρίων. Χειρότεροι στους σκληρούς δείκτες ακόμη και από τη Βραζιλία του Μπολσονάρο. Δεν είδαμε όμως καμία θετική μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτό που είδαμε ήταν μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας, τη συρρίκνωση του δημοσίου χαρακτήρα του.
Για εμάς η Ελλάδα του αύριο πρέπει να διαθέτει σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές, που να στελεχώνονται από καταρτισμένα στελέχη, με αξιοκρατικό τρόπο. Στα Τέμπη δυστυχώς είδαμε όλοι με τον πιο δραματικό τραγικό τρόπο την ανυπαρξία ενός κράτους, που να μπορεί να στηρίξει στοιχειωδώς, να βρίσκεται δίπλα στον πολίτη. Το να μπαίνεις στο τρένο και να μην ξέρεις αν θα φτάσεις στον προορισμό σου, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να είναι ανεκτό σε καμία χώρα, πόσο μάλλον σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ελλάδα.
Είδαμε ότι δεν υπήρξε κανένας σοβαρός εκσυγχρονισμός των συστημάτων στον σιδηρόδρομο τα τελευταία χρόνια. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπήρχε μια αποψίλωση του σιδηροδρόμου από στελέχη σε κρίσιμες θέσεις. Ακόμη και ο μοιραίος αυτός σταθμάρχης βρισκόταν για πολύ λίγες μέρες σε αυτή την κρίσιμη θέση, ανεκπαίδευτος και η τοποθέτησή του εκεί, ήταν προϊόν πελατειακών σχέσεων, προϊόν αυτού του πελατειακού κράτους, που ζήσαμε για πάρα πολλά χρόνια τη δεκαετία του ’60 και μετά στη χώρα. Ένα κράτος, όπου αντί να προαγάγει τους άξιους, προαγάγει αυτούς οι οποίοι έχουν το link, την πρόσβαση στην εξουσία. Και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Για εμάς, επίσης, η Ελλάδα του αύριο πρέπει να είναι μια χώρα η οποία να σέβεται το κράτος δικαίου και τη χρηστή διοίκηση. Θα θυμάστε, ξεκίνησα την τοποθέτησή μου μιλώντας για το ’15, εκείνες τις κρίσιμες μέρες που στην Ευρώπη διαδήλωναν πολλοί προοδευτικοί πολίτες υπέρ της Ελλάδας, σε μια άνιση μάχη που έδινε με τον σκληρό πυρήνα του συντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Κάποιοι συμπολίτες μας στην Ελλάδα διαδήλωναν εναντίον της κυβέρνησης τότε -δεν θα πω εναντίον της Ελλάδας, θα πω εναντίον της κυβέρνησης, θέλω να είμαι δίκαιος. Και τι διαδήλωναν, ποιο ήταν το σύνθημά τους; «Μένουμε Ευρώπη».
Και κοιτάξτε τώρα, αυτοί οι οποίοι διαδήλωναν τότε για να μείνουμε Ευρώπη, είναι αυτοί που σήμερα μας έχουν οδηγήσει μίλια μακριά από την Ευρώπη. Διότι η Ευρώπη με όλα τα προβλήματά της, με όλα τα στραβά της, είναι συνώνυμο του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας. Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα μπορούν να γίνονται αυτές οι παρακολουθήσεις όλου του πολιτικού συστήματος μέσα από το πρωθυπουργικό γραφείο, με συστήματα τεχνολογίας εξειδικευμένα που έρχονται από το εξωτερικό και τα εξάγει όμως η χώρα μας και σε τρίτες χώρες;
Σε ποια χώρα μπορούν να γίνονται επιθέσεις και παρεμβάσεις σε ανεξάρτητες Αρχές; Να χειραγωγείται με αυτό τον τρόπο η Δικαιοσύνη, για να μην διαλευκάνει τα σκάνδαλα αυτά, αλλά να προσπαθεί να κυνηγήσει, ή να τρομοκρατήσει αυτούς που βγάζουν προς τα έξω την αλήθεια;
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα νοείται να ακούμε κάθε δεύτερη μέρα για οικονομικά σκάνδαλα από στελέχη της κυβέρνησης; Να έχουμε αυτό το ρεκόρ των 10 δισ. τα τελευταία δυο χρόνια σε απευθείας αναθέσεις και κλειστούς διαγωνισμούς;
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα έχουμε τόσο απροστάτευτα τα δικαιώματα των εργαζομένων;
Για εμάς η Ελλάδα του αύριο, επίσης, πέρα από το να σέβεται το κράτος δικαίου, θα πρέπει να διανέμει και τα ευρωπαϊκά κονδύλια για να στηρίξει τις καινοτόμες και δυναμικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά κι ένα νέο παραγωγικό μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης. Και όχι για να στηρίξει 10-15 μεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες έχουν δυνατότητα πρόσβασης στον δανεισμό μόνο αυτές. Το 96% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα δεν έχει πρόσβαση στον δανεισμό, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι αναγκασμένες σε μαρασμό.
Για εμάς η Ελλάδα του αύριο θα πρέπει να παλεύει, όπως παλέψαμε κι όταν ήμασταν κυβέρνηση, για ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης, με σεβασμό στο διεθνές Δίκαιο. Γιατί δεν μας αξίζει -ως κουλτούρα, ως ιστορία, η Ελλάδα είναι συνώνυμο της ελευθερίας στην πορεία των χρόνων- αυτός ο ρόλος του δεσμοφύλακα της Ευρώπης, μιας Ευρώπης-φρούριο.
Και σήμερα δεν αρκεί να στηρίζουμε την προστασία των συνόρων μας απέναντι στην εργαλειοποίηση από διακινητές και γείτονες. Πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για την ανάγκη για νόμιμες οδούς μετανάστευσης και επανεγκατάστασης, ώστε να μειωθούν οι παράνομες ροές, με ένα δίκαιο Σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου, που να μην ρίχνει την ευθύνη όλη στις χώρες πρώτης υποδοχής.
