Μια κοινωνία που αναζητεί διαρκώς αφορμές για να ξεσπάσει όσα έχουν σωρευτεί μέσα της εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, με τις διαρκείς και ανατροφοδοτούμενες κρίσεις που συμπορεύτηκαν με την εθνική διαδρομή, έχει σε καθημερινή βάση, την καλύτερη αφετηρία… γκρίνιας.
Η κίνηση στους δρόμους, το δράμα με την κίνηση στους δρόμους, ενισχύει και πολλαπλασιάζει τη φθορά η οποία συνοδεύει τις παραμέτρους παρακμής των πολλών τελευταίων ετών.
Ο χρόνος που χάνει κάποιος εγκλωβισμένος μέσα σε ένα αυτοκίνητο σε δρόμους… φασκιωμένους από οχήματα, ο εκνευρισμός που συνοδεύει την παραπάνω συνθήκη… μη κανονικότητας, η ευκαιρία να ξανασκεφτεί κάποιος ότι… δεν περνάει καλά στη ζωή του, και μάλιστα σε πλαίσιο έντασης.
Όλα τα παραπάνω αθροίζονται και πολλαπλασιάζουν όσα ήδη… μας έχουν βρει τα προηγούμενα χρόνια. Πολιτική έκφραση για να αξιοποιήσει και να αγκαλιάσει την κοινωνική ένταση, δεν υπάρχει στη δεδομένη συγκυρία. Και δύσκολα θα υπάρξει.
Όσο ωστόσο τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται, αποκτούν το δικό τους “μικροκλίμα”. Και επηρεάζουν τις εξελίξεις. Λειτουργούν ως “ασύμμετρη απειλή”.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
