Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Ξέρουν ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκτός αν ενωθούν όλοι μαζί και δημιουργήσουν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ αυτήν τη φορά. Στη συνέχεια θα χρειαστούν τις ψήφους της ακροδεξιάς, αλλά σε αυτό έχουν εμπειρία. Αυτό θέλουν; Ή μήπως μία κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας»; Με ποιον επικεφαλής; Περιμένουν, άραγε, «διορισμό» από τη νέα πρέσβειρα; Και στο τέλος μας μένει η αλλαγή εντός της ΝΔ. Εν κινήσει που λέμε. Δηλαδή, καλούν σε αποστασία; Αδύνατον! Οι άνθρωποι είναι αγνοί αγωνιστές.
Τα fake news από κάπου βγαίνουν και από κάπου αναπαράγονται. Την πηγή δεν τη γνωρίζουμε, αλλά τα κανάλια αναπαραγωγής τα βλέπουμε. Το περίεργο είναι ότι οι «ειδήσεις» αυτές υιοθετούνται άμεσα από κομματικούς μηχανισμούς που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Άκριτα, μόνο και μόνο επειδή τις έβγαλε ένα δημοσιογραφικό συγκρότημα. Και τα ίδια κόμματα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ζητήσουν μία συγγνώμη, όταν τα fake news διαψεύδονται κατηγορηματικά. Να εξηγήσουν στους φίλους και συγγενείς τους πως αυτοί (κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι) κάνουν τέτοια «λάθη». Ότι θυσιάζουν την αλήθεια στο βωμό των συμφερόντων ισχυρών οικονομικών παραγόντων. Επειδή όμως πρόκειται για σοβαρούς ανθρώπους, ξέρουν ότι δεν πρόκειται για πλάνη. Και πίσω από την οργιώδη δράση τους των τελευταίων εβδομάδων κρύβεται ένα καλοστημένο έργο που στόχο έχει να ρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ναι, αλλά για λογαριασμό ποιου; Και με τι αντάλλαγμα συμμετέχουν; Διότι είναι έξυπνοι άνθρωποι, όπως έχουμε ήδη σημειώσει. Δεν θα ξεκίναγαν κάτι τέτοιο χωρίς ένα πολιτικό διά ταύτα και χωρίς εγγυήσεις.
Είναι εντυπωσιακό ότι δεν ζητούν εκλογές. Λογικό. Αν πάμε σε εκλογές οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι η Ζωή και η ακροδεξιά. Κινδυνεύουν, δηλαδή, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να δουν τα ποσοστά τους να μειώνονται. Υπάρχει μία πιθανότητα να αντιστρέψουν το σε βάρος τους κλίμα που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αν και εφόσον αποφασίσουν την κοινή κάθοδο. Τότε όμως το ΠΑΣΟΚ έχει τον φόβο να χάσει ένα μέρος των ψηφοφόρων του που δεν θα θελήσει να συμμαχήσει με εκείνους που μέχρι χτες τους έλεγαν «προδότες» και «γερμανοτσολιάδες». Ένα τέτοιο σχήμα θα μπορούσε πάντως να έχει ως επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα! Αλλά και εδώ μιλάμε για ένα τεράστιο δώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Να μην ξεχνάμε ότι ο κ. Μητσοτάκης άρχισε να χάνει μετά από την «έξοδο» του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εκλογές, λοιπόν, δεν τους ωφελούν. Οπότε; Σε τι άλλο μπορούν να ελπίζουν; Σε άλλα δύο σενάρια! Το πρώτο θέλει την πτώση του Κυριάκου και τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Είναι ένα σενάριο που είχε προκριθεί και το 2015, αλλά ανατράπηκε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας έκανε τη μεταστροφή μετά από το δημοψήφισμα. Και τότε η λογική των σεναριογράφων ήταν ότι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα μπορούσε να πάρει σκληρές αποφάσεις σε σχέση με την πορεία της χώρας και την επανατοποθέτησή της στο γεωπολιτικό πεδίο. Με άλλα λόγια, μόνο μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την υιοθέτηση μιας «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής». Μιας πολιτικής, δηλαδή, πιο κοντά στη Ρωσία και στην Κίνα. Σε εκείνα τα σενάρια το Βερολίνο έκανε πως δεν τα έβλεπε, καθώς εξυπηρετούσαν τη ρητορική Σόιμπλε. Αν δεν χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι οι Αμερικάνοι, η Ελλάδα θα ήταν σήμερα κάπου αλλού! Δεν είχε άγιο η χώρα, όπως λέμε. Αλλά μια ξεκάθαρη πολιτική των Αμερικανών που δεν επιθυμούσαν τεκτονικές αλλαγές σε αυτήν τη γειτονιά.
