Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, ούτε συγκυριακό. Στην εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, τις ανατροφοδοτούμενες, σύνθετες και πολυεπίπεδες κρίσεις που λειτουργούν σωρευτικά και επώδυνα για την ψυχολογία αλλά και την ποιότητα ζωής των πολιτών, το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας δείχνει να δυσκολεύεται να κατανοήσει, και επομένως να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Τις επείγουσες προτεραιότητες.
Μια ματιά να ρίξει κανείς στον δημόσιο διάλογο στα ΜΜΕ, αλλά και στα social media, με την ατζέντα που θέτουν και συζητούν οι πολιτικοί, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, θα επιβεβαιώσει την εκτίμηση περί της ακραίας παρακμής η οποία κυριαρχεί στον δημόσιο βίο.
Αντί για τις μεγάλες αλήθειες και τη ζύμωση ιδεών, το πολιτικό σύστημα επιλέγει θέματα από το… κάτω ράφι, για να περνάει η ώρα. Τόσο μιας δημοσιογραφικής εκπομπής, όσο και, κυρίως, της ζώσας πολιτικής δράσης.
Ο λογαριασμός φυσικά έρχεται… συστημένος, από κάλπη σε κάλπη, με διαδοχικά αρνητικά ρεκόρ αποχής, σε ιστορικά πρωτόγνωρα ύψη, για έναν λαό σαν τον δικό μας, βαθιά πολιτικοποιημένο και ανήσυχο.
Η φθορά μας πρόλαβε. Και παγιώνεται ως κυρίαρχο αποτύπωμα δημόσιας εικόνας. Θλίψη και απόγνωση.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
