Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 19 Μαϊου 2024
Στο προοίμιο κάθε συντακτικού αποτυπώματος εθνότητας του δυτικού κόσμου, σεργιανίζει η διαρκής και ανθεκτική στη φθορά του χρόνου και της συγκυρίας προτροπή προς τους πολίτες, να παραμένουν ενεργοί και μάχιμοι. Σε δημιουργική εγρήγορση για την υπεράσπιση του αγαθού της Δημοκρατίας, του λιγότερο ατελούς πολιτεύματος που επινόησε η ανθρώπινη σκέψη.
Εμείς οι Έλληνες, έχουμε το πρόσθετο βάρος, ιστορικό, ηθικό και συναισθηματικό, να διατηρούμαστε σε προχωρημένη εγρήγορση ως ενεργοί πολίτες, από τη στιγμή που το έθνος μας, έστω και στην παρηκμασμένη και φθοροποιό τρέχουσα εκδοχή του, προσεγγίζεται από την ανθρωπότητα και την ανατροφοδοτούμενη Ιστορία, ως το μαιευτήριο της Δημοκρατίας.
Περί «πατριωτισμού» ο λόγος, το πώς εκδηλώνεται, το τι σημαίνει, το τι συνεπάγεται. Πώς μετασχηματίζεται σε εποχές ακραίας και ανατροφοδοτούμενης αβεβαιότητας, ανασφάλειας, σύγχυσης, όπως είναι η περίοδος που ξεκίνησε για τη χώρα μας με την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, τότε που ο τελευταίος των Παπανδρέου εκφώνησε το μοιραίο διάγγελμα από το Καστελόριζο.
Οι «κρυμμένες αλήθειες» των δημοσκοπήσεων
Σε ένα τέτοιο αφόρητο πλαίσιο καθημερινότητας, η ελληνική κοινωνία δείχνει να το διασκεδάζει, με το ανελέητο «τρολάρισμα» προς το σύστημα, μέσω των δημοσκοπήσεων. Που έχουν απαξιωθεί, για τη σκανδαλώδη αδυναμία τους να καταγράψουν σωστά και να ερμηνεύσουν… ακόμη πιο σωστά, τις τάσεις που επικρατούν σε επίπεδο κοινωνικού υποβάθρου, ως αναπόφευκτη γεωμετρία «συρρίκνωσης» της Δημοκρατίας.
Έτσι όπως εκδηλώνεται αυτή, με τα σοκαριστικά ύψη στα οποία καταγράφεται με συνέπεια η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες την τελευταία δεκαετία, ειδικά από τις εκλογές του 2015 και μετά. Η αποχή ισούται με παραίτηση από τη συμμετοχή και την παρέμβαση στη συνδιαμόρφωση του μέλλοντός μας, λειτουργεί ως αυτοάνοσο νόσημα για τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος, απονομιμοποιεί θνησιγενείς πλειοψηφίες και δυσφημεί τη διεθνή ηχώ της χώρας, ως ένα έθνος με βιωματική απόσταση ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.
Στις δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες… ξεδίνουν. Τρολάρουν με ενθουσιασμό. Και το «σύστημα» βρίσκεται σε διαρκή αδυναμία κατανόησης όσων συμβαίνουν γύρω του, με συνέπεια να δυσκολεύεται να επικαιροποιήσει τα θεμελιώδη αφηγήματά του, να πείσει και να συγκινήσει τις κοινωνικές δεξαμενές στις οποίες απευθύνεται και τις οποίες (υποτίθεται) ότι εκφράζει.
Ο Ελύτης το είχε χρωματίσει τόσο μελαγχολικά, με την ποίησή του. Το άλμα γρηγορότερο από τη φθορά, ξεχάσαμε να το κάνουμε. Η φθορά μας πρόλαβε. Και παγιώνεται ως αναπότρεπτη παρακμή. Διαρκείας.
