Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025
Στα Τέμπη ξέμεινε η ηθική μνήμη μιας κοινωνίας με πλεονασματικό φορτίο συναισθηματικής νοημοσύνης, που αρνείται να υποκύψει στη γοητεία της παραίτησης από την ανατροφοδοτούμενη επιμονή να μην συμβιβαστεί με τις χειρότερες εκδοχές της..
Τα παιδιά που χάθηκαν, τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να φέρουν στον κόσμο, τα όνειρα που δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν, οι γονείς που ξέμειναν με ανοιχτές, αλλά κενές αγκαλιές, τις οποίες γεμίζουν μονάχα κάθε φορά που αναζητούν στις αναμνήσεις, το κίνητρο για να ανακαλύπτουν νόημα στις ζωές που συνεχίζονται.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών είναι διαρκής και ανέγκλητη, ενσωματώνοντας στην υφολογία της παραμετροποίησής της, στοιχεία φιλοσοφικής προσέγγισης της ζωής, της κοινωνικής συνύπαρξης, και φυσικά ψυχρής αφήγησης και αποτίμησης της πολιτικής ως στοιχείο επιδείνωσης της παρακμής και εμπέδωσης της φθοράς των τελευταίων 16 ετών, αντί να στέκεται αγέρωχη στις κρίσεις της συγκυρίας, ως η φυσική διέξοδος και λύση στα προβλήματα.
Το θεμελιώδες στοιχείο της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών απαντάται στο ηθικό διακύβευμά της. Στη διαχείριση που ακολούθησε. Στη συμπεριφορά και τη ρητορική, γύρω από το δυστύχημα, αλλά κυρίως προς τους συγγενείς των θυμάτων. Δηλαδή, τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους…
Η χυδαιότητα της «ποδοσφαιροποίησης»
Στο περιθώριο της δικαστικής διερεύνησης των συνθηκών που οδήγησαν στο δυστύχημα των Τεμπών και όσων ακολούθησαν, στον δημόσιο βίο και στα social media, μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τη χυδαιότητα της «ποδοσφαιροποίησης» του θέματος.
Ανάλογα με την πολιτική και κομματική αφετηρία κάποιου, και κυρίως του… προσπορισμού ευζωίας στα social media, από ανώνυμα troll αλλά και επώνυμους… ενσωματωμένους, η αφετηριακή εκκίνηση της συζήτησης δεν αφορά τη διαπίστωση της αλήθειας, με όποια υποκειμενική διάσταση έχει, και τη δικαίωση της μνήμης των παιδιών που χάθηκαν.
Το θλιβερό ιδιοτελές συμφέρον του καθενός, έφτασε στο σημείο να καθορίζει, όχι απλά τα λόγια και τις πράξεις του, αλλά πολύ χειρότερα, τη συνείδησή του…
Η ανατροφοδότηση του μίσους και του διχασμού
Το μωσαϊκό που έχει διαμορφωθεί γύρω από την εθνική τραγωδία των Τεμπών, αφηγείται και εξηγεί με ερμηνευτική πληρότητα το… κακό ριζικό του τόπου μας. Μια κοινωνία παραδομένη στα πάθη της, είναι συνηθέστατα ανήμπορη να αντισταθεί στη γοητεία που της ασκεί η εμφύλια αντιπαράθεση.
Κάπως έτσι, η ανατροφοδότηση του μίσους και του διχασμού, από εκείνους που ευνοούνται από τη διαιώνιση της παρακμής, καθώς δεν έχουν λόγο, ρόλο και… εισόδημα, σε συνθήκες κανονικότητας, εθνικής συνοχής σύνθεσης και συνεννόησης, λειτουργεί ως πυρηνική… κληρονομιά της εθνικής καταστροφής που προκάλεσαν στην Ελλάδα τα Μνημόνια.
Χάσαμε μέρος της ψυχής μας. Και ξεχάσαμε να παλεύουμε…
Του Μάνου Οικονομίδη
