Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Η Κεντροδεξιά είναι η μοναδική παράταξη που έχει αναγνωρίσει την ανικανότητα και ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα. Η επανίδρυση του κράτους του Κώστα Καραμανλή και το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι δύο ομολογίες πολιτικής πίστης που οι άλλες παρατάξεις έχουν αρνηθεί. Το επιτελικό κράτος έχει εχθρούς από την πρώτη ημέρα, επειδή η πιθανή του επιτυχία θα έθετε σε αμφισβήτηση την κοσμοθεωρία της «άλλης πλευράς». Ωστόσο, το «γήπεδο» γέρνει κι αυτή τη φορά υπέρ των αρνητών.
Η διαπίστωση είναι σωστή: Το ήδη αναποτελεσματικό ελληνικό κράτος μεγάλωσε απότομα και ανορθόδοξα επί των ημερών του Ανδρέα Παπανδρέου και συντηρήθηκε στη συνέχεια απ’ όλους τους άλλους πρωθυπουργούς. Ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος που κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα της επανίδρυσης του κράτους, δεν τόλμησε να κάνει το παραμικρό.
Το επιτελικό κράτος έχει κι αυτό μία σωστή αφετηρία, όπως είχε και το σχέδιο Παυλόπουλου επί κυβέρνησης Καραμανλή: Την διαπίστωση, δηλαδή, της ανικανότητας του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού. Από διαπιστώσεις πάμε καλά! Τα προβλήματα ξεκινούν συνήθως, όταν επιχειρούμε στο πεδίο.
Το επιτελικό κράτος, λοιπόν, έχει όμως κι αυτό δύο μεγάλες αδυναμίες, όπως είχε και το σχέδιο Παυλόπουλου. Η πρώτη είναι ότι σχεδιάστηκε από καθηγητές πανεπιστημίου. Οι καθηγητές είναι καλοί και άγιοι για τα αμφιθέατρα των σχολών, αλλά συνήθως αποτυγχάνουν όταν επιχειρούν να βγουν από το εργαστήριο των πειραμάτων για να εφαρμόσουν πειραματικά σχέδια στην πραγματική ζωή.
Η δεύτερη αδυναμία έχει να κάνει με το γεγονός ότι και αυτή τη φορά επιχειρήθηκε μία παρέμβαση από πάνω προς τα κάτω, όταν το πρόβλημα, τελικά, εντοπίζεται σε όλη τη δομή του δημόσιου τομέα και δε λύνεται με έναν … νόμο και ένα άρθρο.
Τι συμβαίνει σήμερα; Συνέβησαν τόσα πολλά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα που μας θύμισαν αυτές ακριβώς τις παθογένειες του δημόσιου τομέα που όλοι καταδικάζουμε και όλοι λατρεύουμε στο τέλος να κρύβουμε κάτω από το χαλί. Ναι μεν η σφοδρότητα των φαινομένων ήταν τέτοια που η κατάσταση δε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την καλύτερη οργανωμένη υπηρεσία στην καλύτερη χώρα του κόσμου, αλλά και η δική μας γύμνια είναι δεδομένη. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι η πρωτοφανής ένταση των φαινομένων μας επέτρεψε να βρούμε άλλοθι, αλλά τελικά όλοι ξέρουμε την αλήθεια. Κι η αλήθεια πονάει…
Είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος άλλος αναγνωρίζει το πρόβλημα! Ο ΣΥΡΙΖΑ; Μαζί με το ΚΚΕ έσπευσαν να «καλύψουν» τους συνδικαλιζόμενους που πέταξαν στη θάλασσα τον άτυχο Αντώνη! Πού να ακούσουν για αξιολογήσεις στο δημόσιο και άλλα τέτοια! Δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους. Για την αριστερά το κράτος δε φταίει ποτέ σε τίποτα. Είναι το ιερό τοτέμ που αποτελεί ταμπού ακόμη και να σκεφτεί κανείς ότι δεν αποτελεί τη λύση αλλά το πρόβλημα.
Ευθύνη υπάρχει! Αλλά όχι στο ότι η κυβέρνηση δε λειτούργησε «σωστά» το κράτος. Αυτός ο ξεχαρβαλωμένος και χρεοκοπημένος οργανισμός δεν μπορεί να δουλέψει καλύτερα. Όχι όπως είναι. Και για να αλλάξει χρειάζεται περισσότερη δουλειά από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω, όπως επιχειρήθηκε με το επιτελικό κράτος. Κι ακόμη κι έτσι δεν είναι βέβαιο πόση επιτυχία θα έχει το εγχείρημα. Ότι κάτι θα αλλάξει, θα αλλάξει. Αλλά χρειάζεται χρόνος και υπομονή.
Το βασικό πολιτικό θέμα, πάντως, παραμένει. Πιστεύει άλλος πολιτικός χώρος ότι το δημόσιο πρέπει να αλλάξει; Πολύ φοβόμαστε πως όχι. Από την άλλη πλευρά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου το έχει κατανοήσει και ζητάει γρήγορες και βαθιές αλλαγές. Είναι ο κόσμος που έδωσε στις εκλογές τη μεγάλη νίκη στη ΝΔ. Κι αυτή την εντολή πρέπει να αξιοποιήσει η κυβέρνηση και να πολλαπλασιάσει τα βήματά της προς την οδό των μεταρρυθμίσεων.
Στο μεταξύ έχει να αντιμετωπίσει και πρόσθετα προβλήματα. Όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά στο τέλος η ίδια η κοινωνία. Οι παθογένειες του δημόσιου τομέα έχουν μεταδοθεί όπως τα καρκινικά κύτταρα και στον ιδιωτικό τομέα. Η απειλή δεν αφορά πλέον μόνο την … εύρυθμη λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού, αλλά ένα ολόκληρο έθνος. Η σήψη εξαπλώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και καλύπτει τα πάντα…
