Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Τι ζήτησε ο «παίκτης» Κασσελάκης; Να παραιτηθεί «ήρεμα» ο κ. Μητσοτάκης και στη συνέχεια να γίνουν εκλογές με την παρουσία… διεθνών παρατηρητών! Και κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει το σημερινό σημείωμα, ζητώντας από τους αναγνώστες να στοχαστούν τα λόγια του θείου από το Σικάγο. Το πρόβλημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι ότι έχει να αντιμετωπίσει την ατελείωτη βλακεία μιας ανύπαρκτης πολιτικά αντιπολίτευσης. Αλλά το γεγονός ότι άφησε τα περιθώρια και πρέπει πλέον να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας…
Αυτό το «ήρεμα» ήταν όλα τα λεφτά. Αποδεικνύει ότι η πολιτική συζήτηση έχει περάσει σε άλλα επίπεδα με τους κκ Κασσελάκη και Ανδρουλάκη. Αυτό με τους διεθνείς παρατηρητές να μην το συζητήσουμε! Χαρακτηρίστηκε υπερβολή ακόμη και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για την πρόταση μομφής του κ. Ανδρουλάκη; Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η δυσκολία όταν υπογράφει κανείς γραμμάτια δεν είναι την ώρα που βάζει την υπογραφή του, αλλά όταν στο μέλλον θα του ζητηθεί να την «τιμήσει». Εκτός κι αν πιστεύει ότι δεν πρόκειται να του το ζητήσει κάποιος, ότι τα γραμμάτια αυτά θα είναι άνευ αντικρίσματος στο μέλλον…
Επί της ουσίας! Τα Τέμπη τραυματίζουν την κυβέρνηση. Δικαίως! Επειδή ακόμη και αυτή η τραγωδία δεν στάθηκε αφορμή για να αλλάξουν όλες οι γνωστές παθογένειες που μας έχουν οδηγήσει σε ένα παραλυμένο και δυσλειτουργικό κράτος. Μετά το Σαμίνα, τα Τέμπη. Αύριο τι; Όσο αναπαράγονται οι συνθήκες που προκάλεσαν τις προηγούμενες τραγωδίες, είναι βέβαιο ότι θα έρθουμε αργά ή γρήγορα αντιμέτωποι και με τις επόμενες.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στο ότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με το ακροατήριό τους. Δεν θέλουν να το δυσαρεστήσουν. Επίσης, οι κυβερνήσεις έχουν δυσανεξία στην κριτική. Γι αυτόν το λόγο και είναι μαλωμένες με την αλήθεια.
Η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, έτσι ώστε να την εξαναγκάσει να κάνει καλά τη δουλειά της. Το πρόβλημα στην υπόθεση των Τεμπών είναι ότι και η αντιπολίτευση δεν θέλησε να μπει στην ουσία της υπόθεσης. Ακριβώς επειδή κι εκείνη απέφυγε να δυσαρεστήσει το ακροατήριό της. Κι είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι από το κάδρο βγήκε γρήγορα η ρυθμιστική αρχή των σιδηροδρόμων. Δεν χρειάζεται να μαντέψετε το γιατί. Είναι γνωστό ότι τα μέλη της είχαν διοριστεί επί ΣΥΡΙΖΑ.
Κι επειδή δεν θέλησαν στην αντιπολίτευση να μιλήσουν για την ταμπακιέρα, πιάστηκαν από τον πόνο των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους. Το συναίσθημα είναι πιο δυνατό σε αυτές τις περιπτώσεις από τη λογική, ανεξάρτητα από το αν οδηγεί πολλές φορές σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κι ο Τύπος; Οι «αποκαλύψεις»; Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Προφανώς και υπάρχουν σκοπιμότητες. Αλλά αυτές πάντα υπήρχαν. Κι ακόμη, ουδείς υποχρέωσε την κυβέρνηση να επιλέξει στο παρελθόν τους φίλους της. Το κοινό από την άλλη, αντιλαμβάνεται. Ξέρει τι συμβαίνει. Μπορεί και αξιοποιεί τόσο την πληροφορία, όσο και τις σκοπιμότητες που κρύβονται κάθε φορά πίσω απ’ αυτήν…
Και τι μένει στο τέλος; Σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξουν όλα όσα έπρεπε να έχουν αλλάξει εδώ και δεκαετίες. Ούτε θα θιχτεί η μονιμότητα στο δημόσιο, ούτε θα έχουμε ουσιαστική αξιολόγηση των εργαζομένων. Εκείνο που θα μας έχει μείνει είναι η απόλυτη κυριαρχία της γελοιότητας, Με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητάει εκλογές με διεθνείς παρατηρητές, ισχυριζόμενος, εμμέσως πλην σαφώς, ότι υπάρχει το ενδεχόμενο νοθείας! Σαν να μας λένε, που το λένε, ότι το 41% ήταν «ψεύτικο». Επειδή δεν χωράει το μυαλό τους ότι ο κόσμος μπορεί να τους γύρισε την πλάτη. Όσο για τον κ. Ανδρουλάκη; Δεν μπορεί κανείς να ζητήσει από τους ανθρώπους να ψηλώσουν περισσότερο από το ύψος τους. Κι αν το κάνουν αυτό με ξύλινα ποδάρια, κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα να πέσουν και να γκρεμοτσακιστούν.
Και κλείνουμε με τη ΝΔ. Η οποία μπορεί να είναι από τους μακροβιότερους βιώσιμους πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά δεν φαίνεται να έχει μάθει ακόμη ότι οι μάχες είναι κυρίως ιδεολογικές. Ότι η εξυπηρέτηση των «συμφερόντων» δεν είναι καν επιλογή, αφού τα ίδια αυτά συμφέροντα μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να ξεχάσουν οποιαδήποτε σχέση «εμπιστοσύνης».