Το μεταναστευτικό ζήτημα, το προσφυγικό ζήτημα είναι ευρωπαϊκό ζήτημα. Και βασική αρχή, πυρήνας της λογικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να είναι η αλληλεγγύη. Δεν θα προχωρήσει η Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη. Δεν μπορεί σήμερα να έχουμε μια εικόνα ενός πρωθυπουργού που φωτογραφίζεται σ’ έναν φράχτη ο οποίος δεν είναι αποτελεσματικός, αντιγράφοντας τον Τραμπ. Αυτή είναι η εκλογική καμπάνια του Τραμπ. Θυμηθείτε τι έκανε ο Τραμπ πριν από δυο χρόνια στο Μεξικό και ήρθε τώρα ο Μπάιντεν και είπε «παιδιά, αυτά είναι ανοησίες!». Δεν λύνεται έτσι το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα. Και μάλιστα, αν ήταν να λυθεί έτσι, μακάρι να λυνόταν. Δεν έχουμε κάποιο ταμπού, λέμε ότι δεν λύνεται έτσι και είναι υποκρισία και είναι μια προσπάθεια λαϊκισμού να πείσεις τον κόσμο ότι έτσι θα λύσεις το πρόβλημα. Δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Λύνεται εάν η Ευρώπη και η Ελλάδα κι άλλες χώρες πρώτης υποδοχής πρέπει να διεκδικήσουν στην Ευρώπη ένα δίκαιο Σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου, που θα βάζει πρώτιστη αρχή την αλληλεγγύη και δεν θα ρίχνει την ευθύνη όλη στις χώρες πρώτης υποδοχής.
Τέλος, για εμάς η Ελλάδα του αύριο πρέπει να αποδώσει σημασία και στην ομογένειά της, με στήριξη της ομογένειας. Στήριξη της ομογένειας σημαίνει πρώτα απ’ όλα στήριξη της εκπαίδευσης στην ομογένεια, τόσο σε σχέση με τα μεικτά δίγλωσσα σχολεία, όσο και με την ίδρυση ψηφιακού δίγλωσσου σχολείου, με εκπαιδευτικούς και από την ομογένεια, αλλά και με σύγχρονες εγκαταστάσεις και με πρόσβαση σε τμήματα ελληνικής γλώσσας για όλους. Και ξέρω ότι σύντομα θα έχετε την ευκαιρία να συζητήσετε διαδικτυακά τα θέματα αυτά, όπως και την εξασφάλιση ισχυρών αναγνωρισμένων απολυτηρίων με τον πρώην υπουργό Παιδείας, τον Κώστα Γαβρόγλου.
Η Ευρώπη σήμερα πιστεύω ότι χρειάζεται αυτήν την προοδευτική και δημοκρατική Ελλάδα, που σας περιέγραψα πριν. Όπως και η Ελλάδα και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί χρειάζονται μια διαφορετική Ευρώπη, πιο δημοκρατική και πιο προσανατολισμένη στην βιώσιμη ανάπτυξη, στην οικονομική σύγκλιση και στην κοινωνική συνοχή. Μια Ευρώπη που έκανε ένα σημαντικό βήμα με το Ταμείο Ανάκαμψης και τον κοινό δανεισμό, ένα βήμα όμως που πρέπει να συνεχιστεί.
Μια Ευρώπη που έχει ενεργό διπλωματικό ρόλο στη γειτονιά της και πρέπει να έχει ενεργό διπλωματικό ρόλο για να είναι και αξιόπιστη. Μια Ευρώπη με ενεργό διπλωματικό ρόλο, τι σημαίνει σήμερα; Δώστε μου δυο λεπτά να πω και δυο λόγια γι’ αυτό. Πρώτα απ’ όλα σημαίνει ότι θα στηρίζει ενεργά το διεθνές Δίκαιο απέναντι σε παραβιάσεις. Θα στηρίζει τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του Ο.Η.Ε. Θα στηρίζει την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της υφαλοκρηπίδας μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας στη βάση του διεθνούς Δικαίου, με προοπτική να επιλυθεί η διαφορά αυτή επιτέλους στη Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Και βεβαίως θα στηρίζει τη διεύρυνση στα Δυτικά Βαλκάνια.
Μια Ευρώπη που θα δείχνει αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό, αλλά ταυτόχρονα θα παλεύει για τον τερματισμό της ρωσικής εισβολής και για την ειρήνη στη βάση του διεθνούς Δικαίου.
Και αυτό σημαίνει ότι θα παίρνει πρωτοβουλίες σε διπλωματικό επίπεδο, αντιλαμβανόμενη και τον ιστορικό της ρόλο, που βασίζεται σε έναν ισχυρό διατλαντικό διάλογο και στο ΝΑΤΟ, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είναι διατεθειμένη να λειτουργήσει και πέρα από αυτό το πλαίσιο, όπου δεν συμπίπτουν οι αρχές και τα συμφέροντα της Ευρώπης με τις άλλες δυνάμεις στο ΝΑΤΟ. Δεν συμπίπτουν πάντα, υπάρχουν και στιγμές που δεν συμπίπτουν.
Κλείνω, γιατί θα ακολουθήσει και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση αμέσως μετά. Κλείνω λέγοντάς σας το εξής: στις εκλογές που έχουμε στην Ελλάδα σε 31 μέρες, στις εκλογές της 21ης του Μάη, που πολλοί από εσάς θα έχετε και τη δυνατότητα να ψηφίσετε και εδώ στη Γερμανία, σε αυτές τις εκλογές τις ελληνικές, θα δοθεί η επόμενη μάχη, ευρωπαϊκή μάχη, ο επόμενος αγώνας των ευρωπαϊκών δυνάμεων της προόδου απέναντι στις δυνάμεις του νεοσυντηρητισμού και νεοφιλελευθερισμού. Και γι’ αυτό τον λόγο είναι ένας αγώνας που οι δυνάμεις της προόδου στην Ελλάδα, αλλά και οι δυνάμεις της προόδου στην Ευρώπη, θα έλεγα, αυτόν τον αγώνα πρέπει να το δώσουμε ενωμένοι, όσο το δυνατόν πιο ενωμένοι.
Διότι στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, πιστεύω ότι μόνο η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων μπορεί να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι στις δυνάμεις της Δεξιάς. Μιας Δεξιάς που βλέπουμε ότι κάθε μέρα συνεργάζεται όλο και πιο στενά με τις δυνάμεις του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς. Μιας Δεξιάς που βλέπουμε ότι κάθε μέρα υιοθετεί όλο και περισσότερο τη ρητορική, τις απόψεις, τις θέσεις του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς.
Το είδαμε στην Ιταλία, το είδαμε στην Σουηδία, το είδαμε στην Ανατολική Ευρώπη, το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που έπιασε ο πόνος τον κ. Μητσοτάκη ένα μήνα πριν τις εκλογές, να νομοθετήσει για να βάλει μπλόκο στο κόμμα των νεοναζί. Αυτό δεν το κάνεις ένα μήνα πριν τις εκλογές, το κάνεις εγκαίρως και το κάνεις με τρόπο συνταγματικά προβλέψιμο. Αλλιώς, φουσκώνεις τους νεοναζί. Αλλά ο πόνος δεν τον έπιασε γιατί έχει θέμα μη τυχόν μπουν στη Βουλή, τον έπιασε διότι ρίχνει δίχτυα στο ακροατήριο της Ακροδεξιάς, έχει την ίδια ρητορική.
