Του Νίκου Φυλάγγελου
Το εντόπιζε κανείς εύκολα στην ατμόσφαιρα. Οι Έλληνες λαχταρούσαν το φετινό καλοκαίρι. Μετά το δράμα της πανδημίας του κορονοϊού, τους θανάτους, την αγωνία, τα lockdown, τον αργό θάνατο της οικονομίας, το φάσμα της ανεργίας για μεγάλο αριθμό εργαζομένων, το φάσμα της χρεοκοπίας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Όλοι αισθάνονταν την ανάγκη να ξεχαστούν. Να… κλείσουν τον διακόπτη. Να πάρουν τις ανάσες που έχει ανάγκη ο καθένας, για να βρει τη δύναμη να συνεχίσει, με τον χειμώνα να φαντάζει εξαιρετικά δύσκολος.
Όλα αυτά “κάηκαν” με την ανείπωτη τραγωδία των πυρκαγιών. Χάθηκε η όρεξη. Κανείς δεν έχει διάθεση να κάνει τίποτα. Βλέπεις το δράμα των ανθρώπων που έχασαν τις περιουσίες τους, και όσο… αναίσθητος και αν είσαι, κλονίζεσαι μέσα σου.
Η αδυναμία εκτόνωσης της συναισθηματικής φόρτισης, συσσωρεύει την ένταση. Και η ένταση είναι η δίδυμη αδελφή της οργής. Που επίσης αναζητεί… εκτόνωση.