Κάποιοι ποντάρουν ότι η νέα διακυβέρνηση Τραμπ θα θελήσει κάτι άλλο! Μένει να το δούμε. Οι εύκολες απαντήσεις δεν είναι συνήθως και οι σωστές λύσεις στα δύσκολα προβλήματα. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με μία δύσκολη εξίσωση που έχει πολλούς άγνωστους χ. Περισσότερους απ΄ όσους μπορούν να λύσουν οι παίκτες του εγχώριου πολιτικού συστήματος…
Αυτοί πάντως που αποφάσισαν να παίξουν το έργο «Δικαιοσύνη» σε αυτήν τη φάση γνωρίζουν καλά τι κάνουν. Και δεν είναι στο τέλος εκείνοι που ρισκάρουν κάτι. Η χώρα είναι που θα χάσει. Όχι, εκείνοι. Παίζουν την Ελλάδα στα ζάρια επειδή αυτήν τη στιγμή δεν την έχουν. Αν την είχαν θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να την κρατήσουν. Γι αυτό και δεν έχουν κάτι να χάσουν. Επειδή δεν μπορείς να χάσεις κάτι που δεν έχεις. Και ναι μεν επιχειρούν σε μια περίοδο που θα μπορούσε να θεωρηθεί μεταβατική στην Αμερική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί θα είναι πρόθυμοι να χάσουν κάτι που έχουν. Ας πούμε να εγκαταλείψουν την Αλεξανδρούπολη, όπως θα ήθελαν οι Ρώσοι και ο Ερντογάν. Δεν λέμε ότι αποκλείουμε μια μεγάλη μεταστροφή στο μέλλον. Ας πούμε όταν δημιουργηθεί το κουρδικό κράτος και πρέπει κάτι να δοθεί και στην Τουρκία. Αλλά αυτήν τη στιγμή δεν βγάζει νόημα…
Οι εκλογές δεν είναι στο κυρίως μενού. Το να φύγει ο Κυριάκος είναι! Επειδή ο Κυριάκος είναι ξεκάθαρα με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», επειδή έχει δυσαρεστήσει κάποιους ολιγάρχες, επειδή η προοπτική να κερδίσει μια ακόμη εκλογική μάχη το 2027 μοιάζει για κάποιους με εφιάλτη. Οπότε; Το αμέσως επόμενο σενάριο που «παίζει» είναι αυτό της αλλαγής εν κινήσει. Να παραδώσει, δηλαδή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε κάποιον την αρχηγία της ΝΔ και την πρωθυπουργία πριν τις εκλογές. Και πιστεύουν στα σοβαρά ότι ο Κυριάκος θα υποχωρήσει σε έναν τέτοιον εκβιασμό; Και ποιος θα μπορούσε να κρατήσει τη ΝΔ ενωμένη μετά από μία τέτοια μεθόδευση; Σε κάθε περίπτωση αν αυτό είναι το ζητούμενο, ας βγουν να το πουν! Δεν είναι κακό. Να πουν στον ελληνικό λαό: «Αγοράσαμε όλα τα fake news επειδή ακολουθήσαμε τις εντολές της διαπλοκής για να τοποθετήσουμε στη ΝΔ αρχηγό τον τάδε». Εξαιρετικά!
Αν οι εκλογές δεν είναι επιλογή γι αυτούς, μήπως είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Και θα μπορούσε να είναι επιλογή, αν είχαμε αποστασία. Αν το σχέδιο τελικά πετύχει. Που για να πετύχει θα πρέπει να συμβούν πολλά πράγματα. Και κυρίως να επιτρέψουν οι Αμερικανοί να αλλάξουν οι ισορροπίες στην περιοχή. Θα ρωτήσει κάποιος: Και καλά, με αυτά που μας λέτε, δεν θα αλλάξουμε στο μέλλον πρωθυπουργό; Φυσικά, και θα αλλάξουμε και κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς. Αλλά με ομαλότητα. Όχι, σε συνθήκες ανωμαλίας. Αυτό είναι το ζήτημα των ημερών. Ότι επιδιώκεται η ανωμαλία, επειδή μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορεί να συμβούν «απρόσμενες» αλλαγές.