Άρα, αυτή η μάχη στην Ελλάδα, η μάχη Αριστεράς – Δεξιάς που μπορεί να δώσει και την προοπτική μιας ευρείας κυβέρνησης προοδευτικών δυνάμεων, μιας Κεντροαριστερής ευρείας κυβέρνησης την επομένη των εκλογών, αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια μάχη που είναι κρίσιμη και για την Ευρώπη. Και θα ακολουθήσουν πολλές τέτοιες μάχες ιδεολογικές, πολιτικές το επόμενο διάστημα και στην Ευρώπη.
Σε αυτή τη μάχη, θέλω να πιστεύω ότι και με τη δική σας στήριξη και με τη στήριξη των προοδευτικών δυνάμεων εδώ στη Γερμανία, μπορούμε να πετύχουμε μια σημαντική νίκη για λογαριασμό της προόδου και της δημοκρατίας.
Σε αυτή τη μάχη, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα στις 21 του Μάη, ούτως ώστε την επόμενη μέρα να δείξουμε ότι μπορούμε να έχουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας, που θα επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από τις μεγάλες δυσκολίες στις οποίες βρίσκεται σήμερα και κυρίως να μειώσει τις ανισότητες, να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή. Αυτός είναι ο στόχος μας και πιστεύω ότι θα τον καταφέρουμε. Σας ευχαριστώ θερμά.
Συζήτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο τηςεκδήλωσης της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Βερολίνου (20/4/2023)
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλησπέρα και από εμένα. Είναι βέβαια τιμή μου και χαρά μου να είμαι εδώ σήμερα, να έχω αυτή την ευκαιρία να κάνουμε αυτή τη συζήτηση και χαίρομαι πολύ που είμαι για άλλη μια φορά στο Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ». Κάναμε μια συζήτηση εδώ μαζί πριν από μερικές εβδομάδες και το Ίδρυμα της «Ρόζα Λούξεμπουργκ» ήταν πάντα στο πλευρό των Ελληνίδων και των Ελλήνων εδώ στη Γερμανία, ιδιαίτερα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης… θυμάστε.
Βλέπω σήμερα εγώ τον ρόλο μου εδώ ως μια Ελληνίδα της διασποράς, που είμαι πολλά χρόνια πλέον εδώ, δρα στη γερμανική δημοσιότητα είτε στην Ακαδημία, είτε στη δημοσιογραφία, είτε στον ακτιβισμό και έχω έρθει ως τέτοια σήμερα εδώ για να θέσω ερωτήματα στον κ. Αλέξη Τσίπρα που αφορούν τόσο τους Έλληνες στη Γερμανία, αλλά κι ένα γερμανικό κοινό, το οποίο ίσως μπορεί να μην έχει γνώση όλης της επικαιρότητας στην Ελλάδα. Άρα, ήρθα μόνο να βοηθήσω, για να εμβαθύνουμε και να αναπτύξουμε μερικά θέματα στα οποία ήδη έχει αναφερθεί ο κ. Αλέξης Τσίπρας.
Θα ήθελα να αρχίσουμε με κάτι προφανές, για να μπούμε στη συζήτηση και το θέσατε κι εσείς. Θα με ενδιέφερε να πείτε… να πεις, εκτιμήσεις και ελπίδες γι’ αυτές τις κάλπες που έρχονται, ιδιαίτερα επειδή έχουμε μια κρίση της κυβέρνησης από την οποία ήδη έχουμε κερδίσει από αυτή την κρίση και από την άλλη έχουμε και ένα θέμα αξιοπιστίας, το οποίο βαραίνει γι’ αυτά τα δύσκολα χρόνια διακυβέρνησης που υπήρχαν το 2015 μέχρι το 2019. Ποια είναι η εκτίμηση; Ποια είναι η ελπίδα; Πώς θα γεφυρώσουμε ίσως κι αυτό το μικρό ποσοστό, το οποίο λείπει;
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Είστε βέβαιη ότι λείπει;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε βέβαιοι, απλώς έτσι λένε οι εταιρείες.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Ναι αλλά στην Ελλάδα έχουν πέσει πολλές φορές έξω και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτές οι εκλογές θα είναι αμφίρροπες εκλογές, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα κριθεί από αυτούς που θα πάνε στην κάλπη. Εμείς πρέπει να δώσουμε ένα διπλό αγώνα: έναν αγώνα να πείσουμε για τις προτάσεις μας, και έναν αγώνα να πείσουμε τους πολίτες να ψηφίσουν, για την αξία της ψήφου τους. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Νομίζω σε όλες τις μετρήσεις, ακόμη και σε αυτές που συνήθως πέφτουν έξω στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ προς τα κάτω, δηλαδή είναι χαμηλότερες…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πάντα προς τα κάτω πέφτουν.
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Ναι. Δηλαδή δεν επιβεβαιώνονται οι μετρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλύτερο ποσοστό στην κάλπη από ό,τι στις μετρήσεις. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις μετρήσεις, στις ηλικίες από 17, που ψηφίζουν, έως 45, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα με μεγάλη διαφορά. Άρα, είναι ένα κρίσιμο θέμα για το αποτέλεσμα αυτό καθαυτό το ποιοι θα πάνε να ψηφίσουν και αν οι νέοι άνθρωποι, που είναι πολύ απογοητευμένοι και έχουν λόγους σοβαρούς να είναι απογοητευμένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα θελήσουν να πάνε στην κάλπη.
Εγώ δεν θέλω να τους πω τι να ψηφίσουν, να πάνε στην κάλπη. Θα διαμορφώσουν το εκλογικό Σώμα. Είναι διαφορετικό να έχεις ένα εκλογικό Σώμα που λείπει αυτό το κρίσιμο, το δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και άρα αυτοί οι οποίοι θα προσέλθουν θα είναι περισσότερο οι ηλικίες εκείνες που ενημερώνονται από τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, τους τηλεοπτικούς σταθμούς κυρίως, παρά να έχεις ένα εκλογικό Σώμα το οποίο θα διευρυνθεί και με την παρουσία πολλών χιλιάδων νέων ψηφοφόρων. Αυτή τη φορά, αυτή την τετραετία, είναι πάνω από 500.000 οι πολίτες στην ηλικία 17 έως 20 χρόνων, που δεν είχαν δικαίωμα ψήφου στις εκλογές του 2019.
