Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μαϊου, θα οδηγούσε υπό κανονικές συνθήκες, στην απόλυτη εξαφάνισή του στις εκλογές του Ιουνίου, και στην εδραίωση του ΠΑΣΟΚ σε ρόλο Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης για τον τόπο.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Και φταίει το ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό. Και η σημερινή ηγεσία του.
Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ έχει ονοματεπώνυμο. Νίκος Ανδρουλάκης. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα κόμματα σε όλες τις χώρες, κάθε φορά που το πρόσωπο της εκάστοτε ηγεσίας τους έρχεται να καλύψει το κενό πολιτικής. Όταν ενώνονται τα δυο κενά, ηγεσίας και πολιτικής, η κοινωνική χρησιμότητα του συγκεκριμένου κόμματος απομειώνεται.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα ήταν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αν η ζωή δεν μας είχε στερήσει τόσο άδικα τη Φώφη Γεννηματά. Από τη στιγμή ωστόσο που έγινε αρχηγός, είχε πληθώρα ευκαιριών να ανασυντάξει το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Να το ξανακάνει ελκυστικό για το μεγάλο τμήμα της κοινωνικής βάσης του που τα τελευταία χρόνια επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ. Να πείσει ότι δεν θα ξαναγίνει “συμπλήρωμα της Δεξιάς”, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ ο Ευάγγελος Βενιζέλος, και όπως θα το έκανε ο Ανδρέας Λοβέρδος, στα… ρεπό της παρουσίας του ως τραγουδιστή στα λαϊκά πανηγύρια.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κλώτσησε όλες τις ευκαιρίες που είχε μέχρι σήμερα στα χέρια του. Εξελίχτηκε ο ίδιος σε πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ. Η ζωή και η πολιτική δεν ανέχονται για μεγάλο χρονικό διάστημα τα κενά. Και αν ο Χάρης Δούκας δεν γίνει… Καμίνης στην Αθήνα, θα προβάλει ως εκείνος που θα διαδεχθεί τον Νίκο Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Του Νίκου Φυλάγγελου
