Ο… κακός χαμός που έγινε με το χασμουρητό της Μαρίνας Σάττι και το κατά πόσο προσέβαλε το Ισραήλ στη Eurovision, εξηγεί και ερμηνεύει τις συνθήκες παρακμής την οποία βιώνει η χώρα μας τα τελευταία σχεδόν 15 χρόνια.
Μια παρακμή παγιωμένη και παρατεταμένη, αχρείαστη και επώδυνη κληρονομιά της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που ξεχαρβάλωσαν τον εθνικό ιστό, κατεδάφισαν την κοινωνική συνοχή και φτωχοποίησαν τους Έλληνες.
Το μεγαλύτερο αυτοάνοσο το οποίο μας κληρονόμησαν τα Μνημόνια ωστόσο, μοιάζει να είναι η ηθική απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, με περιπλανώμενους τυχοδιώκτες οι οποίες αλλάζουν κόμματα, λες και κάνουν μεταγραφή σε κάποιο άθλημα, και στη συνέχεια προσπαθούν να μας πείσουν για την… κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών. Ένα δικαστικό κατεστημένο που δεν διστάζει να ανοίξει βεντέτα με τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Ένα μιντιακό περιβάλλον με ενσωματωμένους ασπόνδυλους, έτοιμους να παπαγαλίσουν όσα… non paper χρειάζονται, για να εξασφαλίσουν μια εκπομπή στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο ή… και στα δυο.
Και φυσικά, ένας διεθνής περίγυρος που υποτιμά και υποβαθμίζει διεθνώς την εθνική αυτονομία, τόσο ως αυτόνομη διαδρομή της χώρας μας, όσο και ως μια Ευρωπαϊκή Ένωση καταδικασμένη να υφίσταται την ανεπάρκεια της… παιδικής χαράς της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, προσφέροντας… οξυγόνο στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Εκείνοι που σπεύδουν να προσθέσουν στο προφίλ τους στα social media όποια… σημαιούλα ξένης χώρας υπηρετεί την τυχοδιωκτική προσωπική ευημερία τους, αλλά δεν έχουν αναρτήσει ποτέ την ελληνική σημαία, ως μάστιγα επιβεβαίωσης της εθνικής παρακμής.
Και του… χασμουρητού μας.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