Επίσης, νομίζω ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό η εκλογική αυτή αναμέτρηση θα κριθεί στο αν συνειδητοποιήσουμε ότι η κάλπη αυτή είναι μεν κάλπη δικαιοσύνης ψήφου. Μιας κι εμείς μιλάμε για Δικαιοσύνη παντού, έχουμε δικαιοσύνη και στην ψήφο. Δηλαδή αυτό που θα ψηφίσεις θα μετρήσει ισότιμα μέσα στη Βουλή.
Δεν είναι όμως εκλογές χαλαρής ψήφου οι εκλογές της απλής αναλογικής. Δεν σημαίνει ότι επειδή έχουμε εκλογές απλής αναλογικής, πρέπει να ψηφίσουμε ό,τι… εν πάση περιπτώσει να πειραματιστούμε. Διότι βγάζουν κυβέρνηση αυτές οι εκλογές και το ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα, θα καθορίσει το αν την επόμενη μέρα θα έχουμε κυβέρνηση.
Αυτά τα δύο για εμένα είναι πολύ κρίσιμα. Πέρα από την προσπάθεια που κάνουμε σε όλη την Ελλάδα, αυτή την περίοδο κι εγώ βρίσκομαι κάθε μέρα και σε διαφορετική πόλη, νομίζω ότι πολύ σημαντικό, κρίσιμο ρόλο θα παίξει η συμμετοχή και η συνειδητοποίηση ότι εκλογές με απλή αναλογική δεν σημαίνει εκλογές χαλαρής ψήφου, αλλά βγάζουν κυβέρνηση αυτές οι εκλογές. Και μπορούν να βγάλουν κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας την επόμενη μέρα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τώρα θα κάνω τη δύσκολη ερώτηση. Αν τα καταφέρουμε και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, ποιους συνδυασμούς συνεργασίας κυβέρνησης μπορούμε να φανταστούμε; Έχουμε μια εκτίμηση ή προτιμήσεις;
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Εμείς απευθύνουμε μια ανοιχτή πρόσκληση σε όλα τα κόμματα του ευρύτερου προοδευτικού δημοκρατικού τόξου. Να το πω διαφορετικά. Εμείς έχουμε μια ανοιχτή πρόσκληση για προγραμματικές συγκλίσεις, να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε και να δούμε τι πρέπει να γίνει για τη χώρα, όχι να μοιράσουμε οφίτσια, να μοιράσουμε θέσεις. Έχουμε ανοιχτή πρόσκληση σε όλα τα κόμματα, πλην της Νέας Δημοκρατίας και της Ακροδεξιάς. Δεν θα κάνουμε διαχωρισμούς ως προς αυτό.
Από εκεί και πέρα, βεβαίως, ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη του. Διότι, ξέρετε, είναι εύκολο να είσαι κόμμα διαμαρτυρίας, να αναλάβεις την ευθύνη να αλλάξεις τα πράγματα είναι το δύσκολο. Να θελήσεις να βοηθήσεις ούτως ώστε να αλλάξουν πράγματα στη χώρα για τις δυνάμεις που θέλεις να εκπροσωπείς, για τις δυνάμεις της εργασίας, για τις δυνάμεις της κοινωνίας.
Με αυτή την έννοια, εμείς έχουμε καταθέσει εδώ και πολύ καιρό ένα πρόγραμμα που πιστεύω ότι είναι ρεαλιστικό, αλλά ταυτόχρονα και βαθιά ριζοσπαστικό σε πολλούς κρίσιμους τομείς -αν μου δοθεί η ευκαιρία θα πω δυο πράγματα παρακάτω. Και πάνω σε αυτό το πρόγραμμα πιστεύω ότι μπορούμε να έχουμε συγκλίσεις για να κυβερνηθεί η χώρα με σταθερό και βιώσιμο τρόπο.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλουμε να πάμε στις προτάσεις ή να κάνουμε λίγο κριτική στον Μητσοτάκη;
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Δεν ξέρω, ό,τι θέλετε.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εγώ ό,τι θέλω. Είχαμε εδώ μια ωραία εκδήλωση για την ορμπανοποίηση της Ελλάδας, έτσι λεγόταν. Και προσπαθήσαμε να συλλέξουμε τα στοιχεία τα οποία πλέον μας δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης κατάφερε να στρέψει αυτό το κράτος δικαίου προς τον αυταρχισμό. Μιλήσαμε για το σκάνδαλο υποκλοπών, για την ελευθερία του Τύπου, που ξέρουμε ότι η Ελλάδα έχει πέσει στη λίστα της ελευθερίας του Τύπου κάτω από διάφορες δικτατορίες που υπάρχουν.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Στην 108η θέση.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ήταν στη 72η και είναι κάτω από διάφορες δικτατορίες κάτω από την Αλβανία, έχουμε το δικαστικό σύστημα το οποίο είναι…η ιστορία Κάφκα εντελώς, δηλαδή αυτοί που πάνε να καταγγείλουν είναι αυτοί που δικάζονται. Έχουμε πολλά παραδείγματα την Τουλουπάκη, ας πούμε, έχουμε την αστυνομική βία, έχουμε το συνοριακό παρακράτος. Είναι ένα είδος deep state…
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Βαθύ κράτος.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Βαθύ κράτος. Τι ιδέες έχουμε; Πώς μπορεί να αποδομηθεί αυτό;
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Εγώ θα το πάω λίγο μακρύτερα και θα πω το εξής: επί της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε αυτό το κράτος που λέτε. Δεν έφυγε, εκεί ήταν. Αλλά η διαφορά ήταν ότι είχαμε βάλει την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, δίνω ένα παράδειγμα, να παρακολουθεί τηνGreek Mafia. Τώρα η Greek Mafia διοικεί την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Διοικείται από τη Greek Mafia, δεν παρακολουθεί.
Το ίδιο και η Αστυνομία. Βεβαίως εκεί ήταν αυτό που εσείς ονομάζετε deep state και μπορώ να σας δώσω και παραδείγματα, δεν ξέρω αν είναι της ώρας. Για παράδειγμα, αυτός ο οποίος ήταν επί τρία χρόνια αρχηγός και τον τιμήσαμε ανανεώνοντας τη θητεία του το 2018 και εκδιώχθηκε από εμάς μετά από μια τραγωδία στις πυρκαγιές του 2018, αμέσως μετά επιβραβεύτηκε και έγινε γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η Ελληνική Αστυνομία επί των ημερών μας τουλάχιστον είχε σαν στόχο να καταπολεμεί το έγκλημα, όχι να συνεργάζεται με το έγκλημα.
