Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στον Ανδρέα Λοβέρδο μπορεί να αναγνωρίσει κανείς ικανότητες. Και να κατανοήσει τις… εκκρεμότητες που κουβαλάει μέσα του, και τον ωθούν, για ακόμη μια φορά, στο… άλμα λογικής να διεκδικήσει την ηγεσία ενός πολιτικού χώρου, τον οποίο ο ίδιος φαντάζεται… διαφορετικά από την πραγματικότητα.
Είναι ήδη 65 ετών, και βρίσκεται σε χώρους κυβερνητικής άσκησης εξουσίας, από το 1996, όταν ο “πολιτικός πατέρας” του, Κώστας Σημίτης, τον διόρισε Γενικό Γραμματέα στο υπουργείο Εσωτερικών. Μπήκε στην κεντρική πολιτική σε ηλικία 40 ετών, και βρίσκεται ήδη 25 χρόνια στην πρώτη γραμμή. 25 ολόκληρα χρόνια…
Βουλευτής, υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη, υπαρχηγός του Ευάγγελου Βενιζέλου στην εκπροσώπηση της “ανορθογραφίας” Σημίτη στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια αντάρτης, με δικό του κόμμα, και μετά δελφίνος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, και μετά υπουργός της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, και μετά αμφισβητίας της ηγεσίας Γεννηματά, και μετά… πάλι υποψήφιος αρχηγός.
Οι φιλοδοξίες δεν ποινικοποιούνται, φυσικά. Είναι ωστόσο να απορεί κάποιος, πότε… καταλαβαίνεις ότι η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες σου. Και στον Ανδρέα Λοβέρδο, με τη μακρά διαδρομή στον χώρο του Κέντρου, αλλά και με το ακαδημαϊκό παρελθόν στα Πανεπιστήμια, θα έπρεπε να του λέει πολλά η απαξιωτική προσέγγιση της υποψηφιότητάς του στα social media, ως… “δεξιούλης”. Όχι από καλοπληρωμένα τρολ και χυδαίους. Από κανονικούς ανθρώπους.
Στον Ανδρέα Λοβέρδο μπορεί να αναγνωρίζει κανείς την ηθική αγανάκτηση που του προκάλεσε η απόπειρα “εξόντωσης χαρακτήρα” μέσω του σκανδάλου της Novartis. Κατανοητό. Και ανθρώπινα, και πολιτικά. Όταν αισθάνεσαι ότι σε πνίγει το δίκιο όμως, δεν διεκδικείς να γίνεις αρχηγός. Και μάλιστα εκφράζοντας ιδέες που απέχουν πολύ από την πολιτική ιδεολογία με την οποία μπήκες στην πολιτική.
Πρέπει να μπορείς να προσφέρεις κάτι καινούριο. Κάτι διαφορετικό. Και η υποψηφιότητα Λοβέρδου δεν πείθει ότι διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά…
