Του Μάνου Οικονομίδη
Η φυσική γοητεία που ασκεί το φως στις καρδιές. Τις αγκαλιάζει στοργικά, τις καθησυχάζει, αναπτερώνει το ηθικό τους, απομακρύνει τις σκιές, δείχνει μονοπάτια ακόμη και όταν η οπτική του μυαλού δυσκολεύεται να τα χαρτογραφήσει.
Το φως και οι κομιστές του. Εκείνοι που το εκπέμπουν. Όσοι φέρουν τη δωρεά να γεμίζουν με φως τις καρδιές των άλλων, χωρίς πολλές φορές να το κατανοούν πλήρως. Εκείνοι που αισθάνονται ολοκληρωμένοι μέσα από την ευτυχία των άλλων, η οποία είχε ως κεντρικούς και αναπόσπαστους πρωταγωνιστές τους ίδιους.
Οικογένεια. Μια λέξη γεμάτη ζεστασιά, για τις δικές μας γενιές, που είχαμε το προνόμιο να μεγαλώσουμε με το παράδειγμα γονιών οι οποίοι γίνονταν οι ίδιοι το φως. Και το μοίραζαν απλόχερα. Μια αγάπη ανιδιοτελής και δυσεύρετη.
Χαμόγελα. Από εκείνα που λιγοστεύουν όσο πολλαπλασιάζονται τα χρόνια, και μαζί τους αθροίζονται έγνοιες, απώλειες, σκοτάδι.
Κάποτε, τίποτα δεν εμπόδιζε το φως να αγκαλιάσει την καρδιά μας. Και να την κάνει αλεξίσφαιρη στη φθορά της λύπης. Σήμερα, αγκαλιαζόμαστε μονάχα στις αναμνήσεις μας, και συζητάμε στα όνειρά μας.
Η ζωή που δεν μοιραζόμαστε άλλο, συνεχίζεται μπαμπά.
Τρία χρόνια ορφανής σιωπής…