Είναι μια κατάσταση πραγματικά εξωφρενική, η οποία υπάρχει ακριβώς διότι αυτή η κυβέρνηση έχει μια τρομακτική ασυλία από τα Μέσα Ενημέρωσης και νομίζω ότι αυτό είναι σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας για μια ευρωπαϊκή χώρα. Τα Μέσα Ενημέρωσης οφείλουν να είναι ένας παράγοντας που ασκεί ουσιαστική κριτική σε όλες τις κυβερνήσεις και ασκεί η αντιπολίτευση. Κάνουν καλύτερες τις κυβερνήσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει γίνει μια πολύ αλαζονική κυβέρνηση, πάρα πολύ αλαζονική. Δεν μου αρέσει όμως ο χαρακτηρισμός ορμπανοποίηση, θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν έχει γίνει Όρμπαν. Έχει καταστρατηγήσει βασικούς κανόνες της δημοκρατίας, έχει εργαλειοποιήσει σε πολλές περιπτώσεις τη Δικαιοσύνη, έχει ακόμη περισσότερο συρρικνώσει το κράτος δικαίου με αυτή την απίστευτη ιστορία των παρακολουθήσεων, είναι βαριά η έκφραση «ορμπανοποίηση», διότι ο Όρμπαν είναι πολλά βήματα πιο κάτω. Ελπίζω να μη φτάσουμε έως εκεί.
Νομίζω ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία αυτή η αλλαγή την οποία προσδοκούμε στις εκλογές της 21ης του Μάη. Αυτή η αλλαγή να φέρει και μια ουσιαστική αλλαγή για την επαναφορά όχι μόνο της δικαιοσύνης, αλλά και των βασικών κανόνων της δημοκρατίας. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση κι ένας πρωθυπουργός να παρακολουθεί τους πολιτικούς αντιπάλους και το Υπουργικό Συμβούλιο. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Και δεν γίνεται να μη διώκεται κανένας μετά από αυτό. Δεν γίνεται! Και κυρίως με αυτό το αίσθημα ατιμωρησίας.
Πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά; Νομίζω ότι έχουμε καταθέσει τις προτάσεις μας και για τον εκδημοκρατισμό, για την ανασύσταση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και της Ελληνικής Αστυνομίας. Κυρίως όμως όλα αυτά θα γίνουν με περισσότερη διαφάνεια, με περισσότερη λογοδοσία, με κυρίαρχο τον ρόλο της Βουλής και με συναινέσεις και με συνθέσεις.
Όλα αυτά τα οποία παρουσιάζουμε, θα γίνουν πολύ πιο εύκολα από μια κυβέρνηση συνεργασίας περισσότερων του ενός κόμματος. Θα έχει σημαντικό ρόλο το Κοινοβούλιο, θα υπάρχει διαφάνεια, θα υπάρχει λογοδοσία, παρά άμα έχεις μια αυτοδύναμη κυβέρνηση του ενός κόμματος.
Άρα, πιστεύω βαθιά, άλλωστε δικό μου όραμα ήταν, δικό μας, εννοώ, του ΣΥΡΙΖΑ, η θέσπιση της απλής αναλογικής ως ενός δίκαιου εκλογικού συστήματος. Και πιστεύω ότι η απλή αναλογική μπορεί να μας φέρει τη δυνατότητα μιας μεγάλης αλλαγής που έχει ανάγκη ο τόπος, με μια νέα διακυβέρνηση και ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, που θα είναι διαφανές, αξιοκρατικό, θα υπάρχει λογοδοσία και θα υπάρχει περισσότερη δημοκρατία.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θυμάμαι τότε στα χρόνια της κρίσης το σλόγκαν «Πρώτη φορά Αριστερά», το οποίο θυμάμαι ότι ήταν πολύ πετυχημένο, κινητοποίησε πολύ κόσμο προς την Αριστερά, έδωσε ένα καινούργιο ορίζοντα και τώρα έχουμε το σλόγκαν «Πρώτη φορά χωρίς υποχρεώσεις».
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Αυτό δεν το είχαμε βρει, αλλά μιας και το έβαλες, θα το βάλουμε.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, το βρήκα. Δεν είναι άσχημο! Γιατί δεν είναι δεύτερη ευκαιρία, είναι πρώτη ευκαιρία χωρίς υποχρεώσεις και εγώ το έκανα «Πρώτη φορά χωρίς υποχρεώσεις». Αυτές οι υποχρεώσεις και θέλω να πάμε λίγο στην Ευρώπη…
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Υποχρεώσεις θα έχουμε, καταναγκασμούς δεν θα έχουμε. Μνημόνια και τρόικα πάνω από το κεφάλι μας δεν θα έχουμε. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Υποχρεώσεις σίγουρα θα έχουμε και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά η βασική μας υποχρέωση είναι να κάνουμε πράξη αυτό το οποίο ζητάει ο κόσμος, ζητάει η ελληνική κοινωνία: Να αισθανθεί δικαιοσύνη. Αυτή είναι η βασική μας υποχρέωση.
Η μεγάλη μας υποχρέωση αυτή είναι και κυρίως να σταματήσουμε αυτές τις τρομακτικές ανισότητες, τις τρομακτικές αδικίες. Να βλέπουμε την ίδια στιγμή που ο κόσμος ζορίζεται, δεν έχει δυνατότητα να βγάλει τον μήνα, να έχουμε αυτή τη συσσώρευση υπερκερδών σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ή τις μεγάλες αδικίες που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας του πελατειακού κράτους, που πραγματικά εξοργίζει κάθε νέο άνθρωπο, κυρίως. Δηλαδή αυτό το πράγμα στην Ελλάδα να μην μπορείς να βρεις δουλειά άμα δεν έχεις κάποιο ρουσφέτι, ή κάποια πρόσβαση, είναι τρομακτικό και νομίζω ότι δεν συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει να το θέσουμε επί τάπητος και να σπάσουμε ισχυρούς δεσμούς και νοοτροπίες δεκαετιών.
