Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Υπάρχουν τρεις απόψεις στα ελληνοτουρκικά. Η μία είναι εκείνη των τουρκοφάγων. Γνωστή φυλή, άγνωστο ποια ακριβώς στάση θα τηρήσουν πολλοί εξ αυτών στην πραγματικά κρίσιμη στιγμή. Η άλλη είναι εκείνη των «ειρηνόφιλων». Συνιστούν υποχώρηση υπό τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι ικανοί να παραδώσουν τα κλειδιά της πόλης χωρίς καν να τους ζητηθεί. Και η τρίτη άποψη είναι αυτή που λέει «πάμε και βλέπουμε». Η οποία γενικώς είναι ενοχλητική ως άποψη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση έχει μία αντικειμενική βάση συζήτησης.
Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα είναι ένα σημαντικό γεγονός από μόνο του. Είναι ένα σημαντικός ηγέτης και έχει καταφέρει με την πολιτική του να οδηγήσει την Τουρκία σε δρόμους που πριν μερικά χρόνια δεν τολμούσε να φανταστεί ούτε ο πιο αισιόδοξος πολίτης της. Το να τον υποτιμήσει κανείς τον Ερντογάν ή να προσπαθήσει να τον «μειώσει» είναι λάθος. Και να μην ξεχνάμε ότι επί των ημερών του Ερντογάν οι εντάσεις με την Ελλάδα ήταν λιγότερες σε σχέση με την εποχή των Κεμαλιστών.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία έγινε ένα φιλικό κράτος. Τα γεγονότα στον Έβρο μας βεβαιώνουν για το ακριβώς αντίθετο. Αλλά στη διεθνή πολιτική σκακιέρα δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι ή εχθροί. Υπάρχουν συμφέροντα που ο κάθε ένας προσπαθεί να τα εξυπηρετήσει και τα αντιλαμβάνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ο Ερντογάν, λοιπόν, δείχνει να “αγοράζει” για τα ελληνοτουρκικά το σενάριο της υπομονής και της αναμονής. Το οποίο, όμως, στη συγκεκριμένη περίοδο τυχαίνει να βολεύει κι εμάς…
Δεν ξέρουμε αν στην Αθήνα θα είναι ένας κομιστής θετικών ενεργειών ή αν θα επαναλάβει την κακή παρουσία που είχε επί των ημερών Τσίπρα – Παυλόπουλου. Αλλά ο Ερντογάν είναι «παίκτης» κι ως τέτοιον πρέπει κανείς να τον αντιμετωπίσει. Κι ένας παίκτης δεν αντιμετωπίζεται ούτε με πολεμοχαρείς ρητορικές ούτε με ανιστόρητες υποχωρήσεις. Αν θέλει κανείς να έχει πιθανότητες, είναι υποχρεωμένος κι αυτός να «παίξει». Να είναι το ίδιο απρόβλεπτος και αποφασιστικός. Με άλλα λόγια, βλέποντας και κάνοντας. Έτοιμοι για να εκμεταλλευτούμε την οποιαδήποτε προσφορά ειρήνης και την ίδια ώρα αποφασισμένοι να του δείξουμε ότι δεν πρέπει να επενδύσει σε τυχόν υποχωρητικότητά μας.
Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι μία υπόθεση του Μητσοτάκη ή του Ανδρουλάκη. Είναι μία εθνική υπόθεση που δεν «σηκώνει» μικροπολιτικά παιγνίδια. Και το σημειώνουμε επειδή διάφοροι κάνουν πρόβες πατριωτισμού μπροστά στον καθρέπτη. Ας αφήσουν για τώρα τους λεονταρισμούς και τους θεατρινισμούς. Άλλωστε, όλοι κυβέρνησαν. Και την κρίσιμη ώρα άλλοι το έριξαν στο ζεϊμπέκικο, άλλοι στις κουμπαριές κι άλλοι έτρεμαν τις απειλές Ερντογάν και ζητούσαν από δικαστές να καταπατήσουν κάθε έννοια δικαίου στα ανθρώπινα δικαιώματα.
