Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Ηθεωρία είναι πάντοτε πετυχημένη. Στα χαρτιά! Στην πράξη κάτι πετυχημένο στο πεδίο της θεωρίας μπορεί να πάσχει και στο τέλος να προκαλέσει ζημία, παρά τις καλές προθέσεις εκείνων που αποφάσισαν να την κάνουν κομμάτι της ζωής μας. Να μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Ένας τόσο μεγάλος πρόλογος ήταν απαραίτητος για ένα νέο πιθανό «ατύχημα» που ακούει στο όνομα «εξωδικαστικός συμβιβασμός».
Η είδηση είναι η εξής: Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι όσοι προχωρούν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους σε ποσοστό μόλις 30% και μάλιστα έπειτα από μόλις δύο ή τρεις μήνες από την σύναψη της συμφωνίας τους. Το αναλόγως αντίστροφο συμβαίνει με όσους έρχονται σε απευθείας συμφωνία με τις τράπεζες. Είναι συνεπείς σε ποσοστό 70% στο ίδιο χρονικό διάστημα. Πάμε λίγο να το ξεδιαλύνουμε!
Καταρχήν να πούμε ότι η ιδέα του εξωδικαστικού συμβιβασμού είναι μια καλή ιδέα. Αν κανείς την εξετάσει αυτόνομα, σαν να είναι το μοναδικό λουλούδι που ανθίζει στον κήπο της αγοράς και συμβαίνει να μην έχει εμπειρίες από τον κανονικό κόσμο. Διότι αν έχει εμπειρία από τον κόσμο που αναπνέουμε όλοι οι υπόλοιποι και οι μοναδικές του προσλαμβάνουσες δεν είναι τα κομματικά και υπουργικά γραφεία, τότε θα είχε ήδη εντρυφήσει στο πρόβλημα και θα είχε κάνει τις απαραίτητες αλλαγές.
Τα στατιστικά στοιχεία λένε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι ακόμα νωρίς, ότι δεν έχουμε πολλές υποθέσεις μέσα στο σύστημα. Γιατί λοιπόν ο εξωδικαστικός δημιουργεί νέα κόκκινα δάνεια; Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσει ο κ. υπουργός, πριν αρχίσει να … μπινελικώνει (κατά δήλωσή του) τους συνομιλητές του.
Κατά πάσα πιθανότητα η αιτία του προβλήματος είναι η ακόλουθη: Ο εξωδικαστικός συγκεντρώνει όλες τις οφειλές του πολίτη και τις ρυθμίζει συνολικά. Μέχρι εκείνη την ώρα ο πολίτης είχε αποφασίσει να είναι συνεπής σε κάποιες υποχρεώσεις του και ασυνεπής σε κάποιες άλλες.
Όταν λοιπόν όλες οι ρυθμίσεις μπαίνουν μέσα σε ένα τσουβάλι, η ασυνέπεια κυριαρχεί στο σύνολο των υποχρεώσεων, αφού ο εξωδικαστικός συμβιβασμός δεν είναι πύλη για κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου υπάρχουν λεφτόδεντρα. Δεν αλλάζει το εισόδημα των πολιτών. Φέρνει όμως μπροστά το πρόβλημα που νωρίτερα είχε κρυφτεί κάτω από το χαλί. Ο πολίτης θα εξακολουθεί να χρωστά. Όχι «κάπου», όπως ήταν πριν, αλλά παντού!
Τι πρέπει να κάνει ένας καλός υπουργός; Να φωνάξει εκείνους που μέχρι χθες «μπινελίκωνε» και να βρει λύσεις. Διότι την ώρα που θα αυξάνονται τα κόκκινα δάνεια το κύμα εκείνο θα έχει ονοματεπώνυμο: Το δικό του!