Νομίζω ότι εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Διότι δεν ήμασταν εμείς αυτοί που δημιουργήσαμε αυτό το κράτος. Δεν μας δόθηκε η δυνατότητα να ολοκληρώσουμε μια τελείως διαφορετική αντίληψη διακυβέρνησης, γιατί κυβερνήσαμε έχοντας το κεφάλι βουτηγμένο μέσα στο νερό. Ο στόχος μας -και δεν υποσχεθήκαμε το ’15 επανίδρυση του κράτους, άλλοι το υποσχέθηκαν και δεν το έκαναν ποτέ, εμείς υποσχεθήκαμε να βγάλουμε τη χώρα από τα Μνημόνια. Το καταφέραμε. Με δυσκολίες, με λάθη, με δύσκολους συμβιβασμούς το καταφέραμε και το καταφέραμε με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα βάσει των συνθηκών. Αλλά αυτός ήταν ο στόχος μας τότε, να βγάλουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία και να μικρύνουμε τις ανισότητες. Το κάναμε και σε πλαίσιο μνημονίων.
Δείτε όμως τη διαφορά. Εμείς το ’15 μέχρι το ’19 είχαμε την υποχρέωση να κυβερνήσουμε μέσα σε ένα πολύ αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο μαζεύοντας 37 δισ. στα δημόσια Ταμεία για να μπορεί η Ελλάδα να βγαίνει στις αγορές, να έχει το κεφάλι έξω από το νερό.
Αυτοί που ήρθαν μετά, τα βρήκαν όλα στρωμένα. Βρήκαν τα 37 δισ. στα Ταμεία, βρήκαν το χρέος ρυθμισμένο, βρήκαν την Ελλάδα σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και ήρθε και η πανδημία και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είχαν όχι την υποχρέωση να μαζέψουν -όπως εμείς 37-40 δισ.- αλλά τη δυνατότητα να δαπανήσουν 50-55… πόσα δαπάνησαν.
Κοιτάξτε ποια είναι η διαφορά. Λένε πολλοί, λέει και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης «να συγκρίνουμε». Μα τι να συγκρίνουμε; Δεν υπάρχει μέγεθος σύγκρισης. Όταν μια κυβέρνηση έχει υποχρέωση να μαζέψει 40 δισ. και η άλλη έχει δυνατότητα να δαπανήσει 50 δισ… Αν εμείς είχαμε τη δυνατότητα να δαπανήσουμε 50 δισ., δεν θα ήταν τα νοσοκομεία μας σε αυτά τα χάλια, δεν θα υπήρχε αυτή η παντελής απουσία του κράτους πρόνοιας. Δεν θα υπήρχε αυτή η τρομακτική αδικία παντού. Θα μπορούσαμε να στηρίξουμε με δικαιοσύνη τους ευάλωτους, αλλά και τη μεσαία τάξη.
Άρα, γι’ αυτό αγαπητή Μαργαρίτα αυτό το οποίο λέμε είναι ότι δεν ζητάμε μια δεύτερη ευκαιρία. Ζητάμε την πρώτη ευκαιρία να κυβερνήσουμε με βάση το πρόγραμμά μας και όχι με βάση τις επιταγές του αγαπημένου σας κ. Σόιμπλε τότε ή της κ. Λαγκάρντ. Θέλουμε να κυβερνήσουμε για πρώτη φορά με το πρόγραμμά μας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μακάρι. Ας πάμε σε αυτό, αν έχουμε το πλαίσιο, αν το πλαίσιο είναι διαφορετικό πλέον και μπορούμε λίγο να τα πάρουμε ίσως με τη σειρά, ώστε να μπορέσεις να πεις και λίγο το πρόγραμμα. Κατά πόσο είναι όντως διαφορετικό το πλαίσιο, γιατί πάντα η Ελλάδα είναι συνδεδεμένη και το είπες τώρα και όσον αφορά τα σύνορα, είναι συνδεδεμένη με την Ε.Ε. Ακούσαμε προχθές στο χρηματοπιστωτικό και τραπεζικό τομέα ότι ζητάει η Ε.Ε. να γίνουν πάλι πιο αυστηρά τα μέτρα για τις υπερχρεωμένες χώρες. Έχουμε γεωπολιτικές θέσεις, έχουμε το μεταναστευτικό, θέλω να δούμε έχουμε πλαίσιο…
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Τις υποχρεώσεις μας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Έχουμε πλαίσιο ελιγμών γι’ αυτές τις δικές σας αριστερές πολιτικές;
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Ό,τι και να ‘ναι, σαν το ’15 δεν θα είναι.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εντάξει, δέχομαι την απάντηση, φτάνει. Αλλά ας πούμε ιδιωτικοποιήσεις, τα Τέμπη βγάλανε το θέμα της ιδιωτικοποίησης και το έκαναν ένα πολύ σημαντικό θέμα για τον κόσμο. Ο κόσμος έβγαινε έξω και μιλούσε γι’ αυτά. Εσείς έχετε συγκεκριμένες θέσεις γι’ αυτό και για την ΕΥΔΑΠ. και για τη ΔΕΗ, να μιλήσουμε γι’ αυτό. Δηλαδή αυτό που είπες πριν, πώς θα ελαφρυνθεί τελικά ο κόσμος.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Θα σου απαντήσω πολύ επιγραμματικά γιατί έβαλες πάρα πολλά θέματα, να πω το πιο σημαντικό, κατά την άποψή μου. Γνωρίζουμε ότι το πλαίσιο της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ένα πλαίσιο ευρύχωρο για φιλολαϊκές πολιτικές, το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά αυτό. Αλλά δεν είναι κι αυτός ο στενός, ασφυκτικός κορσές, που όποια χώρα και να ήταν, θα πάθαινε την ασφυξία που είχε η Ελλάδα το 2015.
Σήμερα, ιδίως μετά την πανδημία, έγιναν κάποια βήματα. Όχι αυτά τα οποία θα έπρεπε να γίνουν ώστε η Ευρώπη να βαδίσει σε μια προοδευτική δημοκρατική κατεύθυνση κοινωνικής συνοχής, αλλά έγιναν κάποια μικρά βήματα.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα: Δεν είναι σε μνημόνιο, έχει ρυθμισμένο το χρέος της, δεν αποτελεί τον κίνδυνο της Ευρώπης όπως ήταν το 2015, δεν θα έχουμε να συνεργαστούμε με τον κ. Σόιμπλε εδώ στη Γερμανία, είναι σημαντικό αυτό. Γιατί είχε συνδέσει, είχε ρίξει πολιτικό βάρος στην υπόθεση της Ελλάδας η συντηρητική κυβέρνηση της Γερμανίας εκείνη την περίοδο. Επίσης, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα υπάρχουν διαφορετικοί συσχετισμοί. Δεν είναι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αυτό που ήταν το 2015 σήμερα στην Ευρώπη, ο Επίτροπος Οικονομικών είναι ο Τζεντιλόνι, είναι διαφορετικά τα πράγματα.
