Του Κυριάκου Βελισσάριου
Η προσπάθεια των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου να συνθέσουν ένα κοινό μέτωπο απέναντι στις προκλήσεις της τρέχουσας συγκυρίας αλλά και του μέλλοντος, διατηρεί μια ιστορική αναγκαιότητα. Φτάνει βεβαίως να οδηγούμαστε και σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, πέρα από τις διακηρύξεις.
Δυστυχώς η εμπειρία δεν μας κάνει αισιόδοξους. Το συμφέρον κάθε χώρας προτεραιοποιείται συνήθως έναντι του κοινού συμφέροντος όλων. Δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό. Και βρίσκουν χώρο να… ελιχθούν, εκείνοι που θα έπρεπε να περιθωριοποιηθούν.
Για τον Ταγίπ Ερντογάν, για παράδειγμα, τέτοιες πρωτοβουλίες του προσφέρουν το… άλλοθι που ψάχνει, για να “πνίξει” την Ευρώπη με το μεταναστευτικό. Ήδη γκρινιάζει, και προσπαθεί να εμφανιστεί ως… θύμα, κατηγορώντας τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου ότι δεν συνομιλούν με την Τουρκία.
Κάθε φορά που ο Τούρκος Πρόεδρος αγκάλιασε μια τέτοια στρατηγική στο παρελθόν, ακολούθησαν… τρένα με μετανάστες. Η Ευρώπη άλλωστε παραμένει εγκλωβισμένη στα ηγετικά αδιέξοδά της. Και χωρίς την Άνγκελα Μέρκελ στη Γερμανία, η πραγματικότητα επιδεινώνεται.
