Του Μάνου Οικονομίδη
Η μελαγχολική διάσταση της επιβεβαίωσης… Ο ΜακΛούαν ταχυδρόμησε στο μέλλον τη μεθοδολογική προειδοποίηση ότι “το μέσο είναι το μήνυμα”, και στη διαδρομή της προόδου (ή της ανάσχεσής της) οι λαοί ζητούν με αναπόφευκτη αγωνία “σημεία αναφοράς”. Σταθερές…
Ο θόρυβος που προκάλεσε η ομιλία του Κώστα Καραμανλή στα Ανώγεια, όπως και ο αντίστοιχος της προ μηνών ομιλίας του στο Μέγαρο Μουσικής, επιβεβαιώνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει εθνική σταθερά. Μπορεί να προκαλέσει γεγονότα με την αλληλουχία των ιδεών που καταθέτει στον δημόσιο βίο. Ακόμη και σήμερα, 13 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μετά την ήττα του στις εκλογές των… χρημάτων που υπήρχαν, και άνοιξαν το δρόμο για την ένταξη της Ελλάδας στην εθνική καταστροφή του μηχανισμού των Μνημονίων.
Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός που έφερε στην κάλπη περισσότερους από 3 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες για να τον ψηφίσουν σε εκλογές. Το 2004 και το 2007. Τους έπεισε. Τους ενέπνευσε. Έκτοτε, και μετά την ήττα του στις εκλογές, κανένας δεν κατάφερε να πλησιάσει τις δικές του επιδόσεις.
Το μέγεθος μετράει λοιπόν. Ένας πολιτικός που “συνομίλησε” με μια τόσο πλατιά, διευρυμένη και υπερκομματική κοινωνική πλειοψηφία, προφανώς αντιλαμβάνεται καλύτερα, σφαιρικά, εις βάθος και έγκαιρα, τι πραγματικά συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.
Και προειδοποιεί τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, με το πλεονέκτημα του ηγέτη που δεν έχει προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα να εξυπηρετήσει. Αλλά συνεχίζει, με πείσμα και κόντρα στη συγκυρία των καιρών, να κρατάει ψηλά τη σημαία του εθνικού καθήκοντος.