Σίγουρα υπάρχουν αυστηρά πλαίσια. Το γνωρίζουμε ότι υπάρχουν αυστηρά πλαίσια. Από την άλλη όμως μια σειρά από πολιτικές μπορούν να καθορίζονται με βάση τις προτεραιότητες που θα θέτει η κάθε κυβέρνηση, όπως γίνεται σε κάθε χώρα. Άρα, εμείς έχουμε σχέδιο να σταματήσουμε αυτή την τρομακτική αναδιανομή εις βάρος των πολλών και προς όφελος των λίγων και ισχυρών, με συγκεκριμένα μέτρα τα οποία τα έχουμε εξαγγείλει και θα πω δυο λόγια γι’ αυτά.
Να πω όμως κάτι το οποίο είπες πιο πριν. Η ιδιωτικοποίηση του νερού, για παράδειγμα, που ήταν βασική επιλογή του κ. Μητσοτάκη, βασική επιλογή που μάλιστα ο αθεόφοβος ακόμη και μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, αμέσως μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, που σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στην απαξίωση του κράτους και στις ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως στη στρατηγική που είχε να ιδιωτικοποιήσει υπηρεσίες του σιδηροδρόμου -γιατί για στο συγκεκριμένο δυστύχημα τουλάχιστον δεν έφταιγε η ιδιωτική εταιρεία που είχε το τρένο, αλλά το ότι δεν υπήρχαν υπηρεσίες αξιόπιστες για την ασφάλεια. Ακόμη και μετά από αυτό το τραγικό δυστύχημα, πήγε στη Βουλή για να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση του νερού, τη δημιουργία Ρυθμιστικής Αρχής για το νερό, που είναι το πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση. Όπως το είχε εξαγγείλει. Σε αυτό οφείλουμε να πούμε ότι τα είχε πει, άλλο αν δεν τα καταλάβαινε πολύ καλά ο κόσμος και ψήφιζε θεωρώντας ότι δεν θα γίνουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτό δεν είναι μια υποχρέωση που έρχεται από το ευρωπαϊκό πλαίσιο να ιδιωτικοποιήσει ακόμη και το νερό. Δεν υπάρχει καμία τέτοια υποχρέωση, είναι πολιτική επιλογή. Υπάρχουν πλαίσια προφανώς, αλλά υπάρχουν και πολύ σημαντικά περιθώρια πολιτικών επιλογών, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων.
Εδώ καταφέραμε εμείς μέσα στα αυστηρά πλαίσια των μνημονίων να κάνουμε αλλαγές προς όφελος των ανθρώπων. Όταν ήρθαμε εμείς, θυμάμαι, ήταν 2,5 εκατομμύρια πολίτες ανασφάλιστοι, δεν είχαν δικαίωμα να πάνε στα δημόσια νοσοκομεία. Και μέσα σε μνημόνια, εμείς καταφέραμε και τους εντάξαμε στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Είναι διαφορετικό αν αυτά τα 2,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας ήταν ανασφάλιστοι, παρά αν είχαν -και είχαν- δυνατότητα πρόσβασης στην Υγεία. Άρα, είναι τελείως λάθος η αντιμετώπιση και από προοδευτικές δυνάμεις ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορείς να κάνεις αλλαγές. Αν θέλεις, μπορείς να κάνεις. Να δώσεις τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα, όσο μπορείς.
Θα θυμηθώ μια πολύ ωραία φράση που είχε πει κάποτε ένας πολύ καλός φίλος και σπουδαίος παγκόσμιος ηγέτης, ο Ιγκνάσιο Λούλα ο Πρόεδρος της Βραζιλίας, ο οποίος είχε πει «είναι προτιμότερο να σε κυβερνά μια Αριστερά που κάνει ό,τι μπορεί, παρά μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει». Και νομίζω ότι αυτό ακριβώς βλέπουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είχαμε μια Αριστερά που έκανε ό,τι μπορούσε για να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να δώσει ανάσα και αναπνοή στους αδύναμους και στη μεσαία Τάξη και τώρα έχουμε μια Δεξιά που κάνει ό,τι θέλει. Με ρώτησες για το πρόγραμμά μας…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, ακριβώς. Ό,τι νομίζεις ότι είναι σημαντικό: κόκκινα δάνεια, υπερχρεωμένα νοικοκυριά…
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Θα πω αυτά τα τέσσερα που λέω παντού, επιγραμματικά. Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αν του δοθεί η δυνατότητα να κυβερνήσει: Πρώτον αύξηση μισθών, δεύτερον μείωση τιμών, τρίτον ρύθμιση χρεών και τέταρτον ένα αποτελεσματικό και δίκαιο κράτος.
Πώς θα κάνουμε την αύξηση των μισθών; Πιστεύουμε ότι όταν έχει αυξηθεί ο πληθωρισμός 10-15% τα τελευταία χρόνια, αθροιστικά ίσως και παραπάνω, δεν μπορεί οι μισθοί να μένουν καθηλωμένοι. Άρα λέμε 880 ευρώ κατώτατος μισθός, ξεπάγωμα τριετιών, 10% αύξηση στους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν να δουν αύξηση 14 χρόνια, και θέσπιση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής σε ετήσια βάση.
Και για τους συνταξιούχους τα αναδρομικά που δικαιούνται από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που δεν τα έχει δώσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς και η 13ησύνταξη που είχε θεσπίσει ως επίδομα ο ΣΥΡΙΖΑ και την κατάργησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Για τη μείωση τιμών: Θα χαμηλώσουμε τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας, τον ΦΠΑ στα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, ιδίως στα διατροφικά προϊόντα. Θα μειώσουμε στα κατώτερα ευρωπαϊκά δυνατά επίπεδα τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης στα καύσιμα και ταυτόχρονα θα θεσπίσουμε ουσιαστικούς ελέγχους στην αγορά, γιατί δεν υπάρχουν έλεγχοι στην αγορά, για να διατηρήσουμε τις τιμές και να μειώσουμε όπου μπορούμε τις τιμές.
Για τη ρύθμιση χρεών: Στην Ελλάδα τα τέσσερα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχαμε αύξηση κατά 40 δισ. ευρώ του ιδιωτικού χρέους. Στα τέσσερα αυτά χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχουμε τη μεταβίβαση 700.000 ακινήτων ως υποθήκες από τις τράπεζες στα funds. 4.200.000 Έλληνες, η μισή Ελλάδα έχει μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Η μισή Ελλάδα χρωστάει!
