Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Μαζευόμαστε καμιά τριανταριά νοματαίοι και ξεκινάμε για να διαλύσουμε μια εκδήλωση «αντιπάλων». Μπορεί να διαφωνούμε μαζί τους για τα πολιτικά, για το ποδόσφαιρο, για οτιδήποτε. Αρκεί να διαφωνούμε και αυτοί οι «άθλιοι» να θέλουν να πουν τη γνώμη τους. Τι είμαστε; Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς. Από ποια πλευρά βρίσκεται όταν πέφτει η μολότοφ που έλεγε και ο λαοπρόβλητος. Η ουσία είναι ότι τα τάγματα εφόδου που μυρίζουν αριστερή ναφθαλίνη και αρχαιολογία έχουν «άδεια» από κάποια απροσδιόριστη ανώτατη αρχή να ασχημονούν. Αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν…
Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε μια εικόνα. Μια ομάδα δεξιών τραμπούκων – επειδή το είδος είναι σε αφθονία και ο καθένας μπορεί να προσλάβει μερικούς – κάνει «παρέμβαση» στις οικίες στελεχών της αριστεράς. Πετάει τρικάκια του τύπου «προδότες – δολοφόνοι θα έρθει η ώρα σας» και αποχωρεί ανενόχλητη, αν όχι συνοδευόμενη από μοτοσικλετιστές του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, μην τυχόν και τους συμβεί κάτι στη διαδρομή και γίνουν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες.
Στη συνέχεια η ίδια ομάδα εισβάλλει σε εκδήλωση αντιφρονούντων και απαιτεί να διαλυθεί, επειδή δεν συμφωνεί με τις θέσεις που πρόκειται να παρουσιάσουν οι ομιλητές. Ή ακόμη καλύτερα, απαιτεί από τους ομιλητές να αλλάξουν τις απόψεις τους και να καταγγείλουν τον εαυτό τους.
Μια χαρά μέχρις εδώ. Και μην μου πείτε ότι δεν είναι μια χαρά. Διότι δεν είδα μέχρι σήμερα κάποιον να αντιδρά στα σοβαρά για όσα ήδη συμβαίνουν. Αυτά που ήδη περιγράφουμε γίνονται από τους συντρόφους της αριστεράς. Και είναι τέτοια η συχνότητά τους που τα θεωρούμε όλοι μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας. Σαν να είναι αυτή η κανονικότητα. Η αριστερά έχει το απεριόριστο δικαίωμα σε αυτήν τη χώρα να κτίζει καθηγητές στα γραφεία τους, να επισκέπτεται «αντιπάλους» στα σπίτια τους και να κάνει «παρεμβάσεις», αγνοώντας ότι στο σπίτι εκείνο πιθανότατα να υπάρχουν μικρά παιδιά, κάνουν ντου σε στυλ χουλιγκάνων σε εκδηλώσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν ή οργανώνουν αντισυγκεντρώσεις.
Πολύ καλά! Αν αυτό δεν είναι πολιτικός χουλιγκανισμός, πώς αλλιώς μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει; Αν δεν είναι μια επιχείρηση τρομοκρατίας των πολιτικών τους αντιπάλων, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Και πώς θα αντιδρούσε η ίδια η αριστερά αν κάποιοι δεξιοί ανεγκέφαλοι αποφάσιζαν να τους αντιγράψουν και να δημιουργήσουν έτσι συνθήκες … εμφυλίου; Διότι εκεί θα οδηγηθούμε αν αντιγράψει ο ένας τον άλλον.
Για να μην πούμε ότι είμαστε ήδη εκεί. Σαν να ζούμε μία ακόμη περίοδο «κόκκινης τρομοκρατίας». Τα γεγονότα στον Ιανό όχι μόνο επιχειρήθηκε να διαστρεβλωθούν από τους φύλακες της … Ελευθεροτυπίας, αλλά δεν καταδικάστηκαν από τα κόμματα της Βουλής. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στελέχη των κομμάτων του Κοινοβουλίου στήριξαν με δημόσιες τοποθετήσεις τους τραμπούκους.
