Του Νίκου Φυλάγγελου
Περισσότερο απογοητευτική και από την ψήφιση από την ελληνική Βουλή ενός νομοσχεδίου που, αντί να καθιερώσει τη Συνεπιμέλεια, προτάσσει τη νομικίστικη ερμηνεία της γονικής μέριμνας, που φυσικά δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ισότιμη συμμετοχή των γονέων στην ανατροφή των παιδιών τους, είναι η στάση κομμάτων και μεμονωμένων βουλευτών.
Η υστερία του σκοταδισμού κατά της Συνεπιμέλειας, με απίθανες προφάσεις και δικαιολογίες, και σαφή στόχο την κολακεία του λαϊκισμού συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, δηλαδή της χωρισμένης μητέρας, την οποία οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου θεωρούν ανώτερο άνθρωπο σε σχέση με τον χωρισμένο πατέρα.
Τη μεγαλύτερη θλίψη την προκάλεσε η παρουσία του Κινήματος Αλλαγής. Του επιγόνου του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Χάρη στο ΠΑΣΟΚ, οι γυναίκες κέρδισαν μάχες για ίσα δικαιώματα. Με τις θέσεις που παρουσίασε το σημερινό Κίνημα Αλλαγής, κατά της Συνεπιμέλειας, έδειξε να επιθυμεί τη διαιώνιση της διάκρισης των γονέων σε ανθρώπους δυο κατηγοριών. Τον “ανώτερο”, που έχει την επιμέλεια του παιδιού, δηλαδή σχεδόν πάντα τη μητέρα, και τον “κατώτερο”, που καταδικάζεται σε αποξένωση και περιθωριακό ρόλο, δηλαδή τον πατέρα.
Από τη ρητορική της Φώφης Γεννηματά στη Βουλή, απουσίαζε ακόμη και η λέξη “πατέρας”. Και από τις συμπληρωματικές θέσεις τις οποίες διατύπωσαν στα social media και με αρθρογραφία τους στο διαδίκτυο στελέχη του Κινήματος Αλλαγής, προκύπτει ότι το σημερινό νομικό πλαίσιο, με έναν πατέρα που δεν είναι κακοποιητικός, βίαιος ή εγκληματίας, και παρόλαυτά στερείται το δικαίωμα να έχει ισότιμη συμμετοχή στην ανατροφή του παιδιού του μετά το διαζύγιο, μάλλον… δεν τους ενοχλεί. Δεν βρίσκουν ότι χρειάζεται διόρθωση. Δεν το θεωρούν “κακοποίηση”.
Κατανοητό…
