Μια μνήμη που επιμένει, δεν μπορεί παρά να διαμορφώνει χαρακτηριστικά αυτονομίας, αναφορικά με τη δυναμική και την ανατροφοδοτούμενη παρέμβασή της στη δημόσια σφαίρα.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών, ως εθνικό τραύμα και ρωγμή στη σύγχρονη διαδρομή του τόπου μας, στη σκιά της φθοροποιού παρακμής που παγιώθηκε τα τελευταία 15 χρόνια, ως οδυνηρή κληρονομιά της εθνικής καταστροφής των εθνοκτόνων Μνημονίων, αντανακλά στον καθρέφτη της εθνικής αυτογνωσίας, μια τέτοια, επίμονη και βιωματική μνήμη.
Τα επεισόδια του πολιτικού μέλλοντος λοιπόν, είναι αναπόφευκτα επηρεασμένα από τα Τέμπη. Από το «κυρίως θέμα» μέχρι τις μικρότερες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, τον χρόνο διεξαγωγής των επόμενων εκλογών, είτε διενεργηθούν πρόωρα, εντός του 2026, είτε στην εκπνοή της συνταγματικής τετραετίας της σημερινής κυβέρνησης, το 2027.
Με τα Τέμπη να παραμένουν καρφιτσωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο, η Άνοιξη, δηλαδή το χρονικό διάστημα πέριξ της εθνικής τραγωδίας στον επίλογο εκείνου του μοιραίου Φεβρουαρίου του 2023, καθίσταται… απαγορευτική για τη διενέργεια εκλογών.
Με την εξαίρεση φυσικά όσων υποτιμήσουν την ψυχολογική επίπτωση της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών στον ψυχισμό των Ελλήνων, και την πυροκρότηση ακραίας απαξίωσης και καταδίκης συνολικά του πολιτικού συστήματος, που πυροδοτεί αυθόρμητα.
Η γεωμετρία της ψήφου
Η γεωμετρία που διαμορφώνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ενσωματώνει πολυπαραγοντικές και σύνθετες παραμέτρους, που επηρεάζουν την ψυχολογία, και επομένως την κρίση του πολίτη-ψηφοφόρου.
Η συγκυρία απαντάται μονάχα σε επίπεδο φόρτισης των παραμέτρων που ήδη υπάρχουν, και αναζητούν την κατάλληλη αφορμή για να επανατοποθετηθούν σε διαφορετική σειρά αξιολόγησης.
Ειδικά όταν είναι εμφανής και καταγεγραμμένα διαπιστωμένη η πολλαπλασιαζόμενη αποστροφή της κοινωνίας για το πολιτικό σύστημα και θεσμούς-πυλώνες της Δημοκρατίας, με κορυφαίο, περισσότερο ηχηρό και επώδυνο παράδειγμα τη Δικαιοσύνη.
Ο αστάθμητος παράγοντας της «συσσώρευσης»
Στην τελική ευθεία για τις κάλπες των εθνικών εκλογών, όποτε και αν στηθούν αυτές, θα πρέπει να προσμετρήσουμε ως σημείο καμπής και επιρροής των δεδομένων, τον αστάθμητο παράγοντα της «συσσώρευσης».
Δηλαδή, το πόσο φορτίζεται αρνητικά η κοινωνία, όταν αθροίζει και πολλαπλασιάζει απογοητεύσεις, όταν διαπιστώνει ότι η ποιότητα ζωής δεν είναι εκείνοι που ευελπιστούσε, όταν η διόρθωση των βαθιών πληγών που άνοιξαν τα Μνημόνια έχουν επουλωθεί σε λιγότερο βαθμό.
Η «συσσώρευση» διαμορφώνει παραδοσιακά το δικό της εκλογικό οικοσύστημα. Που προσλαμβάνει χαρακτηριστικά παγίωσης αλλά και… αυτοπροστασίας. Από τη στιγμή που η κοινωνία προσπεράσει το σημείο «βρασμού» και οδηγηθεί στις κάλπες με διάθεση και ψυχολογία τιμωρητικής ψήφου, δεν βλέπει μπροστά της τίποτα. Και δεν τη σταματάει τίποτα.
Η οργή έχει τη δική της ρητορική. Ενίοτε και τη δική της μελωδία…
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 4 Μαϊου 2025
