Η τραγωδία των Τεμπών έχει ήδη καταγραφεί στην εθνική μνήμη ως το σημείο τομής για τη μετατόπιση του κοινωνικού εκκρεμούς, στη σκιά της άθλιας χυδαιότητας με την οποία κανιβαλίστηκαν στον δημόσιο βίο και τα social media, από πολιτικούς τυχοδιώκτες, ενσωματωμένες φωνές των ΜΜΕ και καλοπληρωμένα (και ευεργετημένα) τρολ, οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους.
Οι γονείς που ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους, και τους υποδέχεται η σιωπή, αντί για τη φωνή του παιδιού τους.
Οι γονείς που συνεχίζουν ως “ζωντανοί νεκροί”. Και ζουν, και για τα παιδιά τους, για όσους δεν είναι πια εδώ.
Η Μαρία Καρυστιανού καθιερώθηκε ως το πρόσωπο-σύμβολο αυτής της τραγωδίας. Του αγώνα για Κράτος Δικαίου, όχι μόνο για την τραγωδία των Τεμπών, αλλά για την απουσία Κράτους Δικαίου στο σύνολο της σύγχρονης εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια για τα Τέμπη, εντός αλλά και εκτός χώρας, διαμόρφωσαν ένα καινούριο πολιτικό σκηνικό. Πυροδότησαν στην ανασύνθεσή του, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, και μάλιστα με ταχύτερους ρυθμούς από το αναμενόμενο.
Τα Τέμπη λειτούργησαν ως “μαγνήτης” για την αφύπνιση απέναντι στην εθνική παρακμή, η οποία έχει παγιωθεί στη χώρα μας από την εθνική καταστροφή των Μνημονίων.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, οι τυχοδιώκτες ακροκεντρώοι. Οι ηθικά ασπόνδυλοι και ιδεολογικά και πολιτικά απόβλητοι, που μετακινούνται από το ένα κόμμα σε εκείνο το οποίο… πολεμούσαν και καθύβριζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, για… προσπορισμό. Οι εισοδηματίες του μίσους και του διχασμού, καθώς χωρίς διχασμό και μίσος στην κοινωνία και τον δημόσιο βίο, δεν έχουν λόγο και ρόλο ύπαρξης. Επομένως, δεν έχουν και… επιδόματα.
Το μίσος τους για τη Μαρία Καρυστιανού είναι άσβεστο. Και η ατροφική ενσυναίσθησή τους, δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν πόσο αποκαλύπτονται τα ιδιοτελή κίνητρά τους.
Μικροί, ελάχιστοι. Μοιραίοι για όσους τους ανέχτηκαν και τους… ευεργέτησαν.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