Το μεγάλο θέμα, η θηλιά στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας τώρα είναι το ιδιωτικό χρέος. Έχουμε ένα σχέδιο για βιώσιμες ρυθμίσεις με διαγραφή μέρους της ονομαστικής αξίας. Το σχέδιό μας βεβαίως δεν θα δώσει τη δυνατότητα υπερκερδών σε αυτές τις εταιρείες διαχείρισης και στα funds που έχουν πάρει τα κόκκινα δάνεια, αλλά θα δώσει τη δυνατότητα τουλάχιστον να μη ζήσουμε αυτή την τρομακτική αναδιανομή περιουσίας, αυτή τη λαίλαπα των πλειστηριασμών που αναμένεται να έρθει στη χώρα αν εκλεγεί μια συντηρητικήκυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία, ή μια αυτοδύναμη, ακόμη χειρότερα, κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό είναι το τρίπτυχο. Και για το κράτος νομίζω ότι είπα αρκετά πράγματα λίγο πιο πριν.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εντάξει, τότε είμαστε πολύ καλά στον χρόνο μας, να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Γιατί είσαι εδώ, έχουμε μια ενδιαφέρουσα στροφή αυτή τη στιγμή, έχουμε έναν αυταρχισμό μερικά κράτη πάνε προς τον αυταρχισμό, αλλά έχουμε και πολύ θυμό στους δρόμους της Ευρώπης, παντού απεργίες…
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Κυρίως στη Γαλλία.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αλλά και στη Βρετανία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Γερμανία έχουμε απεργίες τις οποίες δεν έχουμε ξαναδεί. Αύριο έχουμε τρένα τα οποία δεν πάνε πουθενά. Έχουμε αυτές τις δυο τάσεις, θα έλεγα, και το θέμα μας είναι βέβαια ποιος είναι ο ρόλος ο δικός μας σε αυτό. Πώς μπορούμε δηλαδή αυτό τον αυταρχισμό; Κάπως να καταφέρουμε να τον σταματήσουμε με ένα πρόγραμμα το οποίο πραγματικά παίρνει στα σοβαρά αυτό τον θυμό. Με ενδιαφέρει, δηλαδή σκεφτόμαστε την Πορτογαλία; Σκεφτόμαστε Ισπανία; Παραδείγματα στα οποία βλέπουμε ότι όντως υπάρχει μια προοδευτική Αριστερά, που καταφέρνει πράγματα, δεν είναι αδύνατο, δεν είναι επιστημονική φαντασία αυτό που λέμε. Θα με ενδιέφερε ποιος είναι ο ρόλος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ποιος είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την οικογένεια.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Νομίζω ότι επιδιώκουμε να έχουμε έναν ρόλο καταλύτη, ας το πω έτσι. Πιστεύω ότι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε μια Ευρώπη που γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική και μια Ευρώπη που ρέπει και προς τον απολυταρχισμό και μια Ακροδεξιά που γιγαντώνεται παντού στην Ευρώπη, πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις. Και υπό αυτή την έννοια, θεωρώ ότι ο καταλυτικός ρόλος μιας δύναμης συνεργασίας που αναγνωρίζει τις μεγάλες διαφορές των πολιτικών οικογενειών στην ευρύτερη Αριστερά, αλλά πρέπει να προτάξουμε αυτά που μας ενώνουν. Και για να μπορέσει μια τέτοια συνεργασία να είναι εποικοδομητική, πρέπει η Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία να γίνει πιο οικολογική, το Πράσινο κίνημα να βάλει στην ατζέντα περισσότερα κοινωνικά ζητήματα.
Πρέπει η Σοσιαλδημοκρατία επιτέλους να γυρίσει την πλάτη στις δεξιόστροφες πολιτικές και πρέπει και η Αριστερά να συνειδητοποιήσει ότι έχει σημασία να αλλάξει τα πράγματα, να προχωρήσει μεταρρυθμίσεις και να πάρει ευθύνη. Όχι να μένει εκτός και να διαμαρτύρεται.
Δύσκολο; Δύσκολο. Δεν είναι εύκολο αυτό που περιγράφω. Είναι μια τριπλή παραλλαγή που λέγαμε παλιά στο ΠΡΟΠΟ, που παίζαμε στην Ελλάδα! Αλλά είναι νομίζω ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει μια εναλλακτική προοπτική για τους λαούς και για την ίδια την Ευρώπη.
Αν η Αριστερά στο σύνολό της δεν καταφέρει να δώσει μια προοπτική πιο κοινωνικής, πιο οικολογικής, πιο βιώσιμης, πιο δημοκρατικής Ευρώπης, τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν όραμα θα διακινδυνεύσει. Η Ακροδεξιά σε πολύ περισσότερες χώρες θα παίζει καταλυτικό ρόλο, η Δεξιά θα πηγαίνει ολοένα και περισσότερο προς την ακροδεξιά ρητορική για να ανταγωνίζεται την Ακροδεξιά. Και νομίζω ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει, στο τέλος της ημέρας, στην ίδια την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη φύση της δεν είναι ένα όραμα το οποίο μπορεί να υπηρετηθεί από μια ακροδεξιά ρητορική και ακροδεξιές ηγεσίες. Δεν μπορεί να υπηρετηθεί από την Ευρώπη-φρούριο αυτό το όραμα της ενωμένης Ευρώπης.
Με αυτή την έννοια, εγώ θεωρώ ότι είναι κρίσιμες οι διεργασίες σε όλους τους χώρους της Αριστεράς και πολύ κρίσιμη προοπτική να υπάρξει σύγκλιση σε στόχους πολύ συγκεκριμένους, που θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων και που θα έχουν σαν βασικό όραμα τη μείωση των ανισοτήτων. Δεν μπορεί στην Ευρώπη και στον κόσμο το 1% του πληθυσμού να νέμεται το 99% του πλούτου. Δεν γίνεται αυτό. Δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αυτό. Άρα, νομίζω ότι είναι κρίσιμος ο ρόλος της Αριστεράς, προκειμένου να μειωθούν αυτές οι τρομακτικές ανισότητες και να υπάρξει μια πορεία ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σας ευχαριστώ.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Να δώσουμε ένα μεγάλο χειροκρότημα στους μεταφραστές μας, που έκαναν τον πολύ δύσκολο αγώνα να μεταφράσουν όλα αυτά που έλεγα, γιατί τα έλεγα με ταχύτητα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ήταν λίγο αυθόρμητο. Εγώ τα είχα όλα περασμένα στα γερμανικά και έκανα μετάφραση από το χαρτί μου. Σας ευχαριστούμε πολύ.
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Ευχαριστώ πολύ.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλό βράδυ.
