Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η διάψευση των μεγάλων προσδοκιών… Η εκλογή του Τζο Μπάιντεν στην Προεδρία των ΗΠΑ είχε το αναπόφευκτο διακύβευμα των πληγών που είχε ανοίξει ο Ντόναλντ Τραμπ, εντός και εκτός συνόρων. Ο πολύπειρος πολιτικός διεκδίκησε την υστεροφημία του “θεραπευτή” της Αμερικής, εκείνου που θα έκλεινε το κεφάλαιο του κοινωνικού διχασμού στο εσωτερικό των ΗΠΑ, και την ίδια στιγμή να αποκαταστήσει το κύρος της υπερδύναμης σε διεθνές επίπεδο.
Μετά από επτά μήνες στο Οβάλ Γραφείο, ο Τζο Μπάιντεν έχει αποτύχει και στις δυο στοχεύσεις. Σε επίπεδο κοινωνίας, εν πολλοίς και λόγω των εντάσεων που συνοδεύουν τη διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού, η ένταση και ο διχασμός παραμένουν και… δεν πηγαίνουν πουθενά.
Σε διεθνές επίπεδο, το αδιανόητο κάζο στο Αφγανιστάν, θυμίζει ότι μια… σκουριασμένη ομάδα συνεργατών, όπως είναι το επιτελείο Μπάιντεν, που έχει… ξεμείνει στην εποχή Ομπάμα, με τους Άντονι Μπλίνκεν, Τζέικ Σάλιβαν και Μπιλ Μπερνς να αδυνατούν να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα στη γεωπολιτική σκακιέρα, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία.
Αυτή είναι η “πιο σκοτεινή ώρα” του Τζο Μπάιντεν, για να θυμηθούμε τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και τη μάχη για να αντέξει η Μεγάλη Βρετανία την απόπειρα εισβολής από τη ναζιστική Γερμανία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα τα καταφέρει όπως ο “πατέρας της νίκης”.
