Στη σιωπή, (ξανα) βρίσκει κανείς τη φωνή που είχε χάσει. Την εσωτερική φωνή. Που τον καθοδηγούσε σωστά και του επέτρεπε να διαβάζει με οξυδέρκεια τα δεδομένα τα οποία διαμορφώνουν αυτό το σύνθετο και γοητευτικό κάδρο που λέγεται ζωή…
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε εκπαιδεύσει με επάρκεια τον εαυτό του να ακούει αυτή την εσωτερική φωνή. Έτσι κατάφερε να παραμερίσει το γονιδιακό αποτύπωμα της μιζέριας, που εμμονικά χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικά και εκλογικά άυλης Αριστεράς στην πατρίδα μας, και να εκφράσει ευρύτερα κοινωνικά τμήματα και ρεύματα, πλειοψηφικά, στις εκλογές του 2015.
Η φωνή άρχισε να… ξεθωριάζει, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, όταν ξεκίνησε η περιπέτεια της διακυβέρνησης Τσίπρα. Λάθος συμμαχίες, λάθος επιλογές πολιτικών και προσώπων, λάθος ανάδειξη προτεραιοτήτων.
Η φωνή… ξεχάστηκε μετά την ήττα των εκλογών του 2019, όταν η κοινωνία του έδειξε γενναιόδωρη ανοχή, και τον προέτρεψε, με το υψηλό για κόμμα Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ποσοστό του 32%, να απαλλαγεί από τη “μίζερη Αριστερά”. Και τους… εισοδηματίες της.
Δεν το έκανε. Αναπόφευκτη συνέπεια η κατάρρευση στις εθνικές εκλογές του 2023, η αναγκαστική παραίτηση, και η επιλογή Κασσελάκη, τον οποίο στήριξε για να μην περάσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στους υπονομευτές του, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου και λοιπούς… μίζερους, παρά την αυταπόδεικτη υστέρηση του “made in USA” προϊόντος, σε βασικές… εργαστηριακές ρυθμίσεις προσωπικότητας και αντιληπτικής ικανότητας περί πολιτικής, κοινωνίας και Ελλάδας.
Μετά από έξι σχεδόν μήνες από την εκλογή Κασσελάκη και τη διάσπαση με τη φυγή των υπονομευτών, οι οποίοι ίδρυσαν τη Νέα Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να αρχίζει να (ξανα) ακούει την εσωτερική φωνή που τον οδήγησε να εκφράσει κοινωνικές πλειοψηφίες.
Αναγνωρίζοντας ως (παπανδρεϊκής υφής) “mea culpa” τη στήριξη και εκλογή Κασσελάκη, πήρε διαζύγιο από το… πουλέν του, που διολισθαίνει με ανεξήγητη αυτοπεποίθηση σε συρρικνωμένη πολιτική και ατομική σοβαρότητα, και δεν συμμετείχε καν σε ένα Συνέδριο… περαστικών χειροκροτητών, και όχι φυσικά κομματικών στελεχών, τα οποία απείχαν από τις προσυνεδριακές διαδικασίες.
Ένα δεύτερο, περισσότερο ηχηρό, πάντα παπανδρεϊκής υφής και συναισθηματικά λυτρωτικό “mea culpa” ήταν όσα είπε στο Συνέδριο της “Καθημερινής”, για τα λάθη της διακυβέρνησής του. Μεταξύ άλλων, το σκάνδαλο Novartis και τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες.
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, και προήλθαν από παραφωνίες… παρατράγουδα και μίζερους, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της εξομολόγησης Τσίπρα.
Έχοντας… ξαναβρεί τη φωνή του, ο Αλέξης Τσίπρας διορθώνει το μέλλον του, μέσω της λογοδοσίας για το παρελθόν του. Ποντάρει στην πρώτη ύλη κοινωνικής αποστασιοποίησης από την κυβέρνηση, που πολλαπλασιάζεται και αναζητεί εναλλακτική λύση. Αξιόπιστη και σοβαρή, στοιχεία που δεν διαθέτει ο Στέφανος Κασσελάκης και που διαθέτει… με όρια ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ανάγκη αυτή τη λογοδοσία προς τις κοινωνικές πλειοψηφίες που απογοήτευσε, για να παραμείνει εφεδρεία μέλλοντος για την Κεντροαριστερά. Για την… όλη Κεντροαριστερά, όπως θα έλεγε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η μόνη εφεδρεία…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
