Του Μάνου Οικονομίδη
Κάθε σελίδα που γυρίζει, δεν στέκεται “γυμνή” από φορτία στο κενό. Μετακινείται στο ενδιάμεσο στάδιο, της απομάκρυνσης από το χθες και του διστακτικού καλωσορίσματος του αύριο. Του επόμενου κεφαλαίου.
Η αλλαγή τη φετινής χρονιάς είχε έντονα στοιχεία απομόνωσης. Αυτοαπομόνωσης. Οι σκέψεις δυσκολεύονται να τεθούν σε ορθολογική σειρά, ακριβώς επειδή το μωσαϊκό της διαδρομής δείχνει ομιχλώδες και αβέβαιο.
Η χρονιά των πολλαπλών απωλειών, στη σκιά της δραματικής και πολυεπίπεδης “βαρβαρότητας” της πανδημίας του κορονοϊού, δίνει τη θέση της σε μια χρονιά ελπίδας και προσδοκιών.
Είναι δύσκολο ωστόσο να αφεθείς. Γι’ αυτό και το καλωσόρισμα της ελπίδας είχε συνεσταλμένα και σιωπηλά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Τέτοιες στιγμές, μια νοσταλγική υπενθύμιση του πόσο συγκυριακή είναι η παρουσία μας στον κόσμο, λειτουργεί ως συναισθηματική αποφόρτιση. Αυθόρμητα χρήσιμη λοιπόν η φωτογραφία της Ακρόπολης, με τις πινελιές φωτός στον σκοτεινό ορίζοντα. Εκεί στέκεται. Εκεί στεκόταν. Εκεί θα στέκεται.
Σημασία έχει τι αφήνεις πίσω, κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
